Του Γιώργου Βοϊκλή
Έχουν περάσει εκατόν είκοσι τέσσερα χρόνια από την αιματηρή Πρωτομαγιά του Σικάγου και εκατόν είκοσι ένα χρόνια από την καθιέρωσή της ως παγκόσμιας γιορτής των εργαζομένων. Στις μέρες μας, τα αιτήματα των εργατών του Σικάγου, που με σκληρούς αγώνες έγιναν δικαιώματα των εργαζομένων σ’ ολόκληρο τον κόσμο, όχι απλώς μπαίνουν σε αμφισβήτηση, αλλά καταργούνται σε μεγάλη έκταση. Φαίνεται σαν το ποτάμι της ιστορίας να γυρίζει προς τα πίσω. Στο τέλος του 19ου αιώνα, η 8ωρη εργασία εξέφραζε το δικαίωμα συμμετοχής των εργαζομένων στην αύξηση της παραγωγικότητας που προέκυψε από την πρώτη βιομηχανική επανάσταση. Στις αρχές του 21ου αιώνα, η αύξηση της παραγωγικότητας που έχει προκύψει από την λεγόμενη «τέταρτη βιομηχανική επανάσταση», είναι πολύ μεγαλύτερη. Αντίστοιχο, λοιπόν, είναι το δικαίωμα συμμετοχής σ’ αυτήν των εργαζομένων, με μείωση των ωρών εργασίας, αύξηση των αμοιβών και βελτίωση της ασφάλισής τους.
Να, όμως, που, αντί γι’ αυτό, έχουμε απελευθέρωση της εργοδοτικής ασυδοσίας και επιστροφή, ως προς τα εργασιακά δικαιώματα, στις πριν από έναν αιώνα συνθήκες. Βαθμιαία στη διάρκεια της τελευταίας 20ετίας, και ασύστολα το τελευταίο διάστημα, με πρόσχημα την οικονομική κρίση και -για τη χώρα μας- τη δημοσιονομική. Τι μπορεί να είναι, αλήθεια, αυτό που εξουδετέρωσε τη δυναμική του λαϊκού κινήματος στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα;
Δύσκολη η απάντηση. Το σίγουρο είναι πως είμαστε υποχρεωμένοι να ξεκινήσουμε απ’ την αρχή, αξιοποιώντας τα νέα, ριζικά διαφορετικά, δεδομένα.
