του Ηλία Χαρίτου
Οι μυρωδιές και η τσίκνα για μία ακόμα παραμονή πρωτοχρονιάς κατακλύζουν την παραμυθένια Πολιτεία του Αέρα. Οι μπάντες με τα χάλκινα και οι άλλες, αυτές με τους ζουρνάδες, για μία ημέρα κάθε χρόνο κυριαρχούν, με την ανοχή όλων των κατοίκων, στην πολιτεία με τα δύο χιλιάδες τριακόσια χρόνια πορεία στην αιωνιότητα.
Μα τούτη η Πρωτοχρονιά μοιάζει να είναι παράξενη. Λες και οι καλικάντζαροι θα καταφέρουν φέτος να κόψουν το δέντρο της ζωής. Θαρρείς ότι οι κάτοικοι της πολιτείας πορεύονται στον καινούργιο χρόνο μαζεμένοι και σκεφτικοί, επηρεασμένοι ίσως από τα πρόσφατα λόγια του τελευταίου πορφυρογέννητου κυβερνήτη, που τους εξομολογήθηκε με τρόπο τραγικό το νέο εθνικό σύνθημα που ειπώθηκε για να γίνει ιστορία: «Έρχεται ορμητικό κύμα αλλαγών που θα ξεβολέψει μερικούς, όμως θα ευνοήσει τους πολλούς», μιλώντας για τους υπηκόους του, λες και οι πορφυρογέννητοι νοιάζονται για κάτι άλλο εκτός από τον θρόνο που οφείλουν να κρατούν ζεστό για τον επόμενο καταλληλότερο. Όμως θρόνος χωρίς υπηκόους είναι σεντούκι χωρίς χρυσάφι…
Η Πολιτεία του Αέρα χαμογελά βλέποντάς τους, γνωρίζοντας καλά με τη σοφία των είκοσι τριών αιώνων της ότι ετούτοι οι χορτάτοι μέσα στα ζεστά τους ρούχα είναι τόσο αστείοι με τους φόβους τους, συγκρίνοντας αναπόφευκτα τη φετινή πρωτοχρονιά με εκείνες τις πραγματικά δύσκολες χρονιές, σε καιρούς που η Πολιτεία ήταν πολιορκημένη από κάθε λογής εχθρούς και ο βρόγχος του θανάτου έπνιγε τις γειτονιές, τα κάστρα και τα σοκάκια. Ή ακόμα πιο πρόσφατα, στα χρόνια μετά τον ξεριζωμό της μάνας Ιωνίας, της κατοχής και του εμφυλίου, τότε που η δυστυχία και η οδύνη φώλιαζε στις ψυχές των ανθρώπων και ο μακελάρης χάρος, κροτάλιζε καθημερινά στη σκέπη της πόλης, ψηλά, εκεί έξω από το Επταπύργιό της.
Μία όμορφη ημέρα, φωτεινή, σαν τη σημερινή, οδηγεί τους πλανόδιους μουσικούς με τα χάλκινα πνευστά από τη μία παρέα στην άλλη, που νιώθουν έτοιμες και δυνατές για να ξορκίσουν το κακό, να αγνοήσουν παντελώς τα διεθνή νομισματικά ταμειακά μαμούνια, πνίγοντας τις αρνητικές προβλέψεις στο τσίπουρο και τη ρετσίνα, με τις υπαίθριες ψησταριές να δίνουν την αίσθηση της ομαδικής σπονδής ή της συμμετοχής ακόμα σε κάποια διονυσιακή λατρεία. Η βακχεία της παραμονής της πρωτοχρονιάς με τις βαλκάνιες μουσικές της, επαναφέρει στην Πολιτεία του Αέρα μνήμες από τότε που το ανακάτεμα των εθνοτήτων την έκαναν μοναδική, ασυναγώνιστη πολιτεία, κοσμοπολίτισσα της Ανατολής, πραγματικό σταυροδρόμι πολιτισμού για τους έκπληκτους περιηγητές της Δύσης.
Όμως, η πιο μεγάλη χαρά σε τούτο το παραμύθι, ανήκει στην πριγκίπισσα Μελωδία, που κάθε παραμονή πρωτοχρονιάς φθάνει στην Πολιτεία του Αέρα, φορώντας την πολύχρωμη βαλκάνια φορεσιά της, ραμμένη σε χρόνια αυτοκρατορικά, φορεμένη από τότε που οι κάθε λογής βασιλιάδες λογάριαζαν την Πολιτεία του Αέρα σαν το πολυτιμότερο πετράδι για την κυριαρχία τους στην Ανατολή και στη Χερσόνησο του Αίμου. Η Μελωδία, μέσα από τις βυζαντινές μουσικές ενσωμάτωσε τον Ήχο της Μεγάλης Ανατολής, της μουσικής μητρίδας, εκεί που η Μουσική είναι ένα ενιαίο σύνολο με την Ποίηση και τον Χορό. Και είναι η παραδοσιακή δημοτική μουσική και το ρεμπέτικο που διέσωσαν τους δρόμους του βυζαντινού Ήχου, των ειδών δηλαδή της μουσικής, που οι μελωδίες τους δεν μπορούν να αποδοθούν από το δυτικό μουσικό πεντάγραμμο και τις νότες.
Ριγμένη στην αγκαλιά της Πολιτείας του Αέρα, η Μελωδία βρίσκεται εκεί που οι παλαιότεροι μουσικοί διατήρησαν τον Ήχο της Ανατολής σε καιρούς δύσκολους μέσα από τα ρεμπέτικα τραγούδια, αλλά και που οι νεότεροι δημιουργοί συνεχίζουν να γράφουν και να παίζουν μουσική στην μεγάλη Πολιτεία, με έναν τρόπο αναγνωρίσιμο και ιδιαίτερο, που τους κάνει να ξεχωρίζουν στα διάφορα είδη της μουσικής που είναι αφοσιωμένοι.
Έτσι και φέτος, η Μελωδία αποχαιρετά τον παλιό χρόνο, τσικνισμένη στους δρόμους της χάλκινης γιορτής, με τους βαλκάνιους σκοπούς να χρωματίζουν την Πολιτεία του Αέρα, ανάμεσα στις παρέες της γιορτινής ξεφάντωσης, για μία και μοναδική ημέρα όπως κάθε χρόνο, πριν επιστρέψει στην καθημερινότητά της καλουπωμένη στα ωδεία, στα κλαμπ, στα σκυλάδικα και στα μέγαρα μουσικής…
