Του Νίκου Ταυρή. Η κινητικότητα γύρω από την περίφημη ΑΟΖ δηλώνει προφανή σκοπιμότητα.
Να στηθεί ένας βολικός αντιπερισπασμός στην εξαγγελία και υλοποίηση των νέων δυσβάστακτων μέτρων. Το πιο πιθανό βέβαια είναι να εξελιχτεί η όλη υπόθεση σε μπούμερανγκ, στο ήδη ναρκοθετημένο πεδίο της γεωπολιτικής έντασης στη Ν.Α.Μεσόγειο, όπου συγκεντρώνεται σήμερα το μέγιστο «ενδιαφέρον» των βασικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Το αντικείμενο απαιτεί πιο εκτεταμένη αναφορά, προς το παρόν μόνο ορισμένες επισημάνσεις. Ο πρωθυπουργός ξεκαθάρισε στην κοινοβουλευτική ομάδα στις 24 Ιούλη, πως η ανακήρυξη της ΑΟΖ θα γίνει «προσεκτικά, αποφασιστικά, συναινετικά». Κατά λέξη, και η κάθε λέξη έχει τη σημασία της. Η ανακήρυξη της ΑΟΖ είναι κυριαρχικό δικαίωμα της χώρας, δεν απαιτείται καμία διαπραγμάτευση. Τέτοια διπλωματική διαδικασία, που μπορεί να καταλήξει ως και το δικαστήριο της Χάγης, προαπαιτεί η οριοθέτηση της ζώνης με τις γειτονικές χώρες, ενώ η αναφορά συντεταγμένων, που δεν συμπίπτει με την οριοθέτηση, μπορεί να δηλωθεί από τη χώρα αυτοδίκαια, θεμελιώνοντας ταυτόχρονα δικαίωμα αντίδρασης σε κάθε είδους αμφισβήτηση της δηλωθείσας περιοχής.
Άρα, το επίδικο δεν αφορά στην πολιτική επιλογή της «μονομερούς ενέργειας». Μόνο τέτοια μπορεί να είναι η ανακήρυξη της ΑΟΖ, συνεπώς ή την ανακηρύσσει σε πρώτο στάδιο μία κυρίαρχη κυβέρνηση ή όχι. Προσοχή εδώ: μία κυρίαρχη κυβέρνηση μιας ανεξάρτητης χώρας! Δεν αναφερόμαστε προφανώς στην περίπτωσή μας. Άλλωστε στην παραπάνω αναφορά του ο Α. Σαμαράς θεώρησε καλό να συνδέσει την ΑΟΖ με την αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πόρων, της γης, της δημόσιας περιουσίας. Το έθεσε το θέμα στα «σωστά» πλαίσια δηλαδή, της μετατροπής όλης της χώρας σε Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη …των δανειστών!
Οι οποίοι ήταν άλλωστε κατηγορηματικοί. Δεν άφησε περιθώρια παρερμηνείας ο υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ στην πρόσφατη επίσκεψή του: «Δεν πιστεύουμε ότι είναι προς το συμφέρον της Ελλάδας να το πράξει, χωρίς την πλήρη (!) συνεργασία με τους γείτονες, περιλαμβανομένης της Τουρκίας». Πόσο πιο σαφής να γίνει ο «σύμμαχος»; Θα επανέλθουμε.
Το αντικείμενο απαιτεί πιο εκτεταμένη αναφορά, προς το παρόν μόνο ορισμένες επισημάνσεις. Ο πρωθυπουργός ξεκαθάρισε στην κοινοβουλευτική ομάδα στις 24 Ιούλη, πως η ανακήρυξη της ΑΟΖ θα γίνει «προσεκτικά, αποφασιστικά, συναινετικά». Κατά λέξη, και η κάθε λέξη έχει τη σημασία της. Η ανακήρυξη της ΑΟΖ είναι κυριαρχικό δικαίωμα της χώρας, δεν απαιτείται καμία διαπραγμάτευση. Τέτοια διπλωματική διαδικασία, που μπορεί να καταλήξει ως και το δικαστήριο της Χάγης, προαπαιτεί η οριοθέτηση της ζώνης με τις γειτονικές χώρες, ενώ η αναφορά συντεταγμένων, που δεν συμπίπτει με την οριοθέτηση, μπορεί να δηλωθεί από τη χώρα αυτοδίκαια, θεμελιώνοντας ταυτόχρονα δικαίωμα αντίδρασης σε κάθε είδους αμφισβήτηση της δηλωθείσας περιοχής.
Άρα, το επίδικο δεν αφορά στην πολιτική επιλογή της «μονομερούς ενέργειας». Μόνο τέτοια μπορεί να είναι η ανακήρυξη της ΑΟΖ, συνεπώς ή την ανακηρύσσει σε πρώτο στάδιο μία κυρίαρχη κυβέρνηση ή όχι. Προσοχή εδώ: μία κυρίαρχη κυβέρνηση μιας ανεξάρτητης χώρας! Δεν αναφερόμαστε προφανώς στην περίπτωσή μας. Άλλωστε στην παραπάνω αναφορά του ο Α. Σαμαράς θεώρησε καλό να συνδέσει την ΑΟΖ με την αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πόρων, της γης, της δημόσιας περιουσίας. Το έθεσε το θέμα στα «σωστά» πλαίσια δηλαδή, της μετατροπής όλης της χώρας σε Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη …των δανειστών!
Οι οποίοι ήταν άλλωστε κατηγορηματικοί. Δεν άφησε περιθώρια παρερμηνείας ο υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ στην πρόσφατη επίσκεψή του: «Δεν πιστεύουμε ότι είναι προς το συμφέρον της Ελλάδας να το πράξει, χωρίς την πλήρη (!) συνεργασία με τους γείτονες, περιλαμβανομένης της Τουρκίας». Πόσο πιο σαφής να γίνει ο «σύμμαχος»; Θα επανέλθουμε.
Σχόλια
