Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Στα νεανικά µου χρόνια, τότε που οι κομμουνιστές και οι σοσιαλιστές είχαν φτερά με είχε συναρπάσει ένα μυθιστόρημα του Κάρλο Λεβί (σε μετάφραση από τα ιταλικά της Ρίτας Μπούμη-Παπά) µε τίτλο: «Ο Χριστός σταμάτησε στο Έμπολι». Αφηγείτο την ιστορία ενός Ιταλού κομμουνιστή που τον εξόρισαν σ’ ένα χωριό, το Έμπολι, στις ακτές του Σαλέρνο. Ήταν ένα χωριό παραμελημένο από τους κυβερνώντες, και οι κάτοικοί του ζούσαν μέσα στη φτώχεια και στις στερήσεις. Ο ήρωας του έργου, με την προσωπικότητά του και το ήθος του, κατέκτησε τους χωριανούς. Σ’ αυτήν την πικρή και απαρηγόρητη γη, οι χωριάτες μέσα στην απέραντη αθλιότητά τους, με τον θάνατο να καιροφυλακτεί, έλεγαν «Ο Χριστός σταμάτησε στο Έμπολι. Δεν προχώρησε. Γι’ αυτό εμείς, δεν είμαστε άνθρωποι. Δεν µας θεωρούν παρά ζώα, και μάλιστα ζώα για φόρτωμα. Εμείς πρέπει να σηκώνουμε στις αδύνατες πλάτες µας, το βάρος του κόσμου. Ο Χριστός αληθινά σταμάτησε στο Έπμολι, όπου η δημοσιά και το τραίνο εγκαταλείπουν απότομα τις ακτές του Σαλέρνο και τη θάλασσα, για να εισδύσουν στην έρημη και ρημαγμένη γη της Λουκάνια…».
ΤΩΡΑ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ του Πάσχα, εδώ υπάρχει πιο έντονη η αίσθηση, ότι η πατρίδα µας έγινε σαν τη ρημαγμένη γη της Λουκάνια. Οι «θεσμοί» μας μετέβαλαν σε ζώα και φορτώνουν στις πλάτες µας τα βάρη των «μεταρρυθμίσεων» και των «προαπαιτούμενων». Ο Γολγοθάς ενός Λαού, που δεν βλέπει «Ανάσταση ονείρων». Φαρισαίοι οι κυβερνώντες του ανερμάτιστου ΣΥΡΙΖΑ, και Πόντιοι Πιλάτοι οι Αντιπολιτευόμενοι που νίπτουν τας χείρας των. Η υποκρισία έγινε χαρακτηριστικό γνώρισμα του σάπιου πολιτικού συστήματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ παρακολουθεί με πανηγυρισμούς το θέαμα. Οι πολίτες σαν τούς πρώτους Χριστιανούς, βρίσκονται μέσα στην αρένα και τους κατασπαράζουν τα λιοντάρια της ευρωπαϊκής συμμορίας των Βρυξελλών. Νέρωνες που έκαψαν την Ελλάδα. «Ινατί εφρύαξαν έθνη και λαοί» με την «ευρωπαϊκή προοπτική». «Ιούδας» ο Τσίπρας, «ο παραδιδούς» τον Λαό στους «άρχοντες» των Βρυξελλών, για τα «αργύρια». Και οι τραπεζίτες διεμοιράσθησαν τα ιμάτια του Λαού.
Αλγεινή εντύπωση προκάλεσε όμως, και η παρουσίαση από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, των υποψηφίων ευρωβουλευτών του. Όλοι οι υποψήφιοι, συναγωνίσθηκαν σε ύμνους της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης, και σε οραματισμούς για τον… «πρωταγωνιστικό ρόλο» της χώρας µας μέσα σ’ αυτήν την αποκρουστική «ένωση», όπου εμείς είμαστε οι είλωτες. Κανείς τους δεν τόλμησε να πει την αλήθεια στους ψηφοφόρους. ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Δημοκρατία, και άλλοι της αντιπολίτευσης, στο ίδιο πλαίσιο κινούνται. Εξωραΐζουν την ευρωπαϊκή συμμορία, τη θεοποιούν, παραμυθιάζουν τον κόσμο για τον φανταστικό ρόλο που διαδραματίζει η χώρα µας μέσα σ’ αυτήν την «στρούγκα» και αοριστολογούν για στόχους και «προοπτικές». Παρακολούθησα τα ενθουσιώδη λογύδρια των υποψηφίων της Νέας Δημοκρατίας. Επρόκειτο για μαθητικές εκθέσεις, χωρίς καμία ουσία. Πετούν στα σύννεφα οι άνθρωποι και προσωποποιούν την σωτηρία της Ελλάδας με την εκλογή τους!
Στην παρούσα προεκλογική περίοδο, δεν πρόκειται ν’ ακούσουμε τίποτα από τα κόμματα για τα πραγματικά προβλήματα για τα οποία οι ψηφοφόροι αναμένουν απαντήσεις από τους πολιτικάντηδες. Οι υποψήφιοι ενδιαφέρονται στην πραγματικότητα, πώς θα επιλύσουν τα προσωπικά τους οικονομικά προβλήματα µε τους παχυλούς μισθούς και µε τα άλλα πλεονεκτήματα που θα έχουν, εφόσον εκλεγούν
Το ίδιο ακριβώς πράττουν και οι υποψήφιοι των άλλων κομμάτων. Όσο για το ΚΚΕ, αρκείται στην επανάληψη ενός δίσκου γραμμοφώνου, ίδιου από το 1920, χωρίς να τολμά να υποδείξει λύση. Αρκείται στις συγκεντρώσεις, και δεν ζητά τίποτε πέραν του 5% που διαθέτει, κάτω από τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ και της Χρυσής Αυγή». Λες και ο χρόνος σταμάτησε για τον Περισσό, εδώ και χρόνια. Θυμίζει παλαιολιθικό μουσείο. Η Βαλκανική έγινε πάλι μπαρουταποθήκη, επειδή πίσω από την όλη αναστάτωση κρύβονται τα συμφέροντα των πετρελαίων και των αγωγών, που ελέγχουν Αμερικανοί, Ρώσοι, Γερμανοί, κ.λπ. Κανείς δεν μιλάει γι’ αυτά. Κανείς δεν λέει ότι η Γερμανία εισέβαλε πάλι στην χώρα µας, όχι με τα όπλα του 1941,αλλά με οικονομικά «μέσα» και έχει μεταβάλλει την Ελλάδα σε αποικία της. Έχει εξαγοράσει τους πόρους της. Ο Τσίπρας, το χαϊδεμένο «αριστερό» παιδί της μαντάμ Μέρκελ, εξυπηρετεί τη Γερμανίδα κηδεμόνα του. Κι όταν το πιστωτικό σύστημα ελέγχεται από ξένους, είναι αδύνατον η οικονομία µας να ανακάμψει ποτέ. Η Ρόζα Λούξενμπουργκ έλεγε ότι «το πιστωτικό σύστημα απέχει πολύ από το να αντιδρά στις κρίσεις. Αντίθετα είναι ακριβώς το μέσο, για να τις φέρει στο υψηλότερο σημείο. Αυτό, κάνει δυνατή την αμέτρητη επέκταση της καπιταλιστικής παραγωγής…».
Ο Έντουαρντ Μπερνστάιν, δημοσιογράφος, συγγραφέας, φίλος του Μαρξ και του Ένγκελς (πέθανε το 1932), ήταν ο πρώτος που επεσήμανε τον κίνδυνο εξέλιξης του σοσιαλισμού, σε δικτατορία των ολίγων (ο Βίλυ Μπραντ έλεγε ότι «Ο Μπερνστάιν νίκησε τον Λένιν»). Ίσως εκεί βρίσκεται η αφετηρία της κατοπινής κατάρρευσης, ή ανατροπής του «υπαρκτού σοσιαλισμού» που είχε σαν συνέπεια την ασυδοσία του άκρατου καπιταλισμού. Πάντως, ο Μπερνστάιν το 1902 έγραφε σε μια μελέτη του κάτι που μας προβληματίζει σήμερα. Έλεγε ότι «η κρίση στη Γερμανία είναι μια νομισματική κρίση, η οποία εκτός από τα γεγονότα στη διεθνή χρηματαγορά, αυξάνει με τις άμετρες απάτες από τα υποθηκοφυλακεία…». Βλέπουμε, λοιπόν, ότι και τότε η Γερμανία γνώριζε καλά τις συνέπειες μιας νομισματικής κρίσης, και από τα χρόνια εκείνα οι απάτες κυριαρχούσαν στην πολιτική της. Τώρα έκανε και… «εξαγωγή της τακτικής» αυτής.
Αλλά τα προβλήματα στην εποχή µας είναι απείρως πιο μεγάλα και δυσεπίλυτα από τα χρόνια του Μπερνστάιν. Οι ανίκανοι πολιτικοί μας, αποφεύγουν συστηματικά να διαφωτίσουν με ειλικρίνεια τους πολίτες για την τραγική πραγματικότητα, μέσα στην οποία ζούμε. Και το χειρότερο, έχουν όλοι υποκύψει στους κατακτητές. Συναγωνίζονται ποιος θα δείξει μεγαλύτερη δουλικότητα στους δικτάτορες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Απάτη, υποκρισία, ψεύδος, είναι τα σύμβολα που έχει ανυψώσει το σάπιο πολιτικό σύστημα. Αυτή η Ευρώπη που προβάλλεται σήμερα, δεν εκφράζει τίποτε από τις αξίες του παρελθόντος. Και αποτελεί αυταπάτη να την εκθειάζουμε µε δεδομένα άλλων εποχών, που έχουν παρέλθει. Μια γνήσια, δημοκρατική, αριστερή παράταξη, θα έπρεπε να έχει ως πολιτική και στρατηγική, τη διάλυση αυτής της ένωσης, αφού δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα και τις ελευθερίες των πολιτών, αλλά προασπίζει αποκλειστικά τα άνομα συμφέροντα των διεθνών τραπεζιτών. Πρέπει να καταστεί συνείδηση σε όλους, ότι η Γερμανία ξανά μετά την ήττα της το 1945, επανήλθε εκφράζοντας στην ουσία το πνεύμα του Χίτλερ, χωρίς βέβαια, η ίδια να το ομολογεί. Το πρόβλημα έγκειται λοιπόν, στην ανυπαρξία αντιστασιακών δυνάμεων στο Δ’ Ράιχ.
ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΑ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ (τουλάχιστον για τις ευρωεκλογές), δεν πρόκειται ν’ ακούσουμε τίποτα από τα κόμματα για τα πραγματικά προβλήματα για τα οποία οι ψηφοφόροι αναμένουν απαντήσεις από τους πολιτικάντηδες. Οι υποψήφιοι είναι παντελώς ανίκανοι να δώσουν μάχες στις Βρυξέλλες για τα εθνικά µας και άλλα θέματα που δεν επιλύονται, αφού το ιερατείο των Βρυξελλών δεν τα συμμερίζεται, και δεν τα ακούει. Οι υποψήφιοι ενδιαφέρονται στην πραγματικότητα, πώς θα επιλύσουν τα προσωπικά τους οικονομικά προβλήματα µε τους παχυλούς μισθούς και µε τα άλλα πλεονεκτήματα που θα έχουν, εφόσον εκλεγούν. Τη θλιβερή αλήθεια, αποδεικνύει το γεγονός ότι κανείς τους δεν τολμά να μνημονεύσει τις ευθύνες των «εταίρων». Έτσι, οι Έλληνες πολίτες θα εξακολουθούν να ζουν στην «πικρή απαρηγόρητη γη της Λουκάνια», να ζουν στη φτώχεια και στις στερήσεις, όπως ακριβώς τις περιέγραφε ο Κάρλο Λεβί στο γνωστό βιβλίο του. Φαίνεται ότι πράγματι «Ο Χριστός σταμάτησε στο Έμπολι» και δεν προχώρησε παραπέρα. Χριστιανικές, ανθρώπινες συνθήκες για τους φτωχούς, τους ανήμπορους, τους αδύναμους, αυτούς που τους τα πήραν όλα, δεν θα υπάρξουν, τουλάχιστον ακόμα, εφόσον δεν κουνάμε κι εμείς τα χέρια μας. «Συν Αθηνά και χείρα κίνει» έλεγε το αρχαίο ρητό. Μέσα στην Καινή Διαθήκη, συγκλονίζει η παραβολή του παραλύτου. Η σύζυγος του Φρανσουά Μιττεράν, η Ντανιέλ, έγραφε στις αναμνήσεις της για την εντύπωση που της έκανε ο σοσιαλιστικός ύμνος, και τα ρίγη ενθουσιασμού που προκάλεσε στα πλήθη. Κι ανέφερε χαρακτηριστικά, ότι: «Ο σοσιαλιστικός ύμνος, σε μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, θα έκανε και παράλυτους ακόμα να περπατήσουν…». Αλήθεια, μπορεί πια ο σοσιαλισμός να κάνει τους «παράλυτους» να ξεσηκωθούν;
