Ως νέο μέλος του ΣΥΡΙΖΑ θα ήθελα να καταθέσω τις ακόλουθες σκέψεις και πρώτες εντυπώσεις.
Ως ένα δημοκρατικό, σοσιαλιστικό και πολυφωνικό κίνημα, αγκάλιασε τον κόσμο των πλατειών με τρόπο που συγκίνησε και γέννησε ελπίδες για μια σοσιαλιστική και ουσιαστική πολιτική ανατροπή. Η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που «χτύπησε» την χώρα μας με ένα τρόπο βάρβαρο που παραπέμπει σε μεθοδολογία σοκ και δέος αλά Μίλτον Φρίντμαν, σόκαρε και κινητοποίησε εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου, που συνειδητοποίησαν τον επερχόμενο οικονομικό, εθνικό και πολιτιστικό όλεθρο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ στήριξε την παλλαϊκή αυτή κάθοδο και πρότεινε την ενιαία αριστερή συστράτευση και κοινή κάθοδο στις εκλογές του Μαΐου-Ιουνίου 2012 για ν’ αποφευχθεί η μοιραία υποταγή στις «ορέξεις» των δανειστών, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, το γκρέμισμα των εργασιακών κατακτήσεων, η επιστροφή, εν ολίγοις, σε έναν εργασιακό μεσαίωνα χωρίς δικαιώματα και ασφάλεια. Επισήμανε και τόνισε τις παγίδες και την επικινδυνότητα που κρύβονταν πίσω από τις ψεύτικες υπεραισιόδοξες προβλέψεις των κάθε λογής ειδημόνων που κατοικοέδρευαν καθημερινά στα καθεστωτικά ΜΜΕ. Πρότεινε ρεαλιστικές και εφικτές λύσεις για την αντιμετώπιση της κρίσης. Κινητοποιήθηκε σε διεθνές επίπεδο και αναζήτησε συμμαχίες, αναδεικνύοντας προτάσεις από χώρες που είχαν πέσει στο παρελθόν στα «νύχια» του ΔΝΤ (βλ. Αργεντινή). Στήριξε δίκτυα αλληλεγγύης, προώθησε αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες σε ανοικτές συνελεύσεις, κατήγγειλε ρατσιστικές επιθέσεις, ανέδειξε τον μεγάλο κίνδυνο του νεοναζιστικού ελληνικού φαινομένου, «αγκάλιασε» τον σκληρό αγώνα των κατοίκων της Χαλκιδικής, στάθηκε στο πλάι ανθρώπων που διώχθηκαν με εξοντωτικές ποινές από εταιρίες-λήσταρχους μεγαλοεργολάβων κ.λπ.
Σε όλα τα παραπάνω, πρέπει να σημειωθεί ότι η προσωπική συμμετοχή και ευθύνη του καθενός από εμάς στη διαμόρφωση των εξελίξεων παίζει πρωταρχικό ρόλο. Η απομυθοποίηση ηγετών-σωτήρων και η μη ανάθεση ευθυνών για όλα τα ζητήματα σε «τρίτους», νομίζω ότι πρέπει να γίνει τρόπος σκέψης για κάθε μέλος ξεχωριστά. Από την άλλη, σε ζητήματα που δεν φτάνει η «φωνή» μας και στην λήψη σημαντικών αποφάσεων για τη πορεία του κινήματος, τις ευθύνες πρέπει να τις αναλάβουν τα ηγετικά στελέχη.
Το πρόσφατο ξεπούλημα του αγώνα των καθηγητών από τον ΣΥΡΙΖΑ (μεγάλη κατ’ εμέ έκπληξη) σε περίοδο που η συντριπτική πλειοψηφία των καθηγητών ήταν έτοιμοι να αναλάβουν το κόστος της αντισυνταγματικής επιστράτευσης, ήταν απαράδεκτο. Δεν έχει το κίνημα ανάγκη «υπεύθυνης αντιπολίτευσης» στο αστικό μπλοκ. Αντίθετα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει την υποχρέωση να στηρίξει τον αγώνα χιλιάδων ανθρώπων που τον εμπιστεύτηκαν και τον ψήφισαν ως μία πολιτική δύναμη που θα τους βγάλει από τα αδιέξοδα, στα οποία τους οδήγησαν οι μνημονιακές πολιτικές.
Επίσης, και η στρογγυλοποίηση απόψεων και οραμάτων για να «μην τρομάξει ο κόσμος», με βρίσκουν κάθετα αντίθετο. Η εμπειρία προηγούμενων ρεφορμιστικών αριστερών κινημάτων με πάγια την επίκληση του «λογικού» και του «εφικτού» αποδυνάμωσαν την Αριστερά και άνοιξαν το δρόμο σε κυβερνήσεις της Δεξιάς…
Κλείνοντας, με αφορμή τη συμπλήρωση 45 χρόνων από τον παγκόσμιο Μάη του ’68, θα ήθελα να τονίσω ότι έγινε φανερό σε εκατομμύρια ανθρώπους –μέσα από την εμπειρία τους– ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει «από τα κάτω». Ήταν η ζωντανή απόδειξη ότι η κοινωνία αλλάζει, απόδειξη για το πώς κερδίζονται οι μάχες, αφού, παρότι δεν πήραν την εξουσία από τους αστούς, κερδήθηκαν πάρα πολλά πράγματα σε Δύση και Ανατολή.
Μέσα σε εβδομάδες, μέρες, ακόμα και ώρες, ιδέες που φαίνονταν ακλόνητες είναι δυνατό να γκρεμιστούν συθέμελα. Κι από την άλλη μεριά, ιδέες που θεωρούνταν κτήμα μιας οικτρής μειοψηφίας επαναστατών, ξαφνικά απλώνονται και αγκαλιάζουν εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου.
Παρόλο που ο Ντε Γκoλ θριάμβευσε τον Ιούνιο του ’68,η παρακαταθήκη που άφησε η επανάσταση στις μελλοντικές γενεές, καθώς και το σπάσιμο συντηρητικών μέχρι τότε αποστημάτων είναι απείρως σημαντική.
Ας αδράξουμε την ευκαιρία!
Σταμάτης Βλαβιανός,
μέλος του ΣΥΡΙΖΑ Καλλιθέας
