Του Αριστοτέλη Γ. Καλλή
Αφαιρώντας την Αριστερά από τα δεξιά του Κέντρου, και προσθέτοντας τη Δεξιά από τα αριστερά της Αριστεράς έχεις τη δυνατότητα(;) δημιουργίας μιας Δεξιάς με «Αριστερές» προοπτικές, και μιας Αριστεράς (ως ιδεολόγημα) που στην προσπάθειά της να γίνει πολυσυλλεκτική προσεγγίζει τη Δεξιά εν άγνοια (της Αριστεράς – ως κατά φαντασίαν υγιούς χώρου),επιβεβαιώνοντας τη γραφή: «μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου»…
Και αν μεν η Αριστερά δεν γνωρίζει, ή στη χειρότερη, δεν υποψιάζεται «τι ποιεί» η Δεξιά, αυτό καταγράφεται ως προσδιοριζόμενη αφέλεια εκ τού ασφαλούς… και εκ τού μακρόθεν.
Αν όμως γνωρίζει αντιθέτως η Δεξιά τι ποιεί η Αριστερά και το αντιγράφει με επάρκεια γραφέα σε στρατιωτική μονάδα «ειδικών» αποστολών, τότε το απαθές και μονίμως εξαπατηθέν (εκουσίως ή ακουσίως) εκλογικό σώμα «παρασύρεται» ως μωρά κορασίδα στο πρώτο ραντεβού με… κύριον αμφιβόλου ηθικής, πράγμα το οποίον είναι μοιραίον για το μέλλον της ανυποψίαστου ,πλην αφελούς κόρης, η οποία αρέσκεται (εκ των δεδομένων πλέον) στο δις εξαμαρτείν με τον αμφιβόλου ηθικής «κύριον».
Κι αυτό ειδικά το τελευταίο, ως πρακτική, προοπτική και μεθοδολογία των κατά συνθήκη ειδημόνων (βλέπε κομματική νομενκλατούρα), είναι τραγικά επιζήμιο για την προοπτική ενός δημοκρατικού λαού-χώρου, (πέραν της δεδηλωμένης αφελείας και των παθών του), με ιστορία, παράδοση, αγώνες και αξίες διαχρονικές που συνέβαλλαν στον εξανθρωπισμό της πολιτικής που βιώνονταν μέχρι τούδε ως επάγγελμα κατά Μαξ Βέμπερ.
Υ.Γ.: Επιστημονικά. η αδυναμία αντίληψης τού κόκκινου-πράσινου είναι η περισσότερο συχνή μορφή αχρωματοψίας.
