Οι δημοσιογράφοι μαζί με τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ απεργούν και πάλι μεθαύριο Δευτέρα. Της Ματίνας Παπαχριστούδη
Μια μέρα πριν από τη 48ωρη γενική απεργία που κήρυξαν ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ ενάντια στα νέα μέτρα τρόικας, κεφαλαίου, συγκυβέρνησης που αποτελειώνουν αντοχές και λαό μαζί. Οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ απήργησαν αιφνιδιαστικά την περασμένη Τετάρτη, τα Μέσα σίγησαν, με εξαίρεση τους γνωστούς απεργοσπάστες δημοσιογράφους-ιδιοκτήτες, διευθυντές, στελέχη ειδησεογραφικών ιστοσελίδων που το παίζουν «ανεξάρτητοι της εξουσίας», υπέρ της κοινωνίας.
Απήργησαν γιατί εξίσου αιφνιδιαστικά ο υπουργός Οικονομικών Γ. Στουρνάρας έβαζε τα ασφαλιστικά ταμεία Υγείας και Πρόνοιας του ΕΤΑΠ ΜΜΕ (όλα δηλαδή εκτός των δημοσιογράφων-διοικητικών που ανήκουν στον ΕΔΟΕΑΠ) στον ΕΟΠΥΥ μαζί με την περιουσία τους. Τα όσα συνέβησαν είναι λίγο-πολύ γνωστά. Η διάταξη δεν ψηφίστηκε (με 143 «όχι», 134 «ναι») όπως δεν ψηφίστηκε η αντίστοιχη διάταξη για δικηγόρους κ.λπ. Επανέρχεται μεθαύριο Δευτέρα, πιο ολοκληρωμένη και συμπληρωμένη. Στον ΕΟΠΥΥ θα πάνε όλα τα ταμεία ΜΜΕ μαζί και ο ΕΔΟΕΑΠ και το «αγγελιόσημο». Δηλαδή η εργοδοτική εισφορά για την ασφάλιση των εργαζομένων στα Μέσα Ενημέρωσης που πληρώνουν οι πολίτες μέσω των διαφημίσεων, θα ενταχθεί στον κρατικό Προϋπολογισμό.
Επειδή η τρόικα είπε εδώ και μήνες, και πίσω από τους τροϊκανούς οι εγχώριοι υποβολείς τους βιομήχανοι, πολιτικάντηδες και εκδότες, πως το αγγελιόσημο είναι «πόρος υπέρ τρίτων». Ό,τι είπε για τα ταμεία μηχανικών, γιατρών κ.λπ. που επίσης δεν επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό αφού το κράτος δεν έδωσε ποτέ ούτε δραχμή-ούτε ευρώ για τα ασφαλιστικά ταμεία σύνταξης και Υγείας-Πρόνοιας. Τώρα, λοιπόν, το κράτος θα πρέπει να δίνει (θεωρητικά) και σε αυτά τα ταμεία ενισχύσεις μέσα από τον προϋπολογισμό για τον ΕΟΠΥΥ.
Η αναλυτική παράθεση όλων των παραπάνω -και συγχωρέστε με γι’ αυτό- γίνεται για να τονισθεί ο παραλογισμός των επιχειρημάτων που οδηγεί κάποιους, πολύ γνωστούς εντός και εκτός δημοσιογραφίας, σε παραπληροφόρηση και χειραγώγηση των πολιτών. Όπως συνέβη πριν από δυο χρόνια με τους δημόσιους υπαλλήλους. «Το κακό Δημόσιο, οι βολεμένοι συνδικαλιστές».
Επιπλέον, για πρώτη φορά ένιωσα την ανάγκη την περασμένη Τετάρτη να υπερασπιστώ το δημοσιογραφικό κλάδο γενικά. Όχι τους δημοσιογράφους, τον κλάδο. Στη διάρκεια της απεργίας ξέσπασε πόλεμος εναντίον των δημοσιογράφων. Από ανθρώπους καλά πληροφορημένους, ενεργούς ακόμη και στη διαδικασία της δημοσιογραφίας των πολιτών, που πρωτίστως νοιάζονται για πραγματική ενημέρωση και επικρίνουν, αμφισβητούν, εγκαλούν (και καλά κάνουν, δικαίως το κάνουν και έτσι πρέπει) τους δημοσιογράφους, μισθωτούς εργαζόμενους σε παραδοσιακά και κυρίαρχα Μέσα. Κεντρικός άξονας ήταν «καλά να πάθουν τα παπαγαλάκια, τι θέλουν οι αλήτες-ρουφιάνοι, γιατί να μην είναι στον ΕΟΠΥΥ οι δημοσιογράφοι. Και γιατί απεργούν!».
Το ερώτημα μάλλον θα έπρεπε να είναι: Γιατί δεν απεργούν και δεν κατέβηκαν σε κλοιό της Βουλής οι δικηγόροι, μηχανικοί, γιατροί κ.λπ. Δεν έγινε, αντιθέτως η πολεμική ενάντια στους δημοσιογράφους υπερκάλυψε την εναντίωσή τους στην ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ. Το θετικό είναι ότι με επίκεντρο αυτή την πολεμική άνοιξε ο επίμαχος διάλογος για την ουσία των πραγμάτων, την ενημέρωση, τη στάση των εργαζόμενων στα Μέσα, την ελευθερία άποψης και την ελευθεροτυπία. Και εδώ εντοπίζεται ένα οξύμωρο. Την ώρα που οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ απεργούν για το ασφαλιστικό τους ή τα εργασιακά τους, ζητείται από αυτούς να ενημερώνουν. Από πού όμως θα ενημερώνουν; Από τα ΜΜΕ τα οποία δεν κατέχουν αλλά είναι μισθωτοί προλετάριοι της πληροφορίας; Την ώρα που οι εργαζόμενοι, και δημοσιογράφοι ανάμεσά τους, απαιτούν από τα σωματεία τους να ενωθούν απεργιακά με τις άλλες κοινωνικές ομάδες, η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ ζητούν να μείνουν ανοιχτά τα ΜΜΕ για να ενημερώσουν για τις απεργίες των άλλων. Ποια όμως είναι η ενημέρωση που προσφέρουν οι μη απεργοί των Μέσων; Η εμπειρία δείχνει πως είναι η διαμεσολαβημένη ενημέρωση προς όφελος των συμφερόντων κυβέρνησης, τρόικας και ιδιοκτητών.
Οι «αλήτες ρουφιάνοι» όπως και κάθε άλλη κοινωνική ομάδα που θίγεται από τα άθλια μέτρα οφείλουν να αντιδράσουν, να απεργήσουν, να κάνουν καταλήψεις, να ξεσηκωθούν όταν ο Στουρνάρας τους βάζει στον ΕΟΠΥΥ. Όπως οφείλουν να βρουν τρόπους και δρόμους να ξεφύγουν από τη λογοκρισία, την εσωτερική χειραγώγηση, να πιέσουν τα σωματεία τους να συνδέσουν τις εργασιακές συνθήκες με το πραγματικό επάγγελμά τους. Τη δημοσιογραφία και όχι την «παπαγαλακία».
Απήργησαν γιατί εξίσου αιφνιδιαστικά ο υπουργός Οικονομικών Γ. Στουρνάρας έβαζε τα ασφαλιστικά ταμεία Υγείας και Πρόνοιας του ΕΤΑΠ ΜΜΕ (όλα δηλαδή εκτός των δημοσιογράφων-διοικητικών που ανήκουν στον ΕΔΟΕΑΠ) στον ΕΟΠΥΥ μαζί με την περιουσία τους. Τα όσα συνέβησαν είναι λίγο-πολύ γνωστά. Η διάταξη δεν ψηφίστηκε (με 143 «όχι», 134 «ναι») όπως δεν ψηφίστηκε η αντίστοιχη διάταξη για δικηγόρους κ.λπ. Επανέρχεται μεθαύριο Δευτέρα, πιο ολοκληρωμένη και συμπληρωμένη. Στον ΕΟΠΥΥ θα πάνε όλα τα ταμεία ΜΜΕ μαζί και ο ΕΔΟΕΑΠ και το «αγγελιόσημο». Δηλαδή η εργοδοτική εισφορά για την ασφάλιση των εργαζομένων στα Μέσα Ενημέρωσης που πληρώνουν οι πολίτες μέσω των διαφημίσεων, θα ενταχθεί στον κρατικό Προϋπολογισμό.
Επειδή η τρόικα είπε εδώ και μήνες, και πίσω από τους τροϊκανούς οι εγχώριοι υποβολείς τους βιομήχανοι, πολιτικάντηδες και εκδότες, πως το αγγελιόσημο είναι «πόρος υπέρ τρίτων». Ό,τι είπε για τα ταμεία μηχανικών, γιατρών κ.λπ. που επίσης δεν επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό αφού το κράτος δεν έδωσε ποτέ ούτε δραχμή-ούτε ευρώ για τα ασφαλιστικά ταμεία σύνταξης και Υγείας-Πρόνοιας. Τώρα, λοιπόν, το κράτος θα πρέπει να δίνει (θεωρητικά) και σε αυτά τα ταμεία ενισχύσεις μέσα από τον προϋπολογισμό για τον ΕΟΠΥΥ.
Η αναλυτική παράθεση όλων των παραπάνω -και συγχωρέστε με γι’ αυτό- γίνεται για να τονισθεί ο παραλογισμός των επιχειρημάτων που οδηγεί κάποιους, πολύ γνωστούς εντός και εκτός δημοσιογραφίας, σε παραπληροφόρηση και χειραγώγηση των πολιτών. Όπως συνέβη πριν από δυο χρόνια με τους δημόσιους υπαλλήλους. «Το κακό Δημόσιο, οι βολεμένοι συνδικαλιστές».
Επιπλέον, για πρώτη φορά ένιωσα την ανάγκη την περασμένη Τετάρτη να υπερασπιστώ το δημοσιογραφικό κλάδο γενικά. Όχι τους δημοσιογράφους, τον κλάδο. Στη διάρκεια της απεργίας ξέσπασε πόλεμος εναντίον των δημοσιογράφων. Από ανθρώπους καλά πληροφορημένους, ενεργούς ακόμη και στη διαδικασία της δημοσιογραφίας των πολιτών, που πρωτίστως νοιάζονται για πραγματική ενημέρωση και επικρίνουν, αμφισβητούν, εγκαλούν (και καλά κάνουν, δικαίως το κάνουν και έτσι πρέπει) τους δημοσιογράφους, μισθωτούς εργαζόμενους σε παραδοσιακά και κυρίαρχα Μέσα. Κεντρικός άξονας ήταν «καλά να πάθουν τα παπαγαλάκια, τι θέλουν οι αλήτες-ρουφιάνοι, γιατί να μην είναι στον ΕΟΠΥΥ οι δημοσιογράφοι. Και γιατί απεργούν!».
Το ερώτημα μάλλον θα έπρεπε να είναι: Γιατί δεν απεργούν και δεν κατέβηκαν σε κλοιό της Βουλής οι δικηγόροι, μηχανικοί, γιατροί κ.λπ. Δεν έγινε, αντιθέτως η πολεμική ενάντια στους δημοσιογράφους υπερκάλυψε την εναντίωσή τους στην ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ. Το θετικό είναι ότι με επίκεντρο αυτή την πολεμική άνοιξε ο επίμαχος διάλογος για την ουσία των πραγμάτων, την ενημέρωση, τη στάση των εργαζόμενων στα Μέσα, την ελευθερία άποψης και την ελευθεροτυπία. Και εδώ εντοπίζεται ένα οξύμωρο. Την ώρα που οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ απεργούν για το ασφαλιστικό τους ή τα εργασιακά τους, ζητείται από αυτούς να ενημερώνουν. Από πού όμως θα ενημερώνουν; Από τα ΜΜΕ τα οποία δεν κατέχουν αλλά είναι μισθωτοί προλετάριοι της πληροφορίας; Την ώρα που οι εργαζόμενοι, και δημοσιογράφοι ανάμεσά τους, απαιτούν από τα σωματεία τους να ενωθούν απεργιακά με τις άλλες κοινωνικές ομάδες, η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ ζητούν να μείνουν ανοιχτά τα ΜΜΕ για να ενημερώσουν για τις απεργίες των άλλων. Ποια όμως είναι η ενημέρωση που προσφέρουν οι μη απεργοί των Μέσων; Η εμπειρία δείχνει πως είναι η διαμεσολαβημένη ενημέρωση προς όφελος των συμφερόντων κυβέρνησης, τρόικας και ιδιοκτητών.
Οι «αλήτες ρουφιάνοι» όπως και κάθε άλλη κοινωνική ομάδα που θίγεται από τα άθλια μέτρα οφείλουν να αντιδράσουν, να απεργήσουν, να κάνουν καταλήψεις, να ξεσηκωθούν όταν ο Στουρνάρας τους βάζει στον ΕΟΠΥΥ. Όπως οφείλουν να βρουν τρόπους και δρόμους να ξεφύγουν από τη λογοκρισία, την εσωτερική χειραγώγηση, να πιέσουν τα σωματεία τους να συνδέσουν τις εργασιακές συνθήκες με το πραγματικό επάγγελμά τους. Τη δημοσιογραφία και όχι την «παπαγαλακία».
Σχόλια
