Ήδη από το κείμενο διατύπωσης της πρότασης τα πράγματα λέγονται με το όνομα τους, δεν στρογγυλεύονται. Υπάρχει σαφής και ρητή αναφορά στη «διερεύνηση των πολιτικών και ενδεχομένως ποινικών ευθυνών» όλων των παραγόντων που εμπλέκονται. Και δεν μιλάμε μόνο γι’ αυτούς που ήδη έχουν ξεβραστεί από το ίδιο το σύστημα, αφού επιτέλεσαν πρώτα το έργο τους (π.χ. ο πρώην πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου και ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου). Μιλάμε και για παράγοντες υπεράνω πάσης κριτικής, όπως ο πρώην πρωθυπουργός Λ. Παπαδήμος, καθώς και ο τότε και νυν διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, Γ. Προβόπουλος.
Επίσης, στο στόχαστρο τίθενται ο τότε επικεφαλής της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής -και πρώην υπάλληλος του ΔΝΤ- Α. Γεωργίου ο οποίος έχει καταγγελθεί για τεχνητή διόγκωση του ελλείμματος του 2009, αλλά και ο Ευάγγ. Βενιζέλος, ο οποίος ως (μετά τον Γ. Παπακωνσταντίνου) υπουργός Οικονομικών ελέγχεται για το βάθεμα της μνημονιακής πολιτικής. Ο Ευαγγ. Βενιζέλος έβαλε τη σφραγίδα του στο Μεσοπρόθεσμο του Ιουνίου 2011 αλλά, κυρίως, μεθόδευσε τη συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής και την εξώθηση της χώρας στην υπογραφή του δεύτερου Μνημονίου, που ψηφίστηκε τον Φλεβάρη του 2012 από την κυβέρνηση Παπαδήμου και την τότε συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.-ΛΑΟΣ.
Στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει επίσης ρητή αναφορά στην ανάγκη διερεύνησης του ρόλου της διαβόητης Goldman Sacks, της τράπεζας-οικονομικού δολοφόνου, που άρχισε να παρεμβαίνει στην εξέλιξη του δημόσιου χρέους της χώρας (ήδη από τη διακυβέρνηση Σημίτη) συνάπτοντας διαδοχικά «αμαρτωλά» swaps με το Ελληνικό Δημόσιο, ενώ καθοριστικός υπήρξε ο ρόλος της στην όλη μεθόδευση της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου.
Σε κρίσιμο σημείο αλλά με εναλλακτικές δυνατότητες
Το σκεπτικό της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ κάνει γενικότερη αναφορά στις αιτίες που οδήγησαν στην εκτίναξη του Δημόσιου Χρέους. Επισημαίνει ότι «παρά τους θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης που σημείωνε η ελληνική οικονομία από το 1994 όταν συμφωνήθηκε η συμμετοχή της Ελλάδας στο νέο σχεδιαζόμενο νόμισμα έως το 2007, πριν από το ξέσπασμα δηλαδή της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης, το δημόσιο χρέος όχι μόνο δεν μειώθηκε ως ποσοστό του AEΠ αλλά παρουσίαζε αυξητικές τάσεις».
Ειδική αναφορά γίνεται στις καθοριστικές ευθύνες των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., που «ακολούθησαν μια πολιτική περιορισμού των φορολογικών εσόδων του δημοσίου με στοχευμένες φοροαπαλλαγές και φοροελαφρύνσεις των επιχειρηματικών κεφαλαίων και των υψηλών εισοδημάτων, επέτρεψαν την εκτεταμένη φοροδιαφυγή των αντίστοιχων κοινωνικών μερίδων και δεν αντιμετώπισαν αποτελεσματικά την εισφοροδιαφυγή και την ανασφάλιστη εργασία».
Επιπρόσθετες ευθύνες στις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. καταλογίζονται για «το εξοπλιστικό πρόγραμμα που τέθηκε σε εφαρμογή μετά το 1996 και το οποίο στοίχισε περισσότερα από 60 δισ. ευρώ, για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 και την οικονομική διαχείριση της προετοιμασίας τους, για τη σταθερή πρακτική της υπερτιμολόγησης προμηθειών και δημοσίων έργων». Ακόμη, ιδιαίτερη μνεία γίνεται «στη συντήρηση του κρατικοδίαιτου πολιτικού συστήματος και των κομμάτων του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας».
Όλα τα προηγούμενα οδήγησαν την ελληνική οικονομία σε κρίσιμο σημείο μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας κρίσης το 2008 με την υπόθεση της Lehman Brothers. Όμως, η εκτίμηση του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ είναι ότι «υπήρχαν άλλες διέξοδοι από τη θέση στην οποία είχε βρεθεί η ελληνική οικονομία μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009». Επισημαίνεται, δε, ότι στην Έκθεση υπ’ αριθμόν 09/244 της ειδικής ομάδας του ΔΝΤ που δημοσιεύτηκε τον Αύγουστο του 2009 γίνεται η εκτίμηση ότι «η ελληνική οικονομία δεν είχε υποστεί μεγαλύτερη πίεση από την διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης». Στην ίδια Έκθεση «δεν προοιωνιζόταν τίποτε από όλα όσα ακολούθησαν μετά τους χειρισμούς της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ την περίοδο 2009 -2010», αναφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ.
Ο ρόλος Γ. Προβόπουλου
Ειδική αναφορά κάνει η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στο ρόλο που διαδραμάτισε ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας και σημαίνον πρόσωπο της ντόπιας τραπεζοκρατίας. Χαρακτηρίζεται ως «τεράστιο ζήτημα» η υποτιμητική κερδοσκοπία επί των ελληνικών ομολόγων, από τον Οκτώβριο του 2009 και μέχρι τον Απρίλιο του επόμενου έτους. Πιο συγκεκριμένα επισημαίνεται: «Η ΤτΕ τον Οκτώβριο του 2009 όχι μόνο δεν κινήθηκε στην κατεύθυνση θωράκισης των ελληνικών ομολόγων, αλλά αντίθετα άλλαξε τη διαδικασία διακανονισμού των συναλλαγών επί ελληνικών ομολόγων επιμηκύνοντας το χρόνο εκκαθάρισής τους κατά επτά ημέρες (από Τ+3 σε Τ+10). Η κίνηση αυτή ενέτεινε τις πιέσεις προς τα ελληνικά ομόλογα, αφού όσο μεγαλύτερο το χρονικό όριο για την εκκαθάριση των συναλλαγών τόσο μεγαλύτερα τα περιθώρια για χειραγώγηση της τιμής των ομολόγων και υποτιμητική κερδοσκοπία από τη μεριά του πωλητή». Μια επιλογή «η οποία οδήγησε σε νέα εκτόξευση των spreads και σε περαιτέρω επιδείνωση της θέσης της ήδη πιεσμένης ελληνικής οικονομίας». Κατόπιν αυτού, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ζητά «να διακριβωθεί αν προκύπτουν πέρα από τις πολιτικές και ποινικές ευθύνες για τον τότε διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, κ. Προβόπουλο, αλλά και μέλη της τότε κυβέρνησης».
