Αναγκαία η ανασυγκρότηση ενός νέου πολιτικού-κοινωνικού υποκειμένου
του Μύρωνα Ξυδάκη
Για να μπουν οι βάσεις ενός κινήματος για τη σωτηρία της χώρας και της κοινωνίας, είναι αναγκαίο να οριοθετηθεί κατ’ αρχάς απέναντι στο πολιτικό σύστημα και να ορίσει δικά του κριτήρια σχετικά με την πολιτική εν γένει. Αυτή η απαίτηση καθίσταται περισσότερο αναγκαία στις ιδιαίτερες συνθήκες κρίσης αντιπροσώπευσης και μετατροπής της πολιτικής σε ένα εργαλείο χειραγώγησης, σε αυτό που ονομάζουμε «τεχνοπολιτική» σε συνθήκες μεταδημοκρατίας.
Από την άποψη αυτή, είναι πρόδηλο ότι ένα «πολιτικό κίνημα διεξόδου», και επομένως όλες οι διεργασίες που οδηγούν σε αυτό, δεν μπορούν να έχουν ρόλο παρασιτικό προς το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Δεν μπορούν να αντιμετωπίζουν την πολιτική δράση σαν κοινοβουλευτικό παιχνίδι, ούτε να θεωρούν μοναδική πρακτική στάση την ανάθεση του εκλογέα – «πολίτη» προς τους «ειδικούς» της αντιπροσώπευσης. Πρέπει δηλαδή μια τέτοια κίνηση να είναι ακηδεμόνευτη και ανεξάρτητη από το πολιτικό σύστημα, να οικοδομεί την αυτονομία της στη βάση στόχων που θα προσδίδουν συνοχή και μέσων που θα εξασφαλίζουν συμμετοχή και χειραφέτηση.
Η ανταγωνιστικότητα προς όλο το πολιτικό σύστημα που υπηρετεί και αναπαράγει το ημιαποικιακό καθεστώς, δεν συνεπάγεται προφανώς μια εν γένει «α-πολιτική» θέση. Αντιθέτως, αυτή η εναντίωση πρέπει να συνοδεύεται από στόχους και αιχμές που θα λειτουργούν ψυχοκινητικά και θα αναζητούν λύσεις επί του συνολικού προβλήματος. Γιατί σήμερα δεν έχουμε ένα μικρό πρόβλημα να αντιμετωπίσουμε, αλλά ένα συνολικό πρόβλημα ύπαρξης της χώρας και της κοινωνίας και η επίλυσή του δεν μπορεί να γίνει εκτός «πολιτικής» και χωρίς σύγκρουση με το υπάρχον σύστημα.
Η συνολική αντίθεση προς το πολιτικό σύστημα δεν οδηγεί σε αδιαφορία για τον συσχετισμό δύναμης ή τον τρόπο με τον οποίο πολιτεύονται πτέρυγες του αστικού καταστημένου. Για παράδειγμα, η κεντροαριστερή φόρμουλα και διαχείριση τα τελευταία 2 χρόνια, εξυπηρέτησε πολύ καλύτερα το καθεστώς και πέρασε με μεγαλύτερη ευκολία ρυθμίσεις που μια κεντροδεξιά φόρμουλα δεν θα ήταν σε θέση να υλοποιήσει.
Η κεντροαριστερή πρόταση οδηγεί σε ευκολότερη ποδηγέτηση στις ελληνικές συνθήκες. Ιστορικά δε, έχει λειτουργήσει πολλές φορές ως αποδοτικός απορροφητήρας των κραδασμών που προκαλεί ο ριζοσπαστισμός. Η Κεντροαριστερά υπό τη μορφή ΣΥΡΙΖΑ ενεργοποίησε μια «θεραπεία–σοκ» σε βάρος του λαϊκού ριζοσπαστισμού. Τώρα, 18 μήνες μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης, χρεώνεται με μια αδιανόητη, όχι μόνο για αριστερή δύναμη, καταστροφή του τόπου και γενικευμένο ξεπούλημα.
Γι’ αυτό η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-Τσίπρα είναι η χειρότερη και πρέπει να φύγει όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Ένα κίνημα πολιτικής διεξόδου της χώρας δεν έχει να φοβηθεί από αυτόν τον στόχο, κάνει ανοικτά αντικυβερνητικό αγώνα, θεωρεί εντελώς ανταγωνιστική την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προς τα λαϊκά συμφέροντα και την υπόσταση της χώρας και της κοινωνίας.
Πρέπει, την ίδια στιγμή, να οριστεί και μια στάση απέναντι στον διπολισμό που στήνεται: Με καμία από τις δύο πτέρυγες, ούτε συμπλήρωμα κανενός από αυτούς. Πλήρης αυτονομία. Το δίλημμα «Δεξιά – Αριστερά» που κατά κόρον θα προβάλλεται αποπροσανατολιστικά και μάλιστα σε μια ξεφτισμένη εκδοχή, δεν αφορά τίποτα ζωτικό για την κοινωνία. Και η Κεντροδεξιά και η Κεντροαριστερά υπηρετούν «τον ίδιο Θεό». Παρόλο που η Δεξιά σίγουρα θα αδράξει την ευκαιρία καταπολεμώντας την κυβερνώσα Αριστερά -έναν εύκολο, τρωτό, λίγο αντίπαλο- ώστε να επιχειρήσει την πλήρη επικράτηση των δεξιών φιλελεύθερων ιδεολογημάτων.
Ο θλιβερός, κίβδηλος και χωρίς αρχές κυβερνητισμός στηρίζεται στο κατάφορο ψέμα και την αίσθηση πως για όλα έχει δίκιο αποκλειστικά η «Αριστερά», άρα μπορεί να χρησιμοποιεί όποια μέθοδο θέλει και να συκοφαντεί όποιον την αμφισβητεί και την κριτικάρει. Αυτά είναι στοιχεία με ρίζες βαθιές στο σώμα της. Λογική συνέπεια αυτής της στάσης, η «αποαριστεροποίηση», που θα προχωρήσει με ραγδαίο ρυθμό, όσο στήνεται το «καθεστώς ΣΥΡΙΖΑ» και θα χρωματίσει την ιδεολογική ατμόσφαιρα.
Η απάντηση στο δύσκολο αυτό πρόβλημα βρίσκεται γενικά στην επένδυση σε ζωντανές δυνάμεις και στον απεγκλωβισμό τους από το πεδίο του διπολισμού. Αλλά και στην παράλληλη ανατροφοδότηση με νόημα και αξίες μιας κίνησης που θα στηρίζεται σε έναν βαθύτατο δημοκρατισμό και σε μια πράξη που θα χειραφετεί. Τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται αυτονόητο και όλα πρέπει να επιχειρηματολογούνται. Κύρια μορφή λειτουργίας πρέπει να είναι η ανοικτή διαλογική συζήτηση, η συμμετοχή, ο σεβασμός του άλλου και ο πλουραλισμός.
Το πολιτικό κίνημα διεξόδου, επομένως, δεν είναι μια φόρμουλα ευκολίας, ένα οργανωτικό κόλπο. Είναι η διεργασία που προϋποθέτει την αναγνώριση του ιδεολογικού τοπίου, και εξασφαλίζει τον ακηδεμόνευτο χαρακτήρα και την αυτονομία από το πολιτικό σύστημα. Δημιουργώντας, ταυτόχρονα, όρους έκφρασης δυνάμεων που αντιλαμβάνονται την καταστροφή που γίνεται, αγωνιούν, θέλουν να τη σταματήσουν.
Δεν μπορούμε να αναθέσουμε σε κανέναν το μέλλον μας. Πρέπει οι ίδιοι να αναζητήσουμε δρόμους ώστε να συγκροτηθεί ένα νέο πολιτικό κοινωνικό υποκείμενο, το σύγχρονο λαϊκό χειραφετητικό κίνημα.
Δείτε εδώ ολόκληρο το αφιέρωμα του Δρόμου για το Πολιτικό Κίνημα Διεξόδου
