Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Η Ελλάδα βρίσκεται δέσμια μέσα στις αλυσίδες της γερμανοευρωπαϊκής Ένωσης. Έχει χάσει την εθνική της ανεξαρτησία, αφού δεν διαθέτει εθνικό νόμισμα, και οι τράπεζες, που έπαψαν να είναι ελληνικές, ελέγχονται από κέντρα του άκρατου καπιταλισμού. Το γεγονός αυτό, δείχνει ότι γίναμε αποικία ξένων. Ποτέ άλλοτε ο κίνδυνος να αφανιστεί η χώρα μας δεν ήταν τόσο έντονος όσο τώρα. Βιώνουμε τη χειρότερη δικτατορία που έζησε ποτέ ο κόσμος. Και μ’ ένα σάπιο πολιτικό σύστημα, οι πολίτες δεν βλέπουν καμία ελπίδα να διαγράφεται στον ορίζοντα.
Η «πολιτική των πετρελαίων» και του φυσικού αερίου, κρύβονται πίσω απ’ όλες τις αναταραχές σε Βαλκάνια, Αιγαίο, Κύπρο. Τα συμφέροντα των ξένων δυνάμεων είναι τόσο μεγάλα, ώστε δεν διστάζουν να υπονομεύουν και να διαλύουν κράτη. Βεβαίως, οι Μεγάλες Δυνάμεις πάντοτε επηρέαζαν και εξουσίαζαν χώρες και πολιτικές καταστάσεις, «σφαίρες επιρροής» ήταν ο όρος που χρησιμοποιούσαν, για να καλύπτουν τις ωμές επεμβάσεις. Τότε όμως, υπήρχαν τα δύο μεγάλα «μπλοκ», γεγονός που εξασφάλιζε κάποια «ισορροπία» με το «αντίπαλο δέος». Από την εποχή της Γιάλτας, η Αμερική επικύρωσε την παρουσία της στην Ευρώπη. Πίσω από υποκριτικά χαμόγελα, οι «μεγάλοι» μοίρασαν τις εξουσίες τους. Σ’ εκείνη τη Διάσκεψη τον Φεβρουάριο του 1945, στην εναρκτήρια συνάντηση στα Ανάκτορα της Λιβάδια, δόθηκε η «θεατρική παράσταση» των «Μεγάλων» για τις δικαιοδοσίες τους. Ειρωνευόμενοι κυνικά τους λαούς που θα εξουσίαζα, άρχισαν τις προπόσεις. Ο Τσώρτσιλ σήκωσε το ποτήρι του και έκανε πρόποση υπέρ των «προλεταριακών μαζών του κόσμου». Ο Στάλιν, απευθυνόμενος τους συνομιλητές του, είπε: «Ο Τσώρτσιλ εξέφρασε φόβους, μήπως νομίσουν ότι οι τρεις Μεγάλες Δυνάμεις θέλουν να κυριαρχήσουν στον κόσμο. Ποιος όμως σκέφτεται για τέτοια κυριαρχία; Οι Ηνωμένες Πολιτείες; Όχι, δεν σκέφτονται τέτοιο πράγμα». Εδώ ο πρακτικογράφος σημείωνε σε παρένθεση: «Γέλια δυνατά». Κι ο Στάλιν συνέχισε: «Η Αγγλία; Επίσης όχι (γέλια). Έτσι, λοιπόν, οι δύο Μεγάλες Δυνάμεις βγαίνουν από την σφαίρα των υποψιών. Μένει η Τρίτη, η ΕΣΣΔ. Δηλαδή, η ΕΣΣΔ επιδιώκει την παγκόσμια κυριαρχία;» (Όλοι γελούν). Κι όμως, ήταν βέβαιο ότι πίσω από τα εγκάρδια χαμόγελα και τα γέλια των συνομιλητών αυτής της θεατρικής ή ψυχεδελικής σκηνής, κρυβόταν ένας βαθύς σκεπτικισμός των τριών ηγετών, αλλά και κρυφές ανομολόγητες φιλοδοξίες.
ΚΡΥΦΕΣ ΑΝΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ ΦΙΛΟΔΟΞΙΕΣ υλοποιούνται σήμερα στα άδυτα της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης. Σκεπτικισμός των ηγετών, δεν υφίσταται, παρά μόνο ευρωσκεπτικισμός των λαών που στενάζουν με το λεγόμενο «ευρωπαϊκό νόμισμα». Έτσι αποκαλείται στις μέρες μας το γκέτο του μεταμφιεσμένου ολοκληρωτισμού των τραπεζιτών. Η συστηματική προπαγάνδα (η Γκαιμπελική ωχριά μπροστά της) στοχεύει να ναρκώσει τους πολίτες και να τους καλλιεργήσει την απαισιοδοξία, ότι έξω από την ευρωπαϊκή ένωση, δεν υπάρχει καμία δυνατότητα. Έλεγαν κατά τον Μεσαίωνα: «Έξω από την Καθολική Εκκλησία, δεν υπάρχει σωτηρία». Στην εργασιακό Μεσαίωνα που ζούμε, επανήλθε το ίδιο σλόγκαν. Καθολική Εκκλησία, είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Και οι «Καρδινάλιοι» των Βρυξελλών, αφορίζουν όσους έχουν το σθένος να αμφισβητήσουν την «ευρωπαϊκή προοπτική», δηλαδή τα κέρδη των γερμανικών τραπεζών από το αίμα των λαών. Κι ενώ η Δημοκρατία χαροπαλεύει στην εντατική, υποκρίνονται άπαντες, ότι βρίσκεται εν ζωή. Διότι την ουσιαστική δημοκρατία την κατήργησε η Ευρωπαϊκή Ένωση, με την απολυταρχία της, και τη βάφτισε «ευρωπαϊκό όραμα». Παραφράζοντας λίγο τα λόγια της Μαντάμ Ρολάν για την παραμόρφωση της ελευθερίας, μπορούμε κι εμείς να αναφωνήσουμε: «Ω, δημοκρατία, πόσα εγκλήματα διαπράττονται εν ομόματί σου…».
Οι εκλογές δεν πρόκειται να λύσουν κανένα πρόβλημα. Εκείνο που χρειάζεται, είναι Εθνική Αντίσταση απέναντι στο Δ’ Ράιχ της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης. Κι απαιτείται το ξεμασκάρεμα των ανερμάτιστων τυχοδιωκτών, κατεδαφιστών του Έθνους, των Συριζαίων
Ποτέ άλλοτε μέσα στα βάθη της ιστορίας δεν συνέβη αυτό το τραγικό φαινόμενο: τα εργασιακά δικαιώματα των πολιτών να έχουν καταργηθεί, και η Αριστερά (διεθνώς) να κοιμάται, ή να αναρριχάται στην εξουσία ως υπηρέτης του πιο στυγνού καπιταλισμού (όπως στην Ελλάδα). Θεωρούμε ότι υφίσταται δημοκρατία, επειδή πάμε προς εκλογές. Μεγάλη πλάνη. Πρόκειται για σημαδεμένη τράπουλα. Μας επιτρέπουν να αυταπατώμεθα ότι πηγαίνοντας στις κάλπες κάτι μπορεί να αλλάξει, όταν δεν υφίσταται κόμμα που να έχει διατρανώσει ότι θα απελευθερώσει τη χώρα σπάζοντας τα δεσμά της ευρωπαϊκής δουλείας και θα επαναφέρει το εθνικό νόμισμα. Ότι θα ξαναγίνουν οι τράπεζες ελληνικές. Στην άρρωστη δημοκρατία της Βαϊμάρης, οι δυνάμεις που επιχείρησαν να αποστασιοποιηθούν (Κομμουνιστές και Κεντρώοι) από το κλίμα του εκφασισμού, δεν είχαν κατορθώσει να αντιληφθούν την πραγματική δυναμική του φασιστικού φαινομένου και τον άμεσο κίνδυνο που εγκυμονούσε. Σήμερα, το κλίμα εκφασισμού, είναι το κλίμα του «ευρωπαϊσμού» και οι πολιτικοί διαφόρων χρωμάτων, δεν έχουν κατορθώσει να αντιληφθούν την πραγματική δυναμική.
Μετά την επανάσταση του 1821, όταν φάνηκε ότι ήταν πλέον αδύναμη η αποφυγή της δημιουργίας ελλαδικού κράτους, οι «Προστάτιδες Δυνάμεις» της Δύσης, ανέθεσαν σ’ αυτό μια συγκεκριμένη γεωπολιτική αποστολή. Να λειτουργήσει ως φράγμα έναντι της Ρωσίας ώστε να αποτρέψει την έξοδό της στην κρίσιμης σημασίας εσωτερική «λίμνη» του γεωσυστήματος Ευρασίας-Αφρικής, δηλαδή την Ανατολική Μεσόγειο.
ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΝΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ Αμερική και ευρωπαϊκή συμμορία. Θέλουν να βάλουν φραγμό στη Ρωσία. Το ΝΑΤΟ είναι πίσω απ’ όλα αυτά. Κι εμείς, αντί από νωρίς να κάνουμε συμμαχία με τη Ρωσία, χορεύουμε στο σκοπό που μας παίζει το ντέφι των Νατοϊκών. Σ’ αυτό το σχέδιο εντάσσεται και το έκτρωμα της «Βόρειας Μακεδονίας». Η Ρωσία είναι η μόνη που τάχθηκε κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών. Και η ψευδοαριστερά του Τσίπρα την έκανε πέρα, για να ικανοποιήσει τα σχέδια των μισελλήνων ξένων. Ταυτοχρόνως, ο ΣΥΡΙΖΑ εισήγαγε στον μηχανισμό της εξάρτησης της χώρας από τις Βρυξέλλες και το ΝΑΤΟ, μια νέα παράμετρο: Τον εθνομηδενισμό. Άρα, σβήνεται ταυτόχρονα και ο σοσιαλισμός, διότι όπως είχε πει ο μεγάλος Ζωρές, «σοσιαλισμός χωρίς έθνος, δεν υπάρχει…». Βαδίζοντας, λοιπόν, προς τις κάλπες αναζητούμε ματαίως κόμμα που να μπορεί να χαράξει μια εθνική στρατηγική επιβίωσης. Διαφορετικά, η Ελλάδα θα πεθάνει σε μερικές δεκαετίες. Γεννάται το ερώτημα, αν θα υπάρχει και ελληνικός λαός. Οικονομική ανάπτυξη, θα μπορέσει να επέλθει μόνο σε εθνική Ανεξαρτησία, και με μια αλλαγή σε διεθνές επίπεδο. Γι’ αυτό χρειάζεται μέτωπο λαών κατά των προσκυνημένων κυβερνήσεων. Το παλιό: «Προλετάριοι όλου του κόσμου ενωθείτε», αποκτά τώρα μια καινούργια επικαιρότητα. Το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» του Μαρξ και του Ένγκελς, άρχιζε μ’ αυτά τα λόγια: «Ένα φάντασμα τριγυρίζει στην Ευρώπη, το φάντασμα του Κομμουνισμού. Όλες οι δυνάμεις της γέρικης Ευρώπης, ο πάπας κι ο Τσάρος, ο Μέττερνιχ κι ο Γκιζώ, ριζοσπάστες της Γαλλίας και Γερμανοί αστυνομικοί, ενωθήκανε σε μια σταυροφορία για να ξορκίσουν αυτό το φάντασμα». Σήμερα, το φάντασμα που πλανιέται στην Ευρώπη είναι το φάντασμα του Ευρωσκεπτικισμού. Κι όλες οι γέρικες δυνάμεις της αμαρτωλής ευρωπαϊκής ένωσης, είναι ενωμένες για να ξορκίσουν αυτό το «φάντασμα». Οι Βρυξέλλες και τα εγχώρια οργανέτα τους, βάφτισαν τους Ευρωσκεπτικιστές, σαν «λαϊκιστές», «φασίστες», «ακροδεξιούς», και ό,τι άλλο κατεβάσει ο σαλεμένος τους νους.
Οι εκλογές δεν πρόκειται να λύσουν κανένα πρόβλημα. Εκείνο που χρειάζεται, είναι Εθνική Αντίσταση απέναντι στο Δ’ Ράιχ της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης. Κι απαιτείται το ξεμασκάρεμα των ανερμάτιστων τυχοδιωκτών, κατεδαφιστών του Έθνους, των Συριζαίων. Ο χαρισματικός και τόσο πρόωρα χαμένος Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, Γραμματέας του ιταλικού Κ.Κ. απομάκρυνε κάποιους τυχοδιώκτες υποκριτές από το Κόμμα του, και τους κατήγγειλε σε μια δημόσια ομιλία του, μ’ αυτή τη φράση: «Έξω οι παλιάτσοι από το στρατόπεδο του αγώνα…». Τα λόγια του Μπερλινγκουέρ, γίνονται σήμερα επίκαιρα στην Ελλάδα, για να χτίσουμε, όπως έλεγε ο στίχος του Μπλαίηκ: «Μες την απελπισία της κόλασης έναν ουρανό, τον ουρανό μιας καινούργιας Ελλάδας…».
