Μια ακόμη βίαιη καταγραφή της Αμερικής του Μεσοπολέμου, τότε που η περιβόητη ποτοαπαγόρευση είχε επιβάλλει τους δικούς της κανόνες στην κοινωνία: μαφίες και λοιπές φατρίες, βρισκόμενες στην παρανομία, μάχονταν με τους διεφθαρμένους αστυνομικούς για την «ελεύθερη» κυκλοφορία του ουίσκι, το οποίο μια και απαγορευμένο είχε τρομερή ζήτηση. Λαθρεμπόριο, παραοικονομία και διαφθορά επικρατούσαν.
Αστυνομική ταινία εποχής, αμερικανικής παραγωγής του 2012, σε σκηνοθεσία Τζον Χίλκοουτ και σενάριο Νικ Κέιβ, με τους Τομ Χάρντι, Τζέσικα Τσάστειν, Γκάι Πιρς, Σάια ΛαΜπέφ, Γκάρι Όλντμαν, Μία Βασικόφσκα. Ο Αυστραλός Τζον Χιλκόουτ καταπιάνεται με το ιστορικό μυθιστόρημα The Wettest County In The World και αφηγείται μια αληθινή ιστορία που εκτυλίχθηκε στην Αμερική της Μεγάλης Ύφεσης. Οι Τομ Χάρντι και Σάια Λα Μπεφ υποδύονται τους αδελφούς Μπόντουραντ, παραγωγούς και λαθρεμπόρους παράνομου ουίσκι -επονομαζόμενου και «moonshine», γιατί το διακινούσαν κάτω από το φως του φεγγαριού- που με το βλέμμα στραμμένο στο αμερικανικό όνειρο, τα έβαλαν με το Νόμο και αποτέλεσαν την απαρχή των μετέπειτα γκάνγκστερ των μεγάλων πόλεων.
Μια ταινία ασυνήθιστης βίας, που καταφέρνει να σου κρατήσει το ενδιαφέρον για δυο συγκεκριμένους λόγους: αρχικά το θέμα της, το οποίο αν και το έχεις ξαναδεί, σου επαναλαμβάνει με τον πλέον ρεαλιστικό τρόπο και με μια αφάνταστη ωμότητα, πως οι άνθρωποι γινόντουσαν απάνθρωποι και γιατί μια δυτική κοινωνία μετατρεπόταν σε καθεστώς ταλιμπάν μια και είχε μοναδικό σκοπό της το κέρδος και για βωμό της τα «μαύρα» χρήματα της παρανομίας.
Από την άλλη μεριά, παρακολουθείς τη συγκλονιστική ερμηνεία του Τομ Χάρντι, ο οποίος μετά το μασκοφόρο Μπεν στην τελευταία ταινία του Μπάτμαν, γίνεται ο στυγνός και αδυσώπητος μεγάλος αδελφός της οικογένειας που οφείλει και πρέπει να προστατέψει το σπίτι του, αλλά και να ταΐσει το «αίμα» του μέσω των κερδών του από το παράνομο αλκοόλ. Στον αντίποδα, βρίσκονται οι διεφθαρμένοι αστυνομικοί οι οποίοι από τη μια μεριά θέλουν να επιβάλλουν το νόμο, από την άλλη όμως πάντα με τον δικό τους, ανορθόδοξο τρόπο και φυσικά προς ίδιον όφελος.
Γιατί να ξαναδείς μια ταινία για την αμερικανική ποτοαπαγόρευση; Αυτή είναι μια καλή ερώτηση για μια εποχή που έχει γίνει και ξαναγίνει θέμα σε πάμπολλες ταινίες, όπως για παράδειγμα στην πασίγνωστη γκανγκστερική Μπόνι και Κλάιντ. Η αλήθεια είναι ότι τίποτα το παραπάνω δεν θα μάθεις, κάτι το διαφορετικό δεν θα δεις. Η άλλη αλήθεια είναι όμως ότι πουθενά, σε καμία άλλη παραγωγή, δεν έχει αποτυπωθεί με τόσο κτηνώδη τρόπο η βαρβαρότητα που επικρατούσε κοινωνικά εξαιτίας εκείνης της αφελούς απαγόρευσης, η οποία το μόνο που επέφερε ήταν μπελάδες, κατά τον διαβόητο Αλ Καπόνε.
Μια ταινία ασυνήθιστης βίας, που καταφέρνει να σου κρατήσει το ενδιαφέρον για δυο συγκεκριμένους λόγους: αρχικά το θέμα της, το οποίο αν και το έχεις ξαναδεί, σου επαναλαμβάνει με τον πλέον ρεαλιστικό τρόπο και με μια αφάνταστη ωμότητα, πως οι άνθρωποι γινόντουσαν απάνθρωποι και γιατί μια δυτική κοινωνία μετατρεπόταν σε καθεστώς ταλιμπάν μια και είχε μοναδικό σκοπό της το κέρδος και για βωμό της τα «μαύρα» χρήματα της παρανομίας.
Από την άλλη μεριά, παρακολουθείς τη συγκλονιστική ερμηνεία του Τομ Χάρντι, ο οποίος μετά το μασκοφόρο Μπεν στην τελευταία ταινία του Μπάτμαν, γίνεται ο στυγνός και αδυσώπητος μεγάλος αδελφός της οικογένειας που οφείλει και πρέπει να προστατέψει το σπίτι του, αλλά και να ταΐσει το «αίμα» του μέσω των κερδών του από το παράνομο αλκοόλ. Στον αντίποδα, βρίσκονται οι διεφθαρμένοι αστυνομικοί οι οποίοι από τη μια μεριά θέλουν να επιβάλλουν το νόμο, από την άλλη όμως πάντα με τον δικό τους, ανορθόδοξο τρόπο και φυσικά προς ίδιον όφελος.
Γιατί να ξαναδείς μια ταινία για την αμερικανική ποτοαπαγόρευση; Αυτή είναι μια καλή ερώτηση για μια εποχή που έχει γίνει και ξαναγίνει θέμα σε πάμπολλες ταινίες, όπως για παράδειγμα στην πασίγνωστη γκανγκστερική Μπόνι και Κλάιντ. Η αλήθεια είναι ότι τίποτα το παραπάνω δεν θα μάθεις, κάτι το διαφορετικό δεν θα δεις. Η άλλη αλήθεια είναι όμως ότι πουθενά, σε καμία άλλη παραγωγή, δεν έχει αποτυπωθεί με τόσο κτηνώδη τρόπο η βαρβαρότητα που επικρατούσε κοινωνικά εξαιτίας εκείνης της αφελούς απαγόρευσης, η οποία το μόνο που επέφερε ήταν μπελάδες, κατά τον διαβόητο Αλ Καπόνε.
Νέστορας Πουλάκος
Σχόλια
