Το ψήφισμα που εξισώνει φασισμό και κομμουνισμό ως «ολοκληρωτικές ιδεολογίες» πέρασε με μεγάλη άνεση στην ευρωβουλή. Για να φρικάρει λίγο τους εμπνευστές του, θα έλεγε κανείς «με σταλινικά ποσοστά»…
Το αποτέλεσμα, (535 υπέρ, 66 κατά, 52 λευκά) οδήγησε στην έγκριση ενός πραγματικά άθλιου και ανιστόρητου κειμένου. Αν το διαβάσει κάποιος που έχει έρθει από τον Άρη, θα καταλάβει σίγουρα ότι στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, Γερμανία και ΕΣΣΔ πολέμησαν μαζί ενάντια στην υπόλοιπη ανθρωπότητα.
Ακόμα πιο εντυπωσιακό από το αποτέλεσμα, είναι το εύρος του φάσματος που υποστήριξε ένα τέτοιο ψήφισμα. Το κατέθεσαν από κοινού οι περισσότερες ομάδες της ευρωβουλής. Από τη Δεξιά διαφόρων αποχρώσεων, μέχρι τους Πράσινους και τους Σοσιαλδημοκράτες.
Οι Έλληνες ευρωβουλευτές ψήφισαν διαφορετικά από το γενικό κλίμα. Υπέρ μόνο η Ασημακοπούλου της Ν.Δ. κι ένας Φράγκος της «Ελληνικής Λύσης». Όλοι οι υπόλοιποι, κατά, λευκά και αποχές με διάφορες αποχρώσεις και αιτιολογίες. Το γεγονός δεν είναι χωρίς ερμηνεία.
Η πολιτική ζωή στην Ελλάδα κινείται κυρίως γύρω από τον «κεντροαριστερό» άξονα. Ειδικά προχωρώντας η μεταπολίτευση, το πολιτικό πλαίσιο, ο δημόσιος λόγος, οι κανόνες του παιχνιδιού, σταθεροποιήθηκαν προς αυτή την πλευρά του πολιτικού φάσματος.
Ας μη μπερδευτούμε, δεν πρόκειται καθόλου για την «ηγεμονία» μιας ιδεολογίας. Περισσότερο μάλιστα σχετίζεται ίσα-ίσα με την ίδια την υπαγωγή της «ιδεολογίας» στα συστημικά πλαίσια.
Η επίσημη Αριστερά ήρθε σε συνδιαλλαγή με τη Δεξιά και χοντρικά συνυπέγραψε τα «κοινωνικά συμβόλαια» από το 1974. Με το ΠΑΣΟΚ κρατικοποιήθηκαν πολλά, ενώ σιγά-σιγά, πρώην στελέχη της Αριστεράς πιάσανε ψηλές θέσεις στο κράτος (κόμματα, πανεπιστήμιο κ.λπ.) αλλά και στα ΜΜΕ και τις επιχειρήσεις, με αποκορύφωμα την περίοδο Σημίτη.
Είχε μεσολάβησε βέβαια ήδη ο «γάμος» με τον Μητσοτάκη, με τις συγκυβερνήσεις και τις ιδιαίτερες σχέσεις του πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού με την Αριστερά.
Στην Ελλάδα υπήρξε πολύ προχωρημένο το πείραμα του «ιστορικού συμβιβασμού» σε σχέση με κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Όταν αλλού μετά το 1989 γκρεμίζονταν σύμβολα και ψαχνόντουσαν ποινικά τα Κ.Κ., οι χρηματοδοτήσεις τους κ.λπ., εδώ το κλίμα ήταν μελιστάλαχτο.
Η ιδεολογική «σκληράδα» που προβάλλει το ΚΚΕ εδώ και χρόνια, δεν γκρέμισε καθόλου αυτό το κλίμα και τις κάθε είδους γέφυρες. Τα συγχαρητήρια για τη συνεπή στάση, η πολιτική αβρότητα, οι χαιρετισμοί στα συνέδρια, τα μουσεία κι οι πλακέτες, κάνουν να μοιάζουν κάπως θεατρικά τα μεγάλα λόγια.
Ήταν απολύτως αναμενόμενη λοιπόν η στάση των Ελλήνων ευρωβουλευτών, ακόμα κι αυτών της Ν.Δ. Δεν ταιριάζει στην ελλαδική πολιτική σκηνή η υιοθέτηση ενός ψηφίσματος σαν αυτό που βγήκε από το ευρωκοινοβούλιο.
Η Ελλάδα εξάλλου υπήρξε το πεδίο τόσο μιας σκληρής γερμανικής κατοχής, όσο και ενός από τα μεγαλύτερα αντιστασιακά κινήματα. Με γνωστό τον ρόλο των τότε πολιτικών δυνάμεων. Οι ταυτίσεις που επιχειρούνται σήμερα στας Ευρώπας, είναι δύσκολο να υποστηριχτούν σοβαρά.
Το ζήτημα είναι ότι αυτό το «πολιτικό κεφάλαιο» εξαργυρώθηκε σταδιακά με συγκεκριμένο αντίτιμο. Έτσι που η σημερινή «ιδιομορφία» σηματοδοτεί καταστάσεις συγκεκριμένης ποιότητας.
Η περιστροφή του πολιτικού σκηνικού γύρω από τον κεντροαριστερό άξονα, αποτελεί βασικό, ιδιαίτερο συστατικό της συστημικής ισορροπίας. Έχει δουλέψει αρκετά η Αριστερά για αυτήν, είτε ως «σκληρή αντιπολίτευση» είτε ως «υπεύθυνη κυβέρνηση».
