Μια θεομηνία είναι μια θεομηνία! Καμιά αντίρρηση. Καταστρέφει υποδομές, περιουσίες, καμιά φορά είναι και δολοφονική. Η ύπαρξη των θεομηνιών είναι μέσα στη ζωή. Είναι όμως εξίσου νομοτελειακά και τα αποτελέσματά τους; Στις αρχές της εβδομάδας οι Αρτινοί, δίπλα στις περιουσίες που χάθηκαν και στις καλλιέργειες που καταστράφηκαν από τις ισχυρές βροχοπτώσεις και την πλημμύρα που ακολούθησε, είδαν και ένα σύμβολο της περιοχής τους να καταστρέφεται. Ο λόγος για το Γεφύρι της Πλάκας, το μεγαλύτερο μονότοξο γεφύρι στα Βαλκάνια, χτισμένο τον 18ο αιώνα. Ένα γεφύρι-τέχνη, από τα δείγματα γραφής των μαστόρων της Ηπείρου, ξακουστών για την τέχνη τους να δουλεύουν την πέτρα.
Το ερώτημα παραμένει: Πέρα από τους κλαυθμούς για την καταστροφή, υπάρχει μία ακόμη πλευρά που συνδέει το Γεφύρι της Πλάκας με την προοπτική που είχε χαραχθεί για μια ολόκληρη χώρα. «Τα γεφύρια της ιστορίας δεν πέφτουν από μία μπόρα» γράφει στην ιστοσελίδα του ο συγγραφέας Χρήστος Τσαντής. Και εξηγεί: «Η Ελλάδα, σύμφωνα με την UNESCO, έχει 210 αρχαιολογικά μουσεία, πάνω από 250 οργανωμένους αρχαιολογικούς χώρους (και εκατοντάδες ανοργάνωτους και εγκαταλελειμμένους) πάνω από 19.000 κηρυγμένα μνημεία και χώρους. Όμως στο πλαίσιο των προγραμμάτων οικονομικής… «σωτηρίας» της χώρας, που εφαρμόστηκαν πιστά τα προηγούμενα χρόνια, η μοίρα τους ήταν αντίστοιχη με αυτή του λαού μας: Κατάρρευση, αποδιοργάνωση, διάλυση, ξεπούλημα.
Κάθετη μείωση των δαπανών στο υπουργείο Πολιτισμού, που ξεπέρασε το 50%, με πρώτα θύματα την υποστελέχωση των υπηρεσιών.
Διάλυση των δομών προστασίας των μνημείων και των αρχαιολογικών χώρων.
Εγκατάλειψη της προστασίας και της συντήρησής τους.
Απολύσεις στο ήδη μειωμένο προσωπικό.
Αύξηση των παράνομων ανασκαφών και λεηλασία των μνημείων κατά 25%, σε σχέση με την περίοδο πριν από τα μνημόνια.
Προετοιμασία για την ιδιωτικοποίηση-εμπορευματοποίηση των ιστορικών και αρχαιολογικών μνημείων της Ελλάδας με το πρόσχημα της οικονομικής αδυναμίας.
Αυτά ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά των ημερών των μνημονιακών κυβερνήσεων.
Την ίδια στιγμή, βέβαια, οι λιμουζίνες και τα υψηλά μισθολόγια των «συμβούλων», που είχαν προσληφθεί για να «συμβουλεύουν» την πολιτική ηγεσία, χρηματοδοτούνταν κανονικά. Το κόστος της θωρακισμένης υπερπολυτελούς λιμουζίνας με την οποία κυκλοφορούσε ένας μόνο από τους εθνικούς μας σωτήρες θα έφτανε για να αποσοβηθεί το έγκλημα στο ιστορικό Γεφύρι της Πλάκας, αλλά και σε πολλά ακόμα μνημεία του πολιτισμού και της ιστορίας μας που κινδυνεύουν άμεσα από την ελλιπή συντήρηση και την απουσία αντιπλημμυρικής και αντισεισμικής προστασίας.
Όχι λοιπόν… τα γεφύρια της Ιστορίας δεν πέφτουν από μία μπόρα. Ούτε καν από έναν κατακλυσμό.
Το Γεφύρι της Πλάκας συμβολίζει, με κρότο, την προοπτική που είχε χαραχθεί για μια ολόκληρη χώρα, αν οι πολίτες δεν έβαζαν τέλος στη συστηματική καταλήστευση του εθνικού πλούτου αυτής της πατρίδας μας. Και εθνικός πλούτος είναι πάνω απ’ όλα οι άνθρωποί της, ο λαός μας, τα μνημεία της ιστορίας μας, η πολιτιστική μας κληρονομιά».
Θητεία τυμβωρύχου εκτελεί ο Ιοβόλος
