1. Επί βδομάδες ταλαιπωρήθηκαν αφάνταστα πάνω από 320.000 άνθρωποι, στα καλά-καθούμενα και χωρίς να φταίνε. Μια πολιτική μαζικής περιφρόνησης των πολιτών. Κάθε μέρα, από το πρωί μέχρι το βράδυ, χιλιάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας να περιμένουν σε τεράστιες ουρές μέχρι και ΤΕΣΣΕΡΙΣ ώρες για να βγάλουν κάρτα για τα μέσα μαζικής μεταφοράς! Με στοιχεία που χρειάζονται για να βγάλεις διαβατήριο, αλλά χωρίς την αναγκαία υποδομή, οι ιθύνοντες έκαναν ένα τρομακτικό καψόνι σε εκατοντάδες χιλιάδες μεροκαματιάρηδες. Και η προχειρότητα και η ταλαιπωρία συνεχίζεται ενώ έχει τεθεί το σύστημα σε λειτουργία! Μέχρι χτες, τα αυτόματα μηχανήματα δεν έβγαζαν εισιτήρια των 60 λ., δηλαδή για μια πολύ μεγάλη κατηγορία επιβατών που είναι οι άνω των 65 (και άλλοι). Στην Ομόνοια, η ουρά στα εκδοτήρια παρέμενε μεγάλη και οι ηλικιωμένοι, πολλοί με προβλήματα υγείας, πρέπει να στέκονται στην ουρά επί ώρες προκειμένου να βγάλουν υποχρεωτικά κάρτα των δέκα εισιτηρίων γιατί μονό εισιτήριο, για μία διαδρομή δεν υπάρχει!
Τους μεν, με δέλεαρ την έκπτωση, τους φακελώνουν κανονικά με την μηνιαία κάρτα, πού και πότε μπαίνουν και βγαίνουν, προετοιμασία μάλλον για το τσιπάκι κάτω από το δέρμα, και στους υπόλοιπους αρνούνται το δικαίωμα να αγοράζουν ένα εισιτήριο μονής διαδρομής!
2. Είναι αθλιότητα της γελοίας αντιπολίτευσης η προσπάθεια να ενοχοποιηθεί η Περιφέρεια για την καταστροφή στη Μάντρα, όταν το πολιτικό σύστημα που μονοπώλησε την εξουσία από την ίδρυση του ελληνικού κράτους έφτιαξε ακριβώς αυτό το καθεστώς της πελατειακής αυθαιρεσίας και κατέστρεψε οικιστικά και περιβαλλοντικά την Αθήνα. Αλλά είναι και ευκαιρία να εξεταστεί ο τρόπος διάθεσης των κονδυλίων που διαθέτει η Περιφέρεια. Οι προτεραιότητες, ο χρόνος, το κόστος, οι σκοπιμότητες και οι μέθοδοι λήψης των αποφάσεων. Γιατί όταν, π.χ. η Περιφέρεια με γρήγορες διαδικασίες αποφασίζει να δώσει 20.000.000 ευρώ για το νέο γήπεδο της ΑΕΚ, δηλαδή σε μια ιδιωτική επιχείρηση, κερδοσκοπική, και με όλα τα επιβαρυντικά στοιχεία που συνδέονται με τα κυκλώματα του ποδοσφαίρου, δεν είναι φυσικό να αμφιβάλει κανείς για την ευθυκρισία και την αποτελεσματικότηα των ιθυνόντων, ακόμα και για την καθαρότητά τους;
3. Είναι πάνω από 100.000 χιλιάδες οι πολίτες που, ενώ έχουν κάνει υποχρεωτικά διακοπή εργασίας και έχουν υποβάλει τα δικαιολογητικά τους, περιμένουν δύο και τρία χρόνια για να πάρουν τη σύνταξή τους, προσωρινή ή οριστική. Το ίδιο και όσοι έχουν πληρώσει γι’ αυτό και δικαιούνται κάποιο (πολύ μειωμένο) εφάπαξ.
Χτες, έκαναν στάση εργασίας οι υγειονομικοί του ΕΣΥ «με κύριο αίτημα την άμεση πληρωμή των δεδουλευμένων στους επικουρικούς γιατρούς» γράφει με ολοσέλιδο άρθρο η «ΕφΣυν». Στα καλύτερά μας νοσοκομεία κλείνουν ραντεβού στους καρκινοπαθείς για ακτινοβολίες 5 μήνες μετά! Και είναι τεράστια η λίστα με τις ελλείψεις στους πιο κρίσιμους τομείς της ζωής.
Πόσο λογικό είναι, λοιπόν, με ανθρώπους που ζουν με τρομερές στερήσεις περιμένοντας τη σύνταξη ή υποκύπτουν στις αρρώστιες από αδυναμία του συστήματος να τους περιθάλψει εγκαίρως, να σπαταλιέται το «περίσσευμα», που κι αυτό από θυσίες προέκυψε, σαν φιλανθρωπικό μπόνους που καλύπτει κάποιο μπάλωμα, αλλά αφήνει τις πελώριες τρύπες της αξιοπρεπούς διαβίωσης να χάσκουν;
Αφού εγκαταλείψανε τις μεγάλες ιδέες και αντιστρέψανε τις δεσμεύσεις που είχαμε αναλάβει, φυσικό δεν είναι να τους διαφεύγει πλέον ακόμα και η κοινή λογική;
Παραλογιζόμενος,
Γκαούρ
