του Δημητρη Μπελαντή
Κατά το τελευταίο διάστημα, αναπτύσσεται σε ορισμένες δυνάμεις της Αριστεράς μια ιδιάζουσα τοποθέτηση, όλως διαφορετική από την ιστορική τοποθέτηση της Αριστεράς στην Μεταπολίτευση. Διαπιστώνεται μια παράδοξη αντίφαση ανάμεσα στον βασικά «θετικό» ή και «πολύ θετικό» χαρακτήρα της Συμφωνίας των Πρεσπών, η οποία επιλύει μια χρόνια διαφορά ανάμεσα στην Ελλάδα και την ΠΓΔΜ και δημιουργεί, κατά την άποψη αυτήν, συνθήκες ειρήνης, φιλίας, συνεργασίας κ.λπ., και στο νατοϊκό-αμερικανικό πλαίσιο που καθόρισε και επέβαλε αυτήν την συμφωνία.
Μια τέτοια τοποθέτηση υποστηρίζεται άμεσα ή έμμεσα από αριστερές οργανώσεις και συλλογικότητες ή στελέχη και διανοούμενους της Αριστεράς σε ατομικό επίπεδο, στο όνομα της κατανίκησης και αποτροπής του εθνικισμού (βλ. λ.χ., ενδεικτικά, την τοποθέτηση της συλλογικότητας «Δικτύωση για μια Ριζοσπαστική Αριστερά – Η Ζωή Μετά», της 23/01/2019, με τίτλο «Για τις Πρέσπες»). Επίσης, άλλες οργανώσεις της Αριστεράς τοποθετούνται μεν κατά της Συμφωνίας ως αμερικανονατοϊκής και αρνητικής επιβολής, αλλά δεν κινητοποιούνται μαζικά καθόλου εναντίον της, όταν κυρώνεται, για να μην συμβάλλουν στον εθνικισμό, χαρακτηριστική περίπτωση του οποίου, κατά την άποψή τους, συνιστά η στάση του ΚΚΕ (τέτοιαν στάση κράτησε λ.χ. στο σύνολο της, δυστυχώς, η Ανταρσύα την 24/01/19).
Παρατηρούμε, εδώ, μια παράδοξη στάση. Αντί, δηλαδή, η πιεστική και επίμονη στάση των κρατών της ιμπεριαλιστικής Δύσης υπέρ της Συμφωνίας με βάση το ωμό συμφέρον τους να δημιουργήσει σκέψεις προβληματισμού και αμφισβήτησης για το κατά πόσο μια τέτοια συμφωνία επιλύει δίκαια, σταθερά και διαρκώς την διαμάχη για το μακεδονικό ζήτημα ανάμεσα στους δύο λαούς, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Η δογματική εμμονή και παραδοχή στο ότι η συμφωνία αυτή αμβλύνει τους εθνικισμούς και αποτελεί βάση και αφετηρία καλής γειτονίας (στην πραγματικότητα συμβαίνει το τελείως αντίθετο), οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο ρόλος του ΝΑΤΟ δεν είναι απολύτως αρνητικός και επικίνδυνος για τους λαούς και τους εργαζομένους στα Βαλκάνια, την Ευρώπη και παντού. Μέχρι και απόψεις ότι το ΝΑΤΟ προστατεύει την ειρήνη και την ακεραιότητα των χωρών κυκλοφορούν πια από «ανέκαθεν αριστερούς» στο Διαδίκτυο. Αλλά και χωρίς να φτάσει κανείς σε τέτοιες ακρότητες, ήδη η παραδοχή ότι το ΝΑΤΟ και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός αποτελούν ουδέτερους διαιτητές και δικαστές που εγγυώνται την ειρήνη και φιλία των λαών σηματοδοτεί μια πολύ επικίνδυνη πολιτική και ιδεολογική μετατόπιση προς θέσεις νομιμοποίησης του ιμπεριαλισμού, όμοιες λ.χ. με αυτές που υποστήριζε ο φιλόσοφος Γ. Χάμπερμας το 1999 για την δυτική επέμβαση στην Γιουγκοσλαβία. Από τον προκαπιταλιστικό ιμπεριαλισμό της Pax Romana ως τον ιμπεριαλισμό του μονοπωλιακού καπιταλιστικού σταδίου, όλοι οι κυρίαρχοι διεθνώς αυτό το επιχείρημα έχουν επικαλεσθεί μέχρι σήμερα: «είστε πολύ βάρβαροι ή πολύ απρόθυμοι ή πολύ αδύναμοι στο να επιλύσετε τις μεταξύ σας διαφορές. Θα μου επιτρέψετε, λοιπόν, να τις λύσω εγώ. Ως αντάλλαγμα, θα χρειαστεί να σας καταλάβω στρατιωτικά, να εγκαταστήσω βάσεις, να σας καταληστεύσω τους πόρους. Κάθε καλός δικαστής ή διαιτητής χρειάζεται και μια καλή πληρωμή. Αυτή είναι, λοιπόν, η δική μου πληρωμή».
Το να μην αντιλαμβάνεσαι αυτήν την διαχρονική αλήθεια, είναι ήδη ένα μεγάλο πρόβλημα. Το να την συγκαλύπτεις, κιόλας, στο όνομα των αξιών της Αριστεράς και της ταξικής πάλης είναι ακόμη μεγαλύτερο.
