Επιμέλεια: Φώτης Τερζάκης
Η σημασία το αντιεξουσιαστικού κινήματος δεν προκύπτει μόνο από τη βαρύνουσα ιστορική του παρουσία στους αντικαπιταλιστικούς αγώνες του παρελθόντος –το ότι από την αρχή, τα χρόνια της Πρώτης Εργατικής Διεθνούς, υπήρξε δίδυμο ρεύμα και μόνιμη σκιά της κομμουνιστικής πτέρυγας– και από τον φόρο αίματος που έχει προσφέρει στους αγώνες για την κοινωνική απελευθέρωση (στο Παρίσι, στη Γερμανία, στη Ρωσία, στην Ισπανία και αλλού)· κρίνεται επίσης από τον βαθμό στον οποίο οι ιδέες του και οι πρακτικές του εμβολίασαν, και εξακολουθούν να εμβολιάζουν, τη δράση αναρίθμητων κοινωνικών κινημάτων παντού στον κόσμο, από τη διάχυσή τους σε κοινωνικούς πειραματισμούς που πασχίζουν αυτή τη στιγμή να συγκροτήσουν μια βιώσιμη εναλλακτική στη σφοδρή κεφαλαιοκρατική επίθεση που υφίστανται οι λαοί του κόσμου: λαϊκές συνελεύσεις, εργατικές λέσχες, σωματεία βάσης, εργατικούς και αγροτικούς συνεταιρισμούς, δομές αλληλεγγύης και αμεσοδημοκρατικής διαχείρισης, ανταλλακτικής και αλληλέγγυας οικονομίας, κ.ο.κ.
Δεν έχει σημασία το πώς αυταποκαλούνται όλ’ αυτά, ούτε το ποσοστό στο οποίο συνειδητοποιούν την ιστορική τους καταγωγή από το αναρχικό όραμα του κόσμου. Πολλή περισσότερη σημασία έχει να καταλάβουμε πως αποτελούν το καθ’ ύλην περιεχόμενο κάθε βλέψης γι’ αυτό που λέμε ακόμα σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας (για όσους τουλάχιστον εξακολουθεί ο όρος να έχει κάποιο νόημα). Και αυτό μας θέτει αντιμέτωπους με δύο ερωτήματα: είναι συμβατές οι αντιεξουσιαστικές πρακτικές σήμερα με οιοδήποτε κομμάτι της πολιτικής αριστεράς, παγκοσμίως; Και ποιες από τις καθοδηγητικές τους αρχές παραμένουν εξακολουθητικά κρίσιμες, ποιες δικαιώνονται και ποιες είναι ίσως αναγκασμένες να αναθεωρηθούν; Σε τέτοια ερωτήματα ελπίζει να είναι αρχή μιας απάντησης αυτό το αφιέρωμα.
Διαβάστε
“Δεν μ’ αναγνωρίζετε γιατί έλειπα καιρό”: στοιχεία για το αναρχικό κίνημα στην Ελλάδα, του Σωτήρη Λυκουργιώτη
Δυνατότητες και όρια του αντιεξουσιαστικού κινήματος στην παρούσα συγκυρία, του Φώτη Τερζάκη
Αναρχία, κράτος, αριστερά, του Κώστα Δεσποινιάδη
