Σπάνια ο εθνικισμός εμπεριείχε αντιαμερικανικά, αντιγερμανικά, αντιιταλικά ή αντιαγγλικά αισθήματα και συνθήματα. Κι όταν αυτό συνέβαινε, γρήγορα ο εκ Δυσμών επιβήτορας έπαιρνε συγχωροχάρτι και μεταμορφωνόταν σε πρότυπο, σύμμαχο και προστάτη. Ανέκαθεν, η βάση του εντόπιου εθνικισμού ήταν ο αντιτουρκισμός. Και ο σύγχρονος αντιαλβανισμός έχει τη ρίζα του στους Τουρκαλβανούς του 1821. Ακόμα και ο αντιαγγλισμός στην Κύπρο στη δεκαετία του 1950 υπέκρυπτε έναν αντιτουρκισμό που εκδηλώθηκε πιο απροκάλυπτα μετά τη δημιουργία του κυπριακού κράτους.
Αυτή η διαπίστωση δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει κίνδυνος από την Τουρκία. Πέρα από τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και τον τουρκικό εθνικισμό, έχουμε να κάνουμε με μία χώρα καπιταλιστική που διεκδικεί μερίδιο στην ανακατανομή που συντελείται στον περίγυρό της. Είναι, όμως, πολύ χαρακτηριστικό ότι μετά από τόσα δεινά που έχει υποστεί ο τόπος μας από Γερμανούς, Άγγλους, Γάλλους, Ιταλούς και Αμερικάνους και τους εκάστοτε δορυφόρους τους (οι Κεντρικές Δυνάμεις με τους Γερμανούς επικεφαλής έταξαν τη Δυτική Θράκη στους Βούλγαρους στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και με τη γερμανοϊταλική κατοχή στον Β΄ ΠΠ εγκαταστάθηκαν ξανά οι Βούλγαροι στη Βόρεια Ελλάδα), η ευθύνη των Δυτικών μετριάστηκε δυσανάλογα ευνοϊκά υπέρ τους. Η βαρβαρότητά τους απωθήθηκε σε δεύτερη μοίρα αν και τα δεινά που μας προκάλεσαν είναι τρομακτικά και ασύλληπτα. Ακόμα και για τη μικρασιατική καταστροφή, οι «σύμμαχοι» έχουν βαρύτατες ευθύνες για όσα πάθαμε.
Η μονόπλευρη περί υπεράσπισης της πατρίδας κουλτούρα αποτέλεσε το υπόστρωμα για την εύκολη παγίδευση της Ελλάδας στα δυτικά δόκανα. Κι αυτό εντάθηκε από τότε που η Ελλάδα εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ συντροφιά με τους υπαίτιους των τεράστιων καταστροφών που είχε υποστεί πολύ πρόσφατα και, μάλιστα, σε υποδεέστερη θέση απ’ αυτούς. Κι από τότε που με τη διάλυση του ανατολικού μπλοκ εξέλειπε ο κομμουνιστικός κίνδυνος που αποτελούσε το κεντρικό αμυντικό δόγμα του κράτους, μόνο μια μερίδα του λαού αρνήθηκε να υμνήσει τους Δυτικούς.
Γεγονός είναι ότι και μετά από την ένταξη στο ΝΑΤΟ, οι σύμμαχοι όχι μόνο δεν προστάτευσαν την ελληνική μειονότητα στην Κωνσταντινούπολη, αλλά είναι και αποδεδειγμένο ότι υποκίνησαν την ελληνοτουρκική σύγκρουση και κάλυψαν το πογκρόμ του 1955 και τις μαζικές απελάσεις του ’64-’65. Αποδεδειγμένο είναι επίσης ότι οι σύμμαχοι υπέθαλψαν το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου και με τη σκόπιμη ανοχή τους, διαθέτοντας τη μεγαλύτερη στρατιωτική βάση στη μεγαλόνησο και τα πλοία του έκτου στόλου τριγύρω, καταλήφθηκε η μισή Κύπρος από την άλλη «σύμμαχό» μας, την Τουρκία.
Ριζωμένη ξενοδουλεία
Δυστυχώς, είναι τόσο βαθιά ριζωμένη η ξενοδουλεία που όλα τα εγκλήματα των Δυτικών σε βάρος της Ελλάδας πέφτουν στα μαλακά, αμβλύνονται, ξεπλένονται και υποβαθμίζονται στην εθνική πολιτική συνείδηση.
Μάλιστα, από τη δεκαετία του 1990, η ξενοδουλεία γνωρίζει νέα έξαρση. Η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, η δυτική μονοκρατορία και η άγρια καθυπόταξη των απείθαρχων κρατών (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη κ.λπ.) δημιουργούν νέα δεδομένα στους δορυφόρους των μητροπόλεων. Τα στοιχεία του Διαφωτισμού και οι δημοκρατικές κατακτήσεις είναι υπό διαπραγμάτευση και υπόκεινται στους περιορισμούς που επιβάλλουν οι ολιγαρχίες του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Το «Έξω από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ» του Κωνσταντίνου Καραμανλή και το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ» του Αντρέα Παπανδρέου στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1970, έστω με τη συμβολική τους μορφή, εγκαταλείπονται από την κυρίαρχη νομενκλατούρα και αντικαθίστανται από την πλήρη υπακοή και ποδηγέτησή της από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ. Η εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία σχετικοποιείται και τα δικαιώματα (πολιτικά, εργασιακά, ασφαλιστικά κ.λπ.) «εκσυγχρονίζονται» προς το δυσμενέστερο.
Το κομμάτι της αστικής τάξης που συνηθίσαμε να αποκαλούμε «φωτισμένη Δεξιά», προσαρμόζεται ή εξαφανίζεται. Η ταχύρρυθμη αποβιομηχάνιση, η μαζική συρρίκνωση της αγροτικής παραγωγής και η πολιτιστική υποβάθμιση είναι γνωρίσματα αυτής της μετάλλαξης. Είναι σημαδιακό ότι πρώην εργοστάσια επί της οδού Πειραιώς μετασκευάστηκαν σε πελώρια διασκεδαστήρια.
Διανοούμενοι μετρίου αναστήματος έχουν αναλάβει μέσα από τον αστικό Τύπο το λουστράρισμα της νέας τάξης και τη συγκάλυψη της συντελούμενης καθολικής λεηλασίας. Δεν υπάρχει πια υπόβαθρο και χώρος στο αστικό πεδίο για ένα Χατζιδάκι, ένα Πατσιφά, ένα Τάκη Β. Λαμπρόπουλο ή μία Δώρα Στράτου. Οι εναπομείναντες αστοί, σαν την οικογένεια Σκλαβενίτη ή Καρέλια, είναι δακτυλοδεικτούμενοι και το μέλλον τους εξαιρετικά αβέβαιο. Από τον Λαμπράκη περάσαμε στον Μαρινάκη, τον Μελισσανίδη και τον Σαββίδη και από το Μέγαρο Μουσικής στην «Αγιασοφιά»!
Στις θέσεις του Καραμανλή του πρεσβύτερου, του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, του Γεωργίου Ράλλη, του Ευάγγελου Αβέρωφ, του Αντρέα Παπανδρέου, του Γιώργου Γεννηματά και του Γεωργίου Μαύρου, τώρα κάθονται ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο Πάνος Καμμένος, η Φώφη Γεννηματά, ο Βασίλης Λεβέντης και ο Νίκος Μιχαλολιάκος. Ό,τι πάρετε ένα ευρώ!
Ανίερες συμμαχίες
Και σαν να μην έφτανε αυτός ο ξεπεσμός, με λύπη βλέπουμε πώς το κυρίαρχο κομμάτι της Αριστεράς που ήταν επιρρεπές στην εξάρτηση, αφομοιώθηκε και ενσωματώθηκε στο πολιτικό πλαίσιο της καθεστηκυίας τάξης. Πλέον συναλλάσσεται με άνεση με το πιο ευτελές και σάπιο κομμάτι της άρχουσας τάξης το οποίο με τις ευλογίες και εντολές των μητροπόλεων έριξε την Ελλάδα στο λάκκο των λεόντων για να υπηρετήσει αλλότριους προς τον τόπο σκοπούς και συμφέροντα.
Διεκδικώντας τα σκήπτρα του φιλοευρωπαϊσμού, άρα και την εύνοια των κηδεμόνων, οι προερχόμενοι από το χώρο της Αριστεράς κυβερνώντες κατασπατάλησαν το σφυρηλατημένο μέσα από ανυπολόγιστες θυσίες ηθικό πλεονέκτημα της κομμουνιστικής Αριστεράς και έγιναν collaborators με τους δανειστές-τοκογλύφους, τους νατοϊκούς στρατοκράτες και τους πολέμαρχους της Αιγύπτου, του Ισραήλ και της Σαουδικής Αραβίας. Για να συνεχίσει η χώρα να ξεκοκαλίζεται και να καταστρέφεται από τους συμμάχους της.
Με αυτά τα δεδομένα, η πατριωτική Αριστερά οφείλει να δει το εσωτερικό πρόβλημα ως αναπόσπαστα δεμένο με το εξωτερικό και το εξωτερικό πρόβλημα σε όλες του τις διαστάσεις. Σήμερα, υπό την επήρεια των διμερών αντιπαραθέσεων με την Τουρκία, δεν μπορεί κανείς να παραβλέπει ποιος έχει ήδη εξαρθρώσει τα μέλη της χώρας ισοπεδώνοντας τα πάντα στο πέρασμά του και προκαλώντας μία ολική καταστροφή, εθνική, πολιτική, οικονομική, κοινωνική και ψυχολογική, που υποσκάπτει οποιαδήποτε αμυντική θωράκιση απέναντι σε κάθε απειλή. Μια χώρα με εξαναγκαστική μείωση του ΑΕΠ της κατά 25% (επισήμως), με 700.000 νέους στο εξωτερικό και με πολιτική ηγεσία που έχει παραδώσει τη νομοθέτηση και παραχωρεί τις στρατηγικής σημασίας υποδομές στους ξένους, πώς θα αντιμετωπίσει μια χώρα με 80 εκατομμύρια κατοίκους, καλύτερα εξοπλισμένη και με ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης 7,4%;
Η πατριωτική Αριστερά, όπως αυτοπροσδιορίζεται, πρέπει η ίδια να αποκαθάρει την πολιτική της και να «δει» καθαρά ολόκληρη την γεωπολιτική εικόνα.
Όλες οι πατριωτικές δυνάμεις της χώρας είναι αναγκαίο να αντιληφθούν ότι η μονοδιάστατη άμυνα είναι ανεπαρκής και σαθρή. Όταν η χώρα υπονομεύεται και παραπαίει από την επίθεση των Ευρωπαίων και των Αμερικάνων, χωρίς να αντιτάσσει καμία σθεναρή και συγκροτημένη αμυντική γραμμή απέναντί τους, είναι πολύ ευάλωτη στην όποια επίθεση από τη μεριά της Τουρκίας. Η διμέτωπη άμυνα είναι η μόνη επιλογή. Κι αυτή η άμυνα δεν μπορεί να στηρίζεται αποκλειστικά στα όπλα. Χρειάζεται να είναι πολύμορφη και πολυεπίπεδη, γιατί σπάνια χάνονται οι πόλεμοι μόνο εξ αιτίας ανεπαρκών πολεμοφοδίων. Όταν το ανοσοποιητικό σύστημα της χώρας έχει μπει σε καταστολή, με τι δυνάμεις θα αποκρούσει τις έξωθεν επιθέσεις;
Σήμερα, το πολιτικό προσωπικό στα κόμματα εξουσίας όσο κι αν εθελοτυφλεί αντιλαμβάνεται την ανεπάρκειά του και τρέχει πίσω από τους Αμερικάνους ελπίζοντας ότι ο μεγάλος αδελφός θα βάλει το χέρι του. Μάλιστα, κρίνοντας από τις δηλώσεις τους, μερικοί εύχονται να μείνουνε και τίποτα πέτσες για την Ελλάδα από το ιμπεριαλιστικό σφαγείο! Αυτοί έτσι κι αλλιώς δεν κινδυνεύουν. Ο λαός πληρώνει το λογαριασμό, όπως πάντα.
Στέλιος Ελληνιάδης
Κινδυνεύουμε από καραμπόλα…
Ενώ είναι απαραίτητο να αντιλαμβάνεσαι τι γίνεται άμεσα και εξ επαφής στον τόπο σου, είναι επικίνδυνο και κατά περίπτωση καταστροφικό να μην μπορείς να δεις τον τόπο σου σαν μέρος ενός συνόλου, μέσα στο οποίο η τύχη του καθορίζεται και συγκαθορίζεται από τα διαδραματιζόμενα στο περιβάλλον του. Ειδικά σήμερα, το χάνεις όταν κλείνεις την οπτική σου γωνία αγνοώντας ή υποτιμώντας τα γύρω-γύρω.
Η Ελλάδα, εξαρτημένη και χωρίς πυξίδα, κινδυνεύει από την εσωτερική της αποδυνάμωση και τις απρόβλεπτες από το εξωτερικό καραμπόλες.
Αν στη δεκαετία του 1990, η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ήταν μια σχετικά εύκολη υπόθεση για τους ιμπεριαλιστές της Δύσης αφού η Ρωσία του Γιέλτσιν ήταν ένα σκορποχώρι, στη σημερινή εποχή τίποτα πια δεν φαίνεται εύκολο. Ακόμα και σε σχέση με την αρχή της δεκαετίας του 2010, η κατάσταση είναι διαφορετική. Οι Ρώσοι δεν άφησαν τον Άσαντ μόνο του όπως έκαναν με τον Καντάφι. Και οι Αμερικάνοι για πρώτη φορά από την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης, κοντράρονται ευθέως από μια δύναμη που δεν είναι ούτε μικρή ούτε φοβισμένη. Ορισμένες από τις συνέπειες αυτής της διαφοράς είναι ήδη ορατές. Ο αμερικάνικος περίπατος στην ανατολική Μεσόγειο μετατράπηκε σε ανώμαλο δρόμο. Η ηγεμονία τους αμφισβητείται εμπράκτως. Όλα είναι ρευστά και κανένας δεν μπορεί να προβλέψει όλες τις επιπτώσεις που θα έχει αυτή η εξέλιξη σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο. Εάν δεν συμβεί το χειρότερο, που δεν αποκλείεται βάσει σχεδίου ή βάσει τριβής και ανάφλεξης, ποιες θα είναι οι ροπές που θα ενισχυθούν στον κόσμο; Ήδη η Κίνα τείνει να αποτελέσει ένα εναλλακτικό υπόδειγμα για πολλούς λαούς και εξουσίες ανά τον κόσμο. Και η Ρωσία εμφανίζεται πιο σίγουρη για τον εαυτό της και διεκδικεί ένα μεγαλύτερο ρόλο.
Και τι γίνεται με την Ελλάδα; Η αναταραχή στην περιοχή δεν ελέγχεται. Οι μεγάλοι παίκτες χτυπούν με τις στέκες προς κάθε κατεύθυνση και οι μπάλες τρακάρουν συνεχώς και ακανόνιστα. Θα γλιτώσει η καθημαγμένη χώρα μας ή θα πάθει καμιά ζημιά από καραμπόλα;
Στο σημείο που έχουν φέρει τη χώρα οι ξένοι προστάτες και οι εντόπιοι υποτακτικοί τους, η Ελλάδα δεν μπορεί να κουνήσει ούτε το δαχτυλάκι της. Καθηλωμένη η πολιτική ηγεσία παρακολουθεί τα τεκταινόμενα και προσεύχεται. Αφού ακολούθησε πειθήνια τη «γραμμή» που υπαγορεύεται απ’ έξω, απ’ έξω περιμένει και τη λύτρωση.
