Την ώρα που το Brexit κρέμεται από μια κλωστή ο Μακρόν έκανε επίδειξη πατριωτικής –ή «εθνικιστικής»– πολιτικής και έβαλε βέτο στην είσοδο της Αλβανίας και των Σκοπίων στην Ε.Ε., δυσαρεστώντας σφόδρα τη Γερμανία. Το μήνυμα είναι απλό: Αν η Ε.Ε., υπό την αιγίδα της Γερμανίας, απορρίπτει ως επίτροπο τη Γαλλίδα υποψήφια, τότε το Παρίσι θα δείξει τα δόντια του. Τα περί οικονομικών σκανδάλων της Γαλλίδας, ως αιτία της απόρριψης, να τα πούνε αλλού, υπονοεί ο Μακρόν. Η εξίσου Γαλλίδα κ. Λαγκάρντ έχει οριστική καταδίκη για λοβιτούρες αλλά αντί να οδηγηθεί φυλακή (είναι έξω με αναστολή) πάει στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, στη θέση του Ντράγκι!
ΜΕ ΛΟΓΙΑ ΑΠΛΑ: Η Αγγλία παίζει το χαρτί του «πατριωτισμού» φεύγοντας από την Ε.Ε., ενώ η Γαλλία παίζει το ίδιο «ατού» μένοντας. Και στις δυο περιπτώσεις στόχος είναι το Βερολίνο. Η συγκυρία προσφέρει στο Παρίσι το περιθώριο από θαλαμηπόλος στις Βρυξέλλες να αισθάνεται «ισότιμος» συνομιλητής με τη Μόσχα και την Ουάσιγκτον. Το εξασθενημένο, οικονομικά και πολιτικά Βερολίνο της Μέρκελ, αν διέθετε κουκούτσι μυαλό, θα ήταν πιο προσεκτικό. Η εμπειρία του τελευταίου αιώνα δείχνει ότι για το Βερολίνο το πολιτικό μυαλό είναι είδος εν ανεπαρκεία. Η Γερμανία έχει αποδείξει ότι διαπρέπει ως μηχανικός αλλά υστερεί απελπιστικά ως πολιτικός ηγέτης.
Έτσι κι αλλιώς ο χορός της δολιοφθοράς, της τρικλοποδιάς, των συντροφικών μαχαιρωμάτων έχει αρχίσει στις Βρυξέλλες πριν καν το Brexit αποκτήσει σάρκα και οστά. Η Βρετανία έχει ήδη κάνει το πρώτο βήμα προς τον τελικό σκοπό: Να ενσπείρει διχόνοια στα μέλη της «Ευρωπαϊκής Οικογένειας» που συμπεριφέρονται άλλωστε με την αδελφική αγάπη της γνωστής παροιμίας: «ποιος σού έβγαλε τόσο βαθιά το μάτι; Ο αδελφός μου».
Η βασίλισσα έχει ταχθεί υπέρ του Brexit και επομένως κατά του Βερολίνου, επιβεβαιώνοντας ότι για το παλάτι, για μια ισχυρή μερίδα της αγγλικής κυβερνώσας ελίτ και για την πλειοψηφία του κόσμου, η διάκριση μεταξύ Χίτλερ και των δημοκρατικά εκλεγμένων διαδόχων, είναι μεν υπαρκτή αλλά όχι αποφασιστική. Όταν τα πράγματα ζορίσουν το πρόβλημα είναι η γερμανική μπότα, όποιος και αν τη φοράει. Όπως ακριβώς στις ΗΠΑ δεν ξεχωρίζουν Στάλιν και Πούτιν. Η ρωσική αρκούδα τους φοβίζει έτσι κι αλλιώς. Το κακό στην περίπτωσή μας είναι ότι οι ιθύνοντες που κατηγορούν θορυβωδώς τους ως άνω ηγέτες, κάνουν οι ίδιοι τα χειρότερα χωρίς να έχουν έστω το μισό πολιτικό τους ανάστημα. Σπιθαμιαίου αναστήματος, από τον Μακρόν και τον Τσίπρα έως τον Γιούνγκερ, τη Μέρκελ ή τον Εργατικό Κόρμπιν, αυτοχαρακτηρίζονται δημοκράτες αλλά αρνούνται να υπακούσουν στα λαϊκά δημοψηφίσματα. Ποδοπατούν τη Δημοκρατία. Και καταγγέλλουν τον Πούτιν, τον Ιταλό Σαλβίνι και τον Μαγυάρο Όρμπαν ότι παραβιάζουν τους δημοκρατικούς θεσμούς.
Η Ε.Ε. είναι με το ζόρι μια επαρχία της Κίνας ή της Ινδίας. Και είναι ήδη προφανές ότι στο πλανητικό παιχνίδι είναι στο μηδέν. Η Ε.Ε. ή θα αλλάξει ή θα πετάξει σαν εφήμερη πεταλούδα προς την ανυπαρξία
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΟΛΟΥ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ότι ενώ η σημαντική πλευρά του Brexit είναι η πολιτική με τις γεωπολιτικές προεκτάσεις και επιπτώσεις, τα ΜΜΕ προβάλλουν τα οικονομικά με έμφαση στις υποτίθεται σκοτεινές προοπτικές για την καθημερινή ζωή των Άγγλων. Λες και οι πιστοί των Βρυξελλών μόλις φύγουν οι Εγγλέζοι θα περνάνε ζωή και κότα. Η Βρετανία είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος συμβαλλόμενος στον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό και μάλλον θα πρέπει να αρχίσουμε να λογαριάζουμε με χαρτί και μολύβι τι θα μας κοστίσει η βρετανική έξοδος. Όσο για την ίδια τη Βρετανία θα μπορεί, τουλάχιστον, να διαπραγματεύεται, με κάθε μέλος της Ε.Ε. χωριστά αντί να αντιμετωπίζει το ενιαίο μπλοκ των Βρυξελλών υπό τον έλεγχο του Βερολίνου.
Από τη στιγμή που ο πόλεμος μεταξύ των Μεγάλων Δυνάμεων, λόγω πυρηνικών, τέθηκε «εκτός μόδας» στην Ευρώπη αλλά και επειδή το επίπεδο ζωής έχει μεταβάλλει ριζικά τις νοοτροπίες, η οικονομία είναι πεδίο επίλυσης των διαφορών. Κυρώσεις, Μνημόνια, φόροι, πτωχεύσεις, όλο το οπλοστάσιο είναι στο τραπέζι. Με πρώτες επιπτώσεις ότι οι διαμάχες παρατείνονται στο χρόνο, η διαφθορά κυριαρχεί, ο πατριωτισμός είναι περιττή αν όχι επιβλαβής πολυτέλεια, κ.λπ. Και κυρίως οι ιδεολογίες έχουν μείνει για τους ανόητους, σύμφωνα με τις κυρίαρχες ελίτ.
Το Brexit είναι σημαντική παράμετρος της διαπάλης της παγκοσμιοποίησης με το εθνικό συμφέρον, με δεδομένο ότι οι πραγματικά μεγάλοι παίκτες είναι εκτός Ε.Ε., Κίνα, ΗΠΑ, Ρωσία, Ινδία και ο καθένας κοιτάει το συμφέρον του. Οι Άγγλοι έτσι ή αλλιώς ενσωματώνονται στο αμερικανικό παιχνίδι. Σ’ αυτό το πλαίσιο ο μόνος χαμένος είναι η Γερμανία. Η μόνη ελπίδα του Βερολίνου να παίξει στο διεθνές παιχνίδι σαν μεγάλος παίκτης είναι να εκπροσωπεί το σύνολο της Ε.Ε. συν τα δυο απομεινάρια, Τίρανα και Σκόπια. Το Brexit είναι θανάσιμο πλήγμα στη γερμανική φιλοδοξία. Χωρίς την Αγγλία, το Παρίσι γίνεται απαραίτητο στο Βερολίνο. Πολύ περισσότερο που η Ιταλία του Σαλβίνι μαζί με τον Όρμπαν καιροφυλακτούν στη γωνία, η Ισπανία τρεκλίζει, η Πολωνία μισεί τους Ρώσους αλλά προτιμάει φυσικά τους Αμερικάνους από τους Γερμανούς. Η Γερμανία για να έχει κάποιους να κυβερνήσει πρέπει να βγάλει τις μπότες και να βάλει πασουμάκια όταν μιλάει με τους εταίρους. Η Ε.Ε. είναι με το ζόρι μια επαρχία της Κίνας ή της Ινδίας. Και είναι ήδη προφανές ότι στο πλανητικό παιχνίδι είναι στο μηδέν. Η Ε.Ε. ή θα αλλάξει ή θα πετάξει σαν εφήμερη πεταλούδα προς την ανυπαρξία.
Υ.γ.: Μη ρωτάτε για την Ελλάδα. Κοιμάται.
