Δεν είναι δύσκολο να προσδιοριστεί το πολιτικό παιχνίδι που παίζει ο Γ. Καρατζαφέρης μέσω του ΛΑΟΣ. Εκμεταλλεύεται τη βαθιά κρίση του πολιτικού συστήματος, για να εξασφαλίσει έναν όσο το δυνατόν καθοριστικότερο ρόλο στις ανακατατάξεις που έρχονται.
Προβάλλει σαν μία αξιόπιστη δύναμη σταθερότητας και καταλύτης της συντηρητικής και συγκεντρωτικής μετατόπισης του πολιτικού άξονα. Δεν είναι μακριά η απόλυτη συναίνεση στον Καραμανλή, όταν απαιτούσε σκληρά μέτρα με την πρώτη ανοιχτή εκδήλωση της οικονομικής κρίσης, το ’08, και βέβαια η υπερψήφιση του Μνημονίου, που έχει σημαδέψει την πολιτική στάση του κόμματος.
Αυτά όμως δεν στερούν από την ηγεσία του ΛΑΟΣ την ικανότητα ελιγμών και μεταμφιέσεων. Είναι άλλο ένα συστατικό στοιχείο της φυσιογνωμίας του.
«Δεν στηρίζουμε την κυβέρνηση αλλά την κοινή λογική», διατείνεται ο Γ. Καρατζαφέρης. Και προσθέτει το αμείλικτο δίλλημα: «Μνημόνιο ή χρεοκοπία»! Το απόλυτο κυβερνητικό δόγμα εξαπάτησης, εκβιασμού και καταπάτησης της λαϊκής εντολής. Ταυτόχρονα, προβάλλει το εναλλακτικό σχέδιο κυβέρνησης «αρίστων-τεχνοκρατών», σε πλήρη αρμονία με όσα απεργάζονται η τρόικα και οι ντόπιοι πρόθυμοι υποτελείς σε ενδεχόμενο επιτάχυνσης της κατάρρευσης, κοινωνικής έκρηξης και πολιτικής κρίσης. Βέβαια, η στόχευση ενάντια στις κινητοποιήσεις, τις απεργίες, τις διαδηλώσεις παραμένει αταλάντευτη. Χαρακτηρίζονται ως πράξεις μειοψηφιών, που στρέφονται ευθέως κατά της πατρίδας σε στιγμές κρίσης και γι’ αυτό πρέπει να παταχθούν. Η Αριστερά και οι αγωνιστές συνδικαλιστές στιγματίζονται ως υποκινητές.
Στη γραμμή Πάγκαλου, ο λαϊκίστικος κοινωνικός αυτοματισμός του ΛΑΟΣ απευθύνεται στα συντηρητικά αστικά στρώματα της τάξης και της ασφάλειας. Δεν είναι παράξενοι οι τακτικισμοί του Γ. Καρατζαφέρη, όταν ο δικομματισμός και τα υποστυλώματά του ενοποιούνται στον άξονα: άγριος νεοφιλελευθερισμός-ακραίος αυταρχισμός-μιντιακή πολιτική. Οι επιλογές στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές απηχούν ακριβώς παραλλαγές σε αυτό το «δόγμα».
Στο Δήμο της Αθήνας, συνάπτεται συμβόλαιο ρατσισμού και αστυνομοκρατίας με τον Ν. Κακλαμάνη. Στην Πελοπόννησο, εξασφαλίζεται ανόθευτη έκφραση του «μνημονιακού» άξονα με Ντόρα και ΠΑΣΟΚ στο πρόσωπο του Τατούλη, συνώνυμου της πολιτικής αρχών και ήθους! Το διαμέρισμα στην πολυκατοικία της κέντρο-ακροδεξιάς διατηρεί πάντα την ανταλλακτική του αξία, ιδιαίτερα τώρα, που οι σκυλοκαβγάδες στα ρετιρέ γεμίζουν ανασφάλεια τους ευυπόληπτους ενοίκους. Οι υποψηφιότητες Άδωνη και Βελόπουλου, στις περιφέρειες Αττικής και Μακεδονίας, όπως και Μαντούβαλου στον Πειραιά, απευθύνονται κυρίως σε αυτό το κομματικό ακροατήριο.
Στην κινούμενη άμμο, στο βάλτο της πολιτικής σήψης, ο ΛΑΟΣ επιδιώκει να καταγραφεί ως σταθερά και μοχλός προώθησης των εξελίξεων αναστήλωσης ενός αντιδραστικού πολιτικού καθεστώτος στον άξονα του Μνημονίου. Οι τοπικές εκλογές θα αποτελέσουν δοκιμασία και δείκτη ευόδωσης αυτής της επιλογής.
Αυτά όμως δεν στερούν από την ηγεσία του ΛΑΟΣ την ικανότητα ελιγμών και μεταμφιέσεων. Είναι άλλο ένα συστατικό στοιχείο της φυσιογνωμίας του.
«Δεν στηρίζουμε την κυβέρνηση αλλά την κοινή λογική», διατείνεται ο Γ. Καρατζαφέρης. Και προσθέτει το αμείλικτο δίλλημα: «Μνημόνιο ή χρεοκοπία»! Το απόλυτο κυβερνητικό δόγμα εξαπάτησης, εκβιασμού και καταπάτησης της λαϊκής εντολής. Ταυτόχρονα, προβάλλει το εναλλακτικό σχέδιο κυβέρνησης «αρίστων-τεχνοκρατών», σε πλήρη αρμονία με όσα απεργάζονται η τρόικα και οι ντόπιοι πρόθυμοι υποτελείς σε ενδεχόμενο επιτάχυνσης της κατάρρευσης, κοινωνικής έκρηξης και πολιτικής κρίσης. Βέβαια, η στόχευση ενάντια στις κινητοποιήσεις, τις απεργίες, τις διαδηλώσεις παραμένει αταλάντευτη. Χαρακτηρίζονται ως πράξεις μειοψηφιών, που στρέφονται ευθέως κατά της πατρίδας σε στιγμές κρίσης και γι’ αυτό πρέπει να παταχθούν. Η Αριστερά και οι αγωνιστές συνδικαλιστές στιγματίζονται ως υποκινητές.
Στη γραμμή Πάγκαλου, ο λαϊκίστικος κοινωνικός αυτοματισμός του ΛΑΟΣ απευθύνεται στα συντηρητικά αστικά στρώματα της τάξης και της ασφάλειας. Δεν είναι παράξενοι οι τακτικισμοί του Γ. Καρατζαφέρη, όταν ο δικομματισμός και τα υποστυλώματά του ενοποιούνται στον άξονα: άγριος νεοφιλελευθερισμός-ακραίος αυταρχισμός-μιντιακή πολιτική. Οι επιλογές στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές απηχούν ακριβώς παραλλαγές σε αυτό το «δόγμα».
Στο Δήμο της Αθήνας, συνάπτεται συμβόλαιο ρατσισμού και αστυνομοκρατίας με τον Ν. Κακλαμάνη. Στην Πελοπόννησο, εξασφαλίζεται ανόθευτη έκφραση του «μνημονιακού» άξονα με Ντόρα και ΠΑΣΟΚ στο πρόσωπο του Τατούλη, συνώνυμου της πολιτικής αρχών και ήθους! Το διαμέρισμα στην πολυκατοικία της κέντρο-ακροδεξιάς διατηρεί πάντα την ανταλλακτική του αξία, ιδιαίτερα τώρα, που οι σκυλοκαβγάδες στα ρετιρέ γεμίζουν ανασφάλεια τους ευυπόληπτους ενοίκους. Οι υποψηφιότητες Άδωνη και Βελόπουλου, στις περιφέρειες Αττικής και Μακεδονίας, όπως και Μαντούβαλου στον Πειραιά, απευθύνονται κυρίως σε αυτό το κομματικό ακροατήριο.
Στην κινούμενη άμμο, στο βάλτο της πολιτικής σήψης, ο ΛΑΟΣ επιδιώκει να καταγραφεί ως σταθερά και μοχλός προώθησης των εξελίξεων αναστήλωσης ενός αντιδραστικού πολιτικού καθεστώτος στον άξονα του Μνημονίου. Οι τοπικές εκλογές θα αποτελέσουν δοκιμασία και δείκτη ευόδωσης αυτής της επιλογής.
Δ.Υ.
Σχόλια
