Του Μάκη Μαλαφέκα. Η κατασκευή του «φράχτη» που θα μας προστατεύει απ’ τους εκ του Νότου και της Ανατολής εξαθλιωμένους συνανθρώπους μας -στην εξαθλίωση των οποίων το εξαχρειωμένο ελληνικό κράτος συνέβαλε όσο του επέτρεπαν οι μικρομέγαλες ιμπεριαλιστικές του δυνατότητες (χαρούμενη συμμετοχή στον ΠΟΕ και προηγούμενα σε όλες τις GATT, ενθουσιώδης εισβολή στο Αφγανιστάν, διαρκής λογιστική υποστήριξη του πολέμου στο Ιράκ, τουμπεκί για την Παλαιστίνη, υποστήριξη εισβολής στη Λιβύη…)- οδεύει πλέον προς την ολοκλήρωσή της.
Το έργο, αρχικής εισήγησης Χρήστου Παπουτσή και οριστικής αποπεράτωσης Νίκου Δένδια, αναμένεται να «παραδοθεί» κατά το τέλος Νοεμβρίου: Δώδεκα χιλιάδες μέτρα μεταλλικού πλέγματος, «εν δυνάμει» ηλεκτροφόρου, απλώνονται πλέον απ’ άκρη σ’ άκρη των προσπελάσιμων (χερσαίων) περασμάτων του Έβρου. Εντούτοις, μόνο τρία μέτρα ύψος! Απέχουμε πολύ από τα στάνταρ του όψιμου γεωπολιτικού μας ινδάλματος (κοινές στρατιωτικές ασκήσεις, εκπόνηση εκτεταμένης διμερούς επιχειρηματικής ατζέντας για την ενέργεια, τον τουρισμό, την ασφάλεια…), με τα στιβαρά του οκτώμισι μέτρα μπετόν αρμέ επί συνολικής απόστασης επτακοσίων χιλιομέτρων, ούτως ώστε κανένα παιδάκι τρομοκράτη να μην μπορεί εφεξής να εμβολιάζεται στη Γη της Επαγγελίας…
Απέχουμε παρασάγγες από τις σιωνιστικές επιδόσεις, πράγματι, μα κάτι θα καταφέρουμε κι εμείς με τη μαντρούλα μας. Όλο και κάποια εύσημα θα τσιμπίσουμε από κάποιον αρχιδολοφόνο του ΝΑΤΟ, όλο και κάποια επιδότηση θα πέσει απ’ την Ε.Ε. για την υπεύθυνη φύλαξη του νέου της φωτοβολταϊκού οικοπέδου… «Τους δείξαμε ότι μπορούμε!» δεν υπήρξε η άτυπη προμετωπίδα της μεταπολίτευσης; Το σύμπλεγμα κατωτερότητας του Νεοέλληνα, πάντα μασκαρεμένο σε εθνική έπαρση, πάντα προορισμένο αποκλειστικά για επιδειξιομανείς εκφράσεις υποτέλειας: Μέγαρο Μουσικής, ένταξη στην ΟΝΕ, Αθήνα 2004, Γιουροβίζιον, Μουσείο Ακρόπολης…
Τους δείξαμε ότι μπορούμε, λοιπόν, να φυλάξουμε τα σύνορά τους (σύντομα και τοποθέτηση αστραφτερών λαμπιονιών τύπου Πύργος του Άιφελ πάνω στον φράχτη του Έβρου!). Και μες στην παραζάλη μας σίγουρα ευελπιστούμε ότι μπορεί και να μας προάγουν από κοπρόσκυλα σε μαντρόσκυλα! Σε περήφανους γερμανικούς ποιμενικούς της «ευρύτερης περιοχής», καθ’ ομοίωση του αιμοβόρου ροντβάιλερ της Μέσης Ανατολής. Δείξτε τους ότι μπορείτε.
Κι όταν κάποτε έρθει η ώρα τους να πέσουν αυτά τα τείχη -και θα έρθει εδώ όπως κι εκεί- τότε ολόγυμνο θα φανεί το κενό των πραγμάτων που υποτίθεται ότι φρουρούσαν, και μεγαλειώδης θα αποκαλυφθεί η πυγμή των ανθρώπων που τα ρίξαν, απ’ τη μια πλευρά κι από τη άλλη.
