Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
«Μετά 20 έτη» ήταν ο τίτλος του γνωστού μυθιστορήματος του Αλεξάνδρου Δουμά, που μας γοήτευσε στην παιδική μας ηλικία. Είκοσι χρόνια μετά τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία, συνειδητοποιούμε ποιο είναι το πραγματικό πρόσωπο του ΝΑΤΟ που εναρμονίζεται πλήρως με τους στόχους του Δ’ Ράιχ της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης. Στο πλάνο αυτών των σχεδίων, είναι και τα Βαλκάνια, που ξαναγίνονται μπαρουταποθήκη. Η τραγωδία που έζησε το 1999 η Γιουγκοσλαβία, είχε άμεση σχέση με την αλλαγή συνόρων. Κι όλα αυτά, προϋπέθεταν εξ αρχής την πλήρη αχρήστευση της Αριστεράς.
ΑΣ ΔΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ από τη βάση του. Γιατί υπήρχε αυτή η προϋπόθεση; Γενικά η ιδεολογία της Αριστεράς, εκφράζει τον φορέα εκείνον που προασπίζει τα δίκαια των φτωχών, ανίσχυρων, των εργαζόμενων κ.λπ. Ο Μαρξ και ο Ένγκελς το είχαν ξεκαθαρίσει στο «Μανιφέστο» τους: «Όλη η ιστορία της ανθρώπινης κοινωνίας έως σήμερα, είναι μια ιστορία πάλης των τάξεων. Ελεύθερος και σκλάβος, πατρίκιος και πληβείος, βαρώνος και δουλοπάροικος, μάστορας και κάλφας –με μία λέξη, καταπιεστές και καταπιεζόμενοι– ορμώντας ο ένας κατά του άλλου μέσα σε μιαν αδιάκοπη σύγκρουση, διεξάγουν μια πάλη πότε σκεπασμένη, πότε φανερή, μια πάλη που πάντοτε κατέληξε, είτε σε μιαν επαναστατική ανατροπή ολόκληρης της κοινωνίας, είτε στην καταστροφή των δύο συγκρουόμενων τάξεων…». Πραγματικά, από τότε που υπάρχουν ανθρώπινες κοινωνίες, υπάρχουν και πολιτικές μερίδες που εκφράζουν τις διεκδικήσεις των καταπιεζομένων έναντι των προνομιούχων, καθώς και την κατεύθυνση της κοινωνικής προόδου, η οποία στηρίζεται πάντοτε στην οργή και στην πάλη των αδικούμενων. Οι διεστραμμένοι εγκέφαλοι της συμμορίας των Βρυξελλών, που εκφράζουν τα συμφέροντα των διεθνών τραπεζιτών, μέσα στα άδυτα της λέσχης Μπίλντερμπεργκ, κατέστρωσαν τη στρατηγική τους για την πανευρωπαϊκή δικτατορία και τη βίαιη επιβολή των κανόνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σαν πρώτη προϋπόθεση, έθεταν την αχρήστευση των δυνάμεων εκείνων που θα μπορούσαν να προβάλλουν Αντίσταση, δηλαδή των δυνάμεων της αληθινής Αριστεράς. Μετά την ανατροπή του «υπαρκτού σοσιαλισμού», ο δρόμος δεν παρουσίαζε ανυπέρβλητες δυσκολίες. Αποτελεί θέμα μελέτης των ιστορικών, πώς συρρικνώθηκαν σε βαθμό απίστευτο τα ευρωπαϊκά κομμουνιστικά κόμματα, και πώς μεταλλάχθηκαν πλήρως τα σοσιαλιστικά. Έτσι, τα σκοτεινά κέντρα του διεθνούς καπιταλισμού, κατασκεύασαν «πολιτικούς» με «αριστερές» ταμπέλες για να ξεγελάσουν τους αφελείς και να κάνουν τη δουλειά τους με αρχομανείς τυχοδιώκτες που ήσαν πρόθυμοι να πουλήσουν τα πάντα, χάριν της εξουσίας. Αυτό που έγινε και στην Ελλάδα.
Χρειάζεται ιδεολογική κατεύθυνση για την εγκαθίδρυση οικονομικού και κοινωνικού καθεστώτος, όπου θα κυριαρχεί το συμφέρον των Ελλήνων, και όχι το συμφέρον των άθλιων «εταίρων». Χρειαζόμαστε ένα καθεστώς, που θα ικανοποιήσει τα κοινωνικά δικαιώματα όλων των πολιτών. Μια επανάσταση ψυχών, που θα ανορθώσει το λαβωμένο έθνος
Η Γιουγκοσλαβία, όπως την άφησε ο Τίτο μετά τον θάνατό του, έπρεπε να τεμαχιστεί για να απλωθεί σ’ αυτόν τον χώρο η κυριαρχία του ΝΑΤΟ και των Βρυξελλών. Ο Μιλόσεβιτς που ακολούθησε την πολιτική του Τίτο και επέμενε στην ενιαία Γιουγκοσλαβία και στον σοσιαλιστικό δρόμο, έπρεπε να φύγει από τη μέση. Και τον έβγαλαν από την πολιτική «σκακιέρα», με τον πιο βάρβαρο και εγκληματικό τρόπο. Τον ανέτρεψαν βίαια, ισοπέδωσαν με βομβαρδισμούς τη Γιουγκοσλαβία, και απήγαγαν τον Μιλόσεβιτς που χάθηκε στα «λευκά κελιά» κάποιου «εκσυγχρονισμένου Άουσβιτς» με ευρωπαϊκή πινακίδα. Το βάρος έπεσε στα Σκόπια, με τον ευρώδουλο Ζάεφ να δηλώνει περιχαρής πίστη στο ΝΑΤΟ. Ένας άλλος ευρώδουλος, ο Τσίπρας, τον ενίσχυσε κατά διαταγήν Βρυξελλών και ΝΑΤΟ, και του προσέφερε με την προδοτική «Συμφωνία των Πρεσπών», όλα όσα ζητούσε περί «Μακεδονίας». Εδώ δεν χρειάσθηκαν βομβαρδισμοί, διότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, τα έκανε όλα πιο εύκολα για τους Νατοϊκούς. Η ιστορία με το «Μακεδονικό» δεν έχει τελειώσει, ούτε με τη «Συμφωνία». Προσεχώς θα ακολουθήσουν νέα δεινά στην περιοχή.
Όμως, ας επανέλθουμε στο σκηνικό της εξαφανίσεως της Αριστεράς, ως δύναμης που θα μπορούσε να αντισταθεί στη δικτατορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για να μην τρέφουν αυταπάτες οι πολίτες, ας σκεφθούν ένα μόνο πράγμα: Είναι ποτέ δυνατόν να είναι γνήσιοι, ειλικρινείς «Αριστεροί» και «σοσιαλιστές», όσοι αποδέχονται τη λεγόμενη «ευρωπαϊκή οικογένεια» που έχει επιφέρει εργασιακό μεσαίωνα; Αυτοί που δέχονται τις «μεταρρυθμίσεις» των διεθνών τραπεζιτών, τους πλειστηριασμούς και τις παρανοϊκές φορολογίες; Αυτοί που ξεπουλάνε τον εθνικό πλούτο στους ξένους; Αυτοί που δέχονται την αποικιοκρατία των Γερμανών και των υποτακτικών τους; Και πού ξανακούσθηκε «Σοσιαλιστική Διεθνής» στην υπηρεσία της συμμορίας των «εταίρων» και των Αμερικανών; Η Κίρκη των Βρυξελλών μετέτρεψε αυτούς που παρίσταναν τους «λαϊκούς αγωνιστές», σε χοίρους του καπιταλισμού, που σιτίζονται στο παχνί της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης. Αυτής της «ένωσης» που καθιέρωσε τον «διεθνισμό της δυστυχίας». Ο αγύρτης Ντάισελμπλουμ, μας το είχε πει κυνικά: «Σας βάλαμε στα μνημόνια, για να πλουτίσουν οι γερμανικές τράπεζες…». Και όλο το φάσμα των «πολιτικών» μας, αποκαλεί με δουλικότητα τους δυνάστες-κατακτητές ευρωπαίους καπιταλιστές, ως… «θεσμούς».
ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΠΟΥ ΥΠΗΡΧΕ ακόμα αληθινή Σοσιαλιστική Διεθνής, είχε βγάλει το 1951 μια «διακήρυξη» στην οποία τονίζονταν κάποιες αρχές. Σε γενικές γραμμές, το κείμενο εκείνο της «διακήρυξης», έκανε λόγο για την επιθυμία της «Διεθνούς» να καταστεί το σοσιαλιστικό ιδανικό, κτήμα όχι μόνο της εργατικής τάξης, αλλά και των πολυπληθών μεσαίων στρωμάτων. Δεύτερο ουσιώδες σημείο ήταν, η διαπίστωση ότι στη φάση που βρισκόταν ο καπιταλισμός, εκείνο που έπρεπε να γίνει, δεν ήταν η κοινωνικοποίηση όλων των μέσων παραγωγής, αλλά μόνο των «μοχλών» της Οικονομίας. Ακριβώς αυτούς τους «μοχλούς», πήρε στα χέρια της η γερμανοευρωπαϊκή ένωση, για να επιβάλλει εργασιακό Μεσαίωνα. Και η «κοινωνική πρόοδος» αποτελεί πλέον ρομαντική ανάμνηση, εξ αιτίας των «θεσμών». Η Ευρωπαϊκή Ένωση για να καθυποτάξει τους λαούς, έσβησε το σοσιαλιστικό ιδανικό, και παρουσιάζει ένα κάλπικο αχρείο «σοσιαλδημοκρατικό» σχήμα στην υπηρεσία της, ώστε να απογοητεύσει «της γης τους κολασμένους». Για να απαλλαγούμε από τον βραχνά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πρέπει να ξαναρχίσουμε την πάλη για τον σοσιαλισμό, όχι σαν αφηρημένη μελλοντική ευχή, αλλά σαν άμεση και θετική διεκδίκηση, επιτακτικό αίτημα για έναν ανθρώπινο τρόπο ζωής.
Χωρίς κοινωνική επανάσταση, δεν θα απαλλαγούμε από το σημερινό φρικιαστικό σκηνικό με τον ευρωπαϊκό Μινώταυρο να ζητά όλο και περισσότερο αίμα των δυστυχισμένων ανθρώπων, που τους τα πήραν όλα. Πραγματική Αριστερά θα υπάρξει μόνο εάν μπει επικεφαλής σε μια τέτοια εξέγερση κατά του φασισμού των Βρυξελλών. Οτιδήποτε διαφορετικό ακούγεται πάντα μέσα στα πλαίσια της υποκριτικής «ευρωπαϊκής οικογένειας», δεν είναι τίποτε άλλο, από απάτη για να μην σπάσουμε τις αλυσίδες μας. Ένας από τους ηγέτες της Αριστεράς του Βρετανικού Εργατικού Κόμματος, ο Ρ. Κρόσμαν, έλεγε το 1951: «Δεν μπορούμε να είμαστε σοσιαλιστές, και ταυτοχρόνως να πιστεύουμε ότι η Ιστορία προχώρησε πέραν του δημοκρατικού μας σοσιαλισμού…». Σήμερα, ο σοσιαλισμός έχασε το τρένο της Ιστορίας, διότι δεν βρέθηκαν «οδηγητές» να κρατήσουν σταθερή, αταλάντευτη πορεία. Κι έτσι, επεβλήθησαν οι πολιτικοί απατεώνες στην υπηρεσία των αποικιοκρατών. Χρειάζεται ιδεολογική κατεύθυνση για την εγκαθίδρυση οικονομικού και κοινωνικού καθεστώτος, όπου θα κυριαρχεί το συμφέρον των Ελλήνων, και όχι το συμφέρον των άθλιων «εταίρων». Χρειαζόμαστε ένα καθεστώς, που θα ικανοποιήσει τα κοινωνικά δικαιώματα όλων των πολιτών. Μια επανάσταση ψυχών, που θα ανορθώσει το λαβωμένο έθνος.
Ο Μακιαβέλι έγραφε στον «Ηγεμόνα» του, ότι: «Δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο στην πραγματοποίησή του, πιο αβέβαιο για την επιτυχή έκβασή του, πιο επικίνδυνο στον χειρισμό του, από την προσπάθεια εισαγωγής μιας νέας τάξης πραγμάτων…». Η Ευρωπαϊκή Ένωση, εισήγαγε αυτή την «νέα τάξη πραγμάτων» που διέλυσε τις κοινωνίες. Ο Τάσος Λειβαδίτης έλεγε σ’ έναν στίχο του: «Για να ζήσουμε, πρέπει να αρνηθούμε πως είναι νύχτα…». Μπορούμε;
