Αυτές οι εκλογές είναι πολύ περίεργες. Στήνονται κάλπες για κόμματα που ο κόσμος τα εκτιμά όλο και λιγότερο και προσδοκούμε από αυτά όλο και λιγότερα. Το εκλογικό σκηνικό μοιάζει με σπασμένο πασχαλιάτικο αυγό. Φρέσκο άξιζε να τσουγκρίσεις και να φας αλλά τώρα μπαγιάτεψε και μυρίζει άσχημα.
Ένα τέτοιο σκηνικό δεν αντέχει για πολύ. Το τρένο των Τεμπών και η «υπόθεση Γεωργούλη» έδωσαν μια ακόμα αφορμή για επίθεση-αντεπίθεση των κομματικών δυνάμεων. Αυτό που δεν αντιλαμβάνονται είναι ότι και με την απλή ανάμιξή τους επιβεβαιώνουν ότι χτίζουν μαζί το σκηνικό ανυποληψίας. Σκάβουν τον τάφο τους.
Αναπόφευκτα θα υπάρξει ανατροπή, κάτι που θα εμφανιστεί ως «κάθαρση», με νέους «σωτήρες», γνωστοί και άγνωστοι θα ζητήσουν την εμπιστοσύνη μας. Για το καλό μας. Να μην έχει κανείς την παραμικρή αμφιβολία.
Συγκάτοικοι στην τρέλα
Συνοπτικά, στις εκλογές καλούμεθα να επιλέξουμε ανάμεσα σε κόμματα που απορρίπτουμε. Για όσα έκαναν και, ακόμα χειρότερα, γι’ αυτά που υποψιαζόμαστε ότι θα κάνουν. Π.χ. για τις «Πρέσπες του Αιγαίου», τη μοιρασιά του σε «φέτες επιρροής» που με βάση την τουρκική αδηφαγία θα τελούν υπό τη ρητή ή σιωπηρή απαίτηση να γίνουν «φέτες κατοχής» και όπου οι ξένοι επικυρίαρχοι θα έχουν το μερίδιο του λέοντος. Σ’ αυτό το ακαθόριστο πλαίσιο όλα είναι πιθανά, υπό συζήτηση, όπως μια μοιρασιά χωρίς τυπικά σύνορα, υποκείμενα στο δίκαιο του ισχυρότερου, πάντως όχι στα γνωστά καθορισμένα της Λωζάνης.
Με την επίκληση της ρωσικής απειλής οι μετακινήσεις ανθρώπων αλλά και συνόρων είναι πιθανές. Εννοείται, ως προϋπόθεση, η νάρκωση του εθνικού συμφέροντος, ουδεμία πρόθεση να προκαλέσει αναταράξεις όπως π.χ. η Επανάσταση του 1821 τάραξε την Ιερά Συμμαχία και τον Μέτερνιχ προκαλώντας φιλελληνικό κίνημα. Θα είμαστε «συγκάτοικοι όλοι στην τρέλα», όπως έλεγε το παλιό τραγούδι με τον χαρακτηριστικό τίτλο «σχήμα λόγου». Με την ελπίδα ο εν λόγω τίτλος να ταιριάζει σε όσα κυκλοφορούν περί του μέλλοντος μας.
Τα εν Ελλάδι κόμματα παριστάνουν ότι έχουν οντότητα και ότι οι υποσχέσεις τους έχουν υπόσταση, τη στιγμή που οι ισχυροί οικονομικοί ντόπιοι παράγοντες κινούν αόρατα νήματα στη χώρα και η επικυριαρχία του υπερατλαντικού συμμάχου καλύπτει όλη την Ευρώπη
Φόβος και ρεαλισμός
Απομένει ότι στις εκλογές προσβλέπουν μόνο οι κολλητοί και κάποιοι απελπισμένοι που περιμένουν να πέσουν μερικά ψίχουλα από το τραπεζομάντηλο. Στη Ν.Δ. δύσκολα κρύβουν τον φόβο για το αποτέλεσμα των εκλογών και στον ΣΥΡΙΖΑ, με λίγη προσοχή, καταλαβαίνει ο κάθε ψηφοφόρος ότι ρεαλιστικά προεξοφλούν τη –βαριά και πάντως σαφή– ήττα τους. Θα ήταν αστείο –αν δεν ήταν όντως τραγικό– ότι τα υποτίθεται δυο «μεγάλα» κόμματα τα απασχολεί αν και πώς θα κυβερνήσουν παρέα με τον κ. Ανδρουλάκη – ρυθμιστή για τον σχηματισμό κυβέρνησης, αρχηγό ενός παρελθόντος κόμματος που παριστάνει ότι νεκραναστήθηκε ως θλιβερή σκιά του ένδοξου παρελθόντος του. Όσοι έχουν μνήμη θα μιλούσαν για τυμβωρυχία.
Τα εν Ελλάδι κόμματα παριστάνουν ότι έχουν οντότητα και ότι οι υποσχέσεις τους έχουν υπόσταση, τη στιγμή που οι ισχυροί οικονομικοί ντόπιοι παράγοντες κινούν αόρατα νήματα στη χώρα και η επικυριαρχία του υπερατλαντικού συμμάχου καλύπτει όλη την Ευρώπη και υποδεικνύει την οδό της αρετής ενώ οι πολίτες υψηλοφώνως διαμαρτύρονται ότι αυτός είναι ο δρόμος της απώλειας.
Δυο χρόνια πριν
Όλα αυτά φαίνονταν από καιρό αλλά από την κατανόηση ως την αντίδραση υπάρχει πάντα απόσταση. Να, λοιπόν, τι έγραφα πριν από δυο χρόνια, το 2021, για το αποτέλεσμα των τωρινών εκλογών και το παιχνίδι των δημοσκοπήσεων. Όταν η διαφορά Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ ήταν στις 10 μονάδες, στις 9/3/2021: «Οι δημοσκοπήσεις φαίνεται να στοχεύουν να φτάσουν προεκλογικά τα δυο κόμματα σε ένα “ίσα βάρκα, ίσα νερά” προς ικανοποίηση ξένων και Ελλήνων, όσων ονειρεύονται συγκυβέρνηση (με την απαιτούμενη ακυβερνησία) λόγω απλής αναλογικής». Έτσι κι έγινε. Μπορούσε να το δει ο καθένας, χωρίς να είναι μάντης, αν δεν φορούσε παρωπίδες. Τώρα έφτασε ο κόμπος στο χτένι. Μόνο όποιοι δεν θέλουν να δουν θα πέσουν απ’ τα σύννεφα. Δεν μιλάμε ούτε για τη Δημοκρατία ούτε για τον νικητή των εκλογών, ούτε για τα οικονομικά, όπου πέραν των επιδομάτων (και των τερατωδών αυξήσεων) δεν έχουν δοθεί κανονικές αυξήσεις σε εργαζόμενους/συνταξιούχους πάνω από 10 χρόνια. Τα ΜΜΕ μιλάνε αποκλειστικά για τα πυρά που ανταλλάσουν οι ακούραστες όσο και άσφαιρες κομματικές ηγεσίες.
Μέγα θέμα έχει γίνει η πιθανή ψήφος στον Κασιδιάρη, αν δηλαδή θα αφαιρέσει ή όχι την αυτοδυναμία από τη Ν.Δ. Ήσυχοι, το «ντόπιο Κεφάλαιο, το ΚΚΕ, το μισοπεθαμένο ΠΑΣΟΚ», ότι κανείς από τους έγκλειστους δεν απειλεί ούτε μύγα στο σπαθί της Δημοκρατίας ούτε ταράζει το ραχάτι των κομματικών ηγεσιών. Δεν ταιριάζει καν στη Χ.Α. το «δρυός πεσούσης» διότι ούτε την αντοχή μιας τσουκνίδας που φυτρώνει στα πεζοδρόμια δεν έχει μαζεμένος όλος αυτός ο νευρωτικός συρφετός.
Το τελικό ερώτημα
Το μόνο ερώτημα ουσίας είναι αν οι παρεμβάσεις-καρφιά στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ των κκ Παπαδημούλη- Κούλογλου στην «υπόθεση Γεωργούλη», προαναγγέλουν όχι απλώς την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ αλλά αποτελούν την πρώτη πράξη του κατακλυσμού που θα παρασύρει στο βάραθρο το σύνολο του σαθρού πολιτικού σκηνικού. Οπότε «άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου» για τα περαιτέρω. Αλλά ουδεμία ανησυχία. Των φρονίμων τα παιδιά έχουν πολλά σενάρια. Το ελπιδοφόρο είναι εκείνο όπου ο λογαριασμός γίνεται χωρίς τον ξενοδόχο.
