Η κυβέρνηση Τσίπρα στο δρόμο της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ
Tου Χρήστου Ξεφτέρη*
Η επιχείρηση «ξεπούλημα της ΕΛΒΟ» δεν είναι καινούρια ιστορία καθώς η ιδιωτικοποίηση της βρίσκεται σε εξέλιξη εδώ και 3,5 χρόνια. Ο εκκαθαριστής ανέλαβε τη διεξαγωγή της πρώτης εκδήλωσης ενδιαφέροντος τον Οκτώβρη του 2014 και χώρισε την εταιρεία σε 4 κομμάτια (οικόπεδα, ανταλλακτικά, εγκαταστάσεις, φορτηγά από παραγγελία για την Κύπρο).
Σκανδαλώδης μεθόδευση
Μετά τις εκλογές του 2015 πάγωσε η διαδικασία του πλειστηριασμού, με την νέα κυβέρνηση αρχικά να υιοθετεί μέρος των θέσεων των εργαζομένων για ανάκληση του εκκαθαριστή και παραμονή του εργοστασίου υπό τον έλεγχο του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας (ΥΠΕΘΑ) και του Δημοσίου. Την εκκαθάριση είχε αναλάβει η Ernst & Young, γνωστός νεκροθάφτης, που έχει πάρει πολλές τέτοιες δουλειές.
Η πώληση της ΕΛΒΟ αποτελούσε μνημονιακή επιταγή, την οποία είχε υπογράψει ο Στουρνάρας. Εκείνη την περίοδο το παθητικό της εταιρείας ανερχόταν στα 57 εκατ. ευρώ, με ανεκτέλεστο έργο, όμως, που έφτανε τα 40 εκατ. Δηλαδή για μια κυβέρνηση με βούληση ήταν εύκολο να υλοποιηθεί ένα σχέδιο ορθοπόδησης της εταιρείας. Να σημειωθεί πως όταν μια εταιρεία είναι σε εκκαθάριση δεν μπορεί να καταθέσει προσφορά σε διαγωνισμό, λόγω έλλειψης φορολογικής ενημερότητας, εγγυητικών επιστολών κ.λπ. Το μόνο που είχε απομείνει ήταν ένα πρόγραμμα ανακατασκευής φορτηγών από το ΥΠΕΘΑ.
Όταν ανάλαβε ο εκκαθαριστής η εταιρεία χρηματοδοτήθηκε με 14,5 εκατ. ευρώ – με ειδική τροπολογία – για να ολοκληρωθεί η εκκαθάριση (πληρωμή εργαζομένων, ολοκλήρωση προγράμματος με ΥΠΕΘΑ). Χρήματα τα οποία επαρκούσαν για την εξυγίανση της εταιρείας ώστε να παραμείνει σε δημόσιο έλεγχο. Επιπλέον, το 2012 έτρεχε ένας διαγωνισμός για 165 ασθενοφόρα στον οποίο η ΕΛΒΟ δεν μπόρεσε να λάβει μέρος καθώς της έλειπε εγγυητική 1,5 εκατ. ευρώ. Το κόστος του έργου ήταν 15 εκατ. Αυτό σε συνδυασμό με ένα πρόγραμμα με την Κύπρο για 309 φορτηγά θα μπορούσαν να λύσουν το πρόβλημα βιωσιμότητας της εταιρείας. Στην ουσία πραγματοποιήθηκε μια σκανδαλώδης μεθόδευση ώστε να φτάσουμε σήμερα στο ξεπούλημα της ΕΛΒΟ.
Κοψοχρονιά μια ολόκληρη βιομηχανία
Απόφαση της σημερινής κυβέρνησης είναι να πουληθεί πλήρως το εργοστάσιο ως ενιαίο πακέτο και να υλοποιηθεί η μνημονιακή υποχρέωση, με τιμή εκκίνησης τα 10 εκατ. ευρώ. Πρόκειται για εγκαταστάσεις 272 στρεμμάτων με 80 στρέμματα κτιριακές εγκαταστάσεις, πεπαλαιωμένο αλλά απόλυτα λειτουργικό εξοπλισμό, στα οποία πρέπει να προστεθούν και τα πνευματικά δικαιώματα, το σήμα κατατεθέν και κυρίως η τεχνογνωσία.
Ταυτόχρονα η εταιρεία διαθέτει εγκαταστάσεις αξίας 50 εκατ. (συναρμολόγηση, ανηχωικός θάλαμος, πίστα δοκιμών, δεξαμενή), τα οποία αποτελούν ιδιοκτησία του ΥΠΕΘΑ. Οι συγκεκριμένες εγκαταστάσεις δεν εντάσσονται στο πακέτο της ιδιωτικοποίησης αλλά προβλέπεται δυνατότητα συμφωνίας για εκμίσθωση από τον πλειοδότη και εκτιμάται γύρω στις 400.000 το χρόνο. Αργότερα μπορεί να γίνει μετοχοποίηση και αυτών των εγκαταστάσεων και να μείνει ένα ποσοστό 20-25% στο ΥΠΕΘΑ.
Η ΕΛΒΟ δραστηριοποιήθηκε για χρόνια πάνω σε ένα εξειδικευμένο αντικείμενο το οποίο θα μπορούσε να προσφέρει και στην κοινωνία και τη χώρα, ειδικά σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, αν φυσικά αποτελούσε και πάλι ένα μεγάλο, λειτουργικό εργοστάσιο. Οι εγκαταστάσεις που μπορούν να καλύψουν μέχρι και 2.500 άτομα προσωπικό, η υπαρκτή και κατοχυρωμένη τεχνογνωσία, ο μηχανολογικός εξοπλισμός θα μπορούσε σταδιακά να αντικατασταθεί, είχαν τη δυνατότητα καλύψουν τις ανάγκες σε ασθενοφόρα, λεωφορεία, οχήματα για το στρατό. Όταν ήταν επανδρωμένο και όχι απαξιωμένο το εργοστάσιο μπορούσε να κατασκευάζει ένα λεωφορείο και δυο ασθενοφόρα την εβδομάδα, προχωρώντας παράλληλα σε συντηρήσεις και ανακατασκευές.
Ταυτόχρονα είχε τη δυνατότητα να ρυθμίζει την αγορά καθώς λόγω του ιδιοκτησιακού καθεστώτος ήταν δεδομένη η ανάληψη κάποιων έργων. Επιπλέον προσέφερε προστιθέμενη αξία κατά 35 έως και 60%. Τα παραπάνω αποτελούσαν τροχοπέδη στις μεγάλες εταιρίες κατασκευής και εμπορίου.
Χάνεται ένας πυλώνας ανασυγκρότησης
Το βασικό όμως είναι ότι με το ξεπούλημα της ΕΛΒΟ χάνεται η δυνατότητα για την ύπαρξη μιας εγχώριας αυτοκινητοβιομηχανίας, ακόμη και για πολιτικό όχημα, αλλά και για τις σημαντικές ανάγκες του στρατού σε τροχοφόρα άρματα. Σε συνθήκες κρίσης και παραγωγικής αποδιάρθρωσης η στήριξη και ανάπτυξη μιας τέτοιας εταιρείας θα αποτελούσε αφενός εργαλείο της χώρας για ανασυγκρότηση, αλλά και ένα σημαντικό πυλώνα για τον ελληνικό στρατό, τη στιγμή που οι πολεμικές συρράξεις στη γειτονιά μας αυξάνονται.
Αντ’ αυτού η σημερινή κυβέρνηση κάνοντας στροφή 180 μοιρών, σε σχέση με τις παλιότερες δεσμεύσεις ταυτίζεται με τις προηγούμενες κυβερνήσεις και ξεπουλάει τα πάντα. Αεροδρόμια, λιμάνια, ΕΛΒΟ…
Η πώληση της ΕΛΒΟ, μάλιστα σε τιμή χαμηλότερη ακόμη και από την αξία των ανταλλακτικών που βρίσκονται στις αποθήκες (περίπου 15 εκατ. ευρώ) εξυπηρετεί μόνο τις πολυεθνικές που θέλουν να την αποκτήσουν χωρίς να εντάσσουν ούτε στο ελάχιστο τις ανάγκες της χώρας και της κοινωνίας μας. Για την Γερμανική ΚΝV που μοιάζει επικρατέστερη σημαντικό είναι μόνο το γεγονός πως θα αποφύγει το κόστος μεταφοράς στη Γερμανία για συναρμολόγηση κομματιών που φτιάχνονται στη ΜΕΤΚΑ του Βόλου και να ενισχύσει την πίτα της στην περιοχή που σήμερα ονομάζουν «Ευρωπαϊκό Αιγαίο».
* Ο Χρήστος Ξεφτέρης είναι εργαζόμενος στην ΕΛΒΟ και μέλος του Δ.Σ. του Σωματείου Μετάλλου Βορείου Ελλάδος
