Πέθανε ο Θέμος Αναστασιάδης, στα 61 του. Κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματήσουν οι εξωραϊσμένοι επικήδειοι και να θυμόμαστε τους νεκρούς με βάση αυτό που ήταν πραγματικά, όσο ζούσαν. Ο μακαρίτης ήταν ρυπαρός από όλες τις απόψεις και μέχρι το μεδούλι. Γενικά, υπήρξε εξέχουσα προσωπικότητα του σάπιου μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος, το οποίο και υπηρέτησε από πολλά πόστα μέχρι και το τραγικό τέλος του. Αμετανόητος κομιστής DVD και αμαρτωλών βαλιτσών που έφεραν στο εσωτερικό τους εκατομμύρια. Πασοκατζής και σημιτάνθρωπος, πολέμησε και γελοιοποίησε κάθε λαϊκή κινητοποίηση από όποιο βήμα διέθετε. Πρωτεργάτης στο ξέπλυμα της Χρυσής Αυγής και αρχιερέας της κουλτούρας του ξέκωλου, της Μυκόνου και της παρακμής, μέσω της απαράδεκτης εκπομπής του για δεκαετίες. Με μότο το κυνικό και μηδενιστικό «τι σε νοιάζει μωρέ τι θα γίνει, η φάση είναι κώλοι και βυζιά!», ο μακαρίτης έξυσε τον πάτο του βαρελιού όσο κανείς: χαβαλές, υποκουλτούρα, Τζούλια και Αγάπη Μόνο. Πραγματικά, ο αποθανών έκανε ό,τι μπορούσε για να φτάσει η Ελλάδα στη σημερινή καθολική (οικονομική, πολιτική, πνευματική) παρακμή.
Όμως, υπάρχει κάτι το μακάβριο στη διαδικτυακή διαχείριση του θανάτου του. Πολλοί φίλοι πανηγύρισαν για τον θάνατο του λες και δεν πέθανε από καρκίνο αλλά από την επαναστατική βία των μπολσεβίκων ή των ερυθροφρουρών. Και να σου ο Λουκιανός με το «ένα γουρούνι λιγότερο» ή τα meme με τον καρκίνο. Αυτά που γράφτηκαν ξεπέρασαν κάθε όριο: «να σαπίσει», «να τον φάνε τα σκουλήκια», «καλά να πάθει» κ.λπ. Άνθρωποι με παιδεία και προερχόμενοι, υποτίθεται, από την Αριστερά μιλάνε για τον χαμό ενός πολιτικού τους αντιπάλου πέφτοντας στο επίπεδο του Βασίλη Λεβέντη.
Δεν πιστεύω ότι ο Θέμος δεδικαίωται. Όμως, πιστεύω ότι εμείς, σε αντίθεση με τους «Θέμους» αυτού του κόσμου, δεν οδηγούμαστε από το «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» και τη γενικευμένη σκατοψυχιά που σκορπάει απλόχερα ο καπιταλισμός
Δεν ξέρω αν οι φίλοι έχουν υπόψη τι εστί καρκίνος. Δεν ξέρω αν έχουν δει ποτέ άνθρωπο να «εξαφανίζεται» μέρα με τη μέρα από την νεοπλασματική νόσο. Δεν ξέρω αν γνωρίζουν τι σημαίνει να χάνεις κάθε ελπίδα μετά από όλες τις πιθανές θεραπείες. Ή τι σημαίνει όλο αυτό για την οικογένεια κάθε καρκινοπαθή: άγχος για την αξονική και τη βιοψία και τρέξιμο από ειδικό σε ειδικό. «Ας ρωτήσουμε και αυτόν, έχουμε ακούσει είναι πολύ καλός». Άγχος για το παραμικρό χαμόγελο του χειρουργού ή του ογκολόγου. Να κρέμεσαι από τα χείλη ενός ανθρώπου που διαβάζει μία γνωμάτευση λες και θα ανακοινώσει την λίστα του Σίντλερ. Δεν ξέρω αν οι φίλοι που γράφουν «καλό καρκίνο» τα ξέρουν αυτά. Και χρήματα. Χρήματα σε ειδικούς, χρήματα για κλινικές στο εξωτερικό, χρήματα σε αποκλειστικές και χρήματα για ειδικά δωμάτια στο σπίτι ώστε να καταλήξει κανείς κοντά στους οικείους του με αξιοπρέπεια. Ο καρκίνος είναι μία μεγάλη βιομηχανία που εξαντλεί ασθενείς και συγγενείς. Σωματικά, πνευματικά, οικονομικά.
Ναι, ξέρω. Θα αντιτείνει κανείς ότι ο Θέμος νοσηλεύτηκε σε πολυτελή κλινική της Ελβετίας ενώ οι φτωχοί πεθαίνουν χωρίς τα φάρμακα τους. Και αυτό τι σημαίνει; Ότι δεν έχει κάθε ασθενής το δικαίωμα στη θεραπεία; Φάρμακα για την εργατιά και οι φραγκάτοι ας λιώσουν από καρκίνο στα οστά; Δεν ξέρω αν αυτός είναι ο κόσμος που οραματίζονται αυτοί οι φίλοι αλλά και μόνο η σκέψη προκαλεί ανατριχίλα…
Δεν ξέρω, λοιπόν, αν οι φίλοι που πανηγυρίζουν τα ξέρουν αυτά. Αν τα ξέρουν και παρόλα αυτά εκφράζονται έτσι, ακόμα χειρότερα. Τότε, η παρακμή μας είναι τέλεια. Κι αυτό γιατί μέτρο της επαναστατικότητας και της αριστεροσύνης έχει γίνει η καφρίλα και η ρυπαρότητα αντί για τη δοτικότητα και την προσφορά.
Δεν πιστεύω ότι ο Θέμος δεδικαίωται. Όμως, πιστεύω ότι εμείς, σε αντίθεση με τους «Θέμους» αυτού του κόσμου, δεν οδηγούμαστε από το «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» και τη γενικευμένη σκατοψυχιά που σκορπάει απλόχερα ο καπιταλισμός. Εμείς, σε αντίθεση με αυτούς, θα έπρεπε να κινούμαστε από αυτό που είπε ο Μπελογιάννης και που δεν κάνει για αναρτήσεις στα social media: «Σκέφτομαι πως αυτά τα τρία συστατικά πρέπει να ‘χει η ζωή: το μεγάλο, το ωραίο και το συγκλονιστικό. Το μεγάλο είναι να βρίσκεσαι μέσα στην πάλη για μια καλύτερη ζωή. Όποιος δεν το κάνει αυτό, σέρνεται πίσω απ’ τη ζωή. Το ωραίο είναι κάθε τι που στολίζει τη ζωή. Η μουσική, τα λουλούδια, η ποίηση. Το συγκλονιστικό είναι η αγάπη.»
