«Φουντώνει ένας προπαγανδιστικός πόλεμος στον οποίο εμπλέκονται μυστικές υπηρεσίες, μαφιόζικες οργανώσεις, πρώην και νυν κρατικοί ηγέτες και η διεθνής χρηματοοικονομική ελίτ. Όλοι αυτοί, χρησιμοποιώντας τα παγκόσμια δίκτυα έντυπης και ηλεκτρονικής “πληροφόρησης” που ελέγχουν, επιτίθενται για να πλήξουν τους αντιπάλους τους στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης, ή αντεπιτίθενται για να θολώσουν τα νερά όσον αφορά τη δική τους εμπλοκή… Στη μια πλευρά, όλο το διεθνές διαπλεκόμενο σύστημα που κάνει δουλειές με τις εταιρίες offshore και “επενδύει” τα κλεμμένα στους φορολογικούς παραδείσους. Στην απέναντι πλευρά, ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη και χρηματοπιστωτικοί γίγαντες που εποφθαλμιούν όλα αυτά τα κρυμμένα τρισεκατομμύρια».
Αυτά έγραφε ο Δρόμος πεντέμισι χρόνια πριν, όταν είχαν αποκαλυφθεί τα λεγόμενα Panama Papers[1], ενώ σε επόμενα κείμενα επισημαινόταν ότι «οι φορολογικοί-αποκρυπτικοί παράδεισοι αυτή την περίοδο βρίσκονται υπό αναδασμό, και πολλά εξηγούνται από συγκρούσεις μεγάλων δυνάμεων στον χώρο αυτό»[2] και ότι «ανάλογα με τη συγκυρία, οικονομική και πολιτική, “ενημερώνεται” η παγκόσμια κοινή γνώμη για κάτι που ολοκληρώθηκε και αποτελεί πλέον ιστορία, και ταυτόχρονα στέλνονται τα αναγκαία μηνύματα σε διάφορες κατευθύνσεις»[3]. Ο τελευταίος γύρος αποκαλύψεων εμπλέκει πάλι εκατοντάδες γνωστές και λιγότερο γνωστές φιγούρες της παγκόσμιας πολιτικής και επιχειρηματικής τάξης. Και βέβαια χρησιμοποιείται ξανά ως όπλο για ανακατανομές ισχύος ανάμεσα σε διάφορα διεθνή κέντρα, εν μέσω μάλιστα μιας περιόδου μεγάλων αναδασμών σε παγκόσμιο επίπεδο.
Ο ρόλος του Λονδίνου
Στις τωρινές αποκαλύψεις, γνωστές ως Pandora Papers, υπάρχει μια σημαντική πλευρά που θάβεται κάτω από τη σχετικά επιτυχημένη προσπάθεια «να βλέπουμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος»: ότι δηλαδή ένα κέντρο, το Λονδίνο, ελέγχει το μέγιστο μέρος των φορολογικών παραδείσων και offshore δραστηριοτήτων. Μπορεί μάλιστα να ισχυριστεί κανείς ότι αυτός είναι ένας από τους πλέον βασικούς πυλώνες του όποιου γεωπολιτικού βάρους απέμεινε στη Βρετανία μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δηλαδή αφότου μαδήθηκε ο βρετανικός αποικιακός λέων και παράλληλα άρχισε η διαδικασία αποβιομηχάνισης της βρετανικής οικονομίας, η οποία κορυφώθηκε στα χρόνια της Θάτσερ και των «Εργατικών» επιγόνων της. Η απόκτηση από το Λονδίνο μιας ισχυρής θέσης ως διεθνούς χρηματιστικού κέντρου ήταν ο τρόπος με τον οποίο σημαντικό τμήμα της βρετανικής ελίτ αντιστάθμισε τις μεταπολεμικές αποικιακές και βιομηχανικές απώλειες. Και αυτό προϋπέθετε μια βρετανική ηγεμονία στο χώρο των «παραδείσων».
Άρα είναι χρήσιμο να εντοπιστεί η συνάφεια του τελευταίου επεισοδίου με την οξεία αντιπαράθεση μεταξύ Δυτικών ιμπεριαλιστικών κέντρων και με τις επιχειρούμενες ανακατατάξεις αρχιτεκτονικής – μια πλευρά των οποίων είναι η επιδίωξη διαμόρφωσης παγκόσμιου βρετανικού βραχίονα. Θα ήταν επιπόλαιο, άρα, να θεωρούνται «τυχαία σύμπτωση» μια σειρά πρόσφατες εξελίξεις, μεταξύ άλλων η συμφωνία AUKUS και ό,τι αυτή σηματοδοτεί – δηλαδή την απόπειρα σύμπηξης ενός αγγλοσαξονικού μπλοκ, στο οποίο η Βρετανία καλείται να παίξει κομβικό ρόλο: τόσο στον Ειρηνικό-Ινδικό (όπου ήδη «ασκείται» το αεροπλανοφόρο Queen Elizabeth μαζί με αμερικανικά και ιαπωνικά πολεμικά πλοία), όσο και στην Ευρώπη (με στόχο αλλαγές ισορροπιών και εντός της Ε.Ε.). Η ανακατανομή ισχύος στον χρηματοπιστωτικό τομέα εμπίπτει επίσης σε αυτούς τους σχεδιασμούς, και εν μέρει «απαντιέται» με το νέο κύμα αποκαλύψεων. Η διαφήμιση των Pandora Papers από τα μεγάλα γερμανικά και άλλα ΜΜΕ της Γηραιάς Ηπείρου είναι ενδεικτική του ακήρυκτου εμφυλίου στη Δύση.
Προληπτικός εκβιασμός
Τούτων λεχθέντων, αυτές καθαυτές οι αποκαλύψεις των Pandora Papers, όπως και οι προηγούμενες, υπογραμμίζουν την ακραία σήψη και την προκλητική διαφθορά των πολιτικών και επιχειρηματικών ελίτ απ’ άκρη σε άκρη της γης. «Ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό» θα έλεγε βέβαια ο κ. Βουλγαράκης (και βέβαια όχι μόνο αυτός), που είχε αγανακτήσει όταν κατηγορήθηκε από δημοσιογράφο ότι συμμετέχει σε εταιρίες offshore, και αντεπιτέθηκε: «Εάν το νόμιμο είναι ή μπορεί να είναι ανήθικο, τότε πρέπει να αλλάξουμε τη νομοθεσία μας και να την κάνουμε ηθική». Δεν είχε κι άδικο! Διότι συνήθως με τις αποκαλύψεις δεν επιδιώκεται η ποινική δίωξη των εμπλεκόμενων, αλλά ο προληπτικός εκβιασμός τους ώστε να συναινέσουν στις απαιτήσεις διαφόρων κέντρων για λήψη «δύσκολων» αποφάσεων.
Μ’ αυτήν την έννοια, πέρα από την εμπλοκή λαμπρών αστέρων, όπως οι Αλίεφ (πρόεδρος Αζερμπαϊτζάν), Πινιέρα (πρόεδρος Χιλής), Λάσο (πρόεδρος Ισημερινού), Ζελένσκι (πρόεδρος Ουκρανίας) κ.ά., έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η αναφορά στα Pandora Papers και του Κύπριου προέδρου Αναστασιάδη – σε μια πολύ κρίσιμη φάση του Κυπριακού. Πόσο μάλλον που οι αποκαλύψεις αφορούν «παροχή υπηρεσιών» σε Ρώσο ολιγάρχη… Κατά τα άλλα, οι για νιοστή φορά όρκοι των διεθνών κέντρων και ελίτ (που ζουν ακριβώς χάρη στις τεράστιες ανισότητες που καλλιεργούν, και όλο και συχνότερα αρπάζονται μεταξύ τους για τη λεία) ότι θα καταπολεμήσουν τη φοροδιαφυγή, τη διαφθορά κ.λπ., έχουν καταντήσει βαρετό ανέκδοτο.
[1] «Η διώρυγα του παγκόσμιου βρώμικου χρήματος» (φύλλο 307).
[2] Αφιέρωμα «Offshore και φορολογικοί παράδεισοι» (φύλλο 506).
[3] «Διεθνείς συμμορίες ξεπλύματος» (φύλλο 512).
