Αυτήν τη στιγμή, στην παγκόσμια σκηνή, ενώ διεξάγονται διάφοροι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι και τα παγκόσμια χρηματοπιστωτικά συστήματα βρίσκονται σε κρίση, θα έπρεπε να είναι μια εποχή κυριαρχικής επιρροής της Αριστεράς.
Με την εξαίρεση των διευρυνόμενων δημοκρατιών στη Λατινική Αμερική, αυτό δεν συμβαίνει.
Οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση στρέφονται προς τα δεξιά, εάν όχι σε εκλογικά αποτελέσματα, τότε σίγουρα σ’ ό,τι αφορά στις πολιτικές, ιδεολογικές και κοινωνικές τάσεις. Αυτό ισχύει παρά την πρόσφατη εκλογή του Δημοκρατικού προεδρικού υποψήφιου Μπαράκ Ομπάμα ο οποίος μετά από ένα μόλις χρόνο θητείας βρίσκεται αντιμέτωπος με μια ενεργητική και ενωμένη αντιπολίτευση των Ρεπουμπλικάνων στο Κογκρέσο και με μια κατακερματισμένη, διασπασμένη Δημοκρατική πλειοψηφία.
Παρόλο που οι Δημοκρατικοί διαθέτουν πλειοψηφία και στη Βουλή των Αντιπροσώπων και στη Γερουσία, το να έχεις απλώς την πλειοψηφία δε σημαίνει ότι μπορείς να υλοποιήσεις τους νομοθετικούς στόχους σου, όπως δείχνει και η αποτυχία έγκρισης του νομοσχεδίου για το Εθνικό Σύστημα Υγείας.
Ακόμη περισσότερο η αλήθεια είναι ότι ανάμεσα σ’ αυτή την υποτιθέμενη πλειοψηφία υπάρχουν μέλη τα οποία ιδεολογικά ήταν πιο κοντά στο κόμμα της αντιπολίτευσης απ’ όσο στο δικό τους. Εξ ου και η δεξιά στροφή.
Θα ήταν κραυγαλέο λάθος να θεωρήσει κανείς είτε τον Ομπάμα είτε το Δημοκρατικό Κόμμα ως αριστερού προσανατολισμού. Και τα δύο κόμματα είναι για τα καλά δεμένα με κορπορατίστικα, εθνικιστικά και μιλιταριστικά συμφέροντα.
Είναι λοιπόν γεγονός ότι δεν υφίσταται εθνικό αριστερό εκλογικό κόμμα στις ΗΠΑ.
Όμως ακόμα κι αν υπήρχε, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πώς ένα τέτοιο κόμμα θα μπορούσε να βάλει πόδι σε ένα σύστημα, το οποίο είναι τόσο μη κοινοβουλευτικό. Διότι εάν ένα τρίτο κόμμα μπορούσε να αποσπάσει το 20% του εκλογικού σώματος, δεν θα έπαιρνε το 20% της κοινοβουλευτικής αντιπροσωπείας στις ΗΠΑ.
Αυτό συμβαίνει επειδή οι κανόνες έχουν γραφτεί από το δικομματικό σύστημα, έτσι ώστε να προστατεύεται το σύστημα συνολικά.
Σημαίνει αυτό ότι οι αριστεροί δεν θα έπρεπε να οργανώνουν το λαό;
Σημαίνει αυτό ότι οι αριστεροί δεν θα έπρεπε να οικοδομούν πολιτικά κόμματα;
Σημαίνει αυτό ότι οι αριστεροί δεν θα έπρεπε να παλεύουν για την κοινωνική αλλαγή;
Όχι.
Όχι.
Και πάλι όχι.
Θα έπρεπε να κάνουν όλ’ αυτά τα πράγματα και ακόμη περισσότερα.
Δεν θα έπρεπε, όμως, να διεκδικούν την πολιτική εξουσία με στόχο να πιθηκίζουν τους δεξιούς αντιπάλους τους (όπως συχνά ήδη έκαναν στο παρελθόν).
Θα έπρεπε να διεκδικούν την εξουσία για να φέρουν την κοινωνική αλλαγή και να υπηρετήσουν τις κοινωνικές ανάγκες.
Τι άλλο υπάρχει που να αξίζει τον κόπο;
Για να υπάρξει κυριαρχική επιρροή της Αριστεράς, πρέπει να κερδηθεί η λαϊκή εμπιστοσύνη ότι η Αριστερά δεν θα πάρει την εξουσία μόνο και μόνο για να προδώσει τις υποσχέσεις της και τους ψηφοφόρους της.
Η Αριστερά πρέπει να αντιταχθεί στο παγκοσμιοποιητικό ιμπεριαλιστικό σχέδιο.
Πρέπει να βάλει το λαό πάνω από τα κέρδη.
Εάν τα κάνει αυτά, ίσως μπορέσει να γεννηθεί ένας νέος κόσμος.
© 2010 Μουμία Αμπού Τζαμάλ, Για το «Δρόμο», 16 Φλεβάρη 2010
Ποιος είναι ο Μουμία Αμπού Τζαμάλ
Ο Μουμία Αμπού Τζαμάλ είναι αναγνωρισμένος Αφροαμερικανός δημοσιογράφος που βρίσκεται στη φυλακή σχεδόν 3 δεκαετίες, καταδικασμένος σε θανατική ποινή.
Ο Μουμία γεννήθηκε στις 24 Απριλίου 1954. Ήταν μέλος του κόμματος των Μαύρων Πανθήρων, δημοσιογράφος σε ραδιόφωνο, πρόεδρος της Ένωσης Αφροαμερικανών Ρεπόρτερ, ενώ παράλληλα δούλευε και ως οδηγός ταξί.
Το 1981 καταδικάστηκε για τη δολοφονία ενός αστυνομικού. Ή δίκη του Μουμία διεξήχθη μέσα σε ένα έντονο ρατσιστικό κλίμα και ήταν μια ιστορία καθαρής αστυνομικής διαφθοράς και φυλετικών διακρίσεων.
Ο εισαγγελέας, προκλητικά, υποστήριξε ότι ο κατηγορούμενος σχεδίαζε επί χρόνια να σκοτώσει αστυνομικό. Για να το αποδείξει αυτό, επικαλέστηκε ένα άρθρο του μουμία που είχε γράψει όταν ήταν 15 ετών, στο οποίο είχε χρησιμοποιήσει μια γνωστή φράση του Μάο Τσε Τουνγκ, «Η πολιτική εξουσία πηγάζει από τις κάννες των ντουφεκιών».
Παρόμοια «αποδεικτικό» στοιχείο και η μαρτυρία μιας πόρνης που συνεργαζόταν με την αστυνομία στάθηκαν αρκετά για να καταδικαστεί ο Μουμία σε θάνατο.
Η Διεθνής Αμνηστία σε αναφορές της λέει ξεκάθαρα ότι «πολλές πτυχές της δίκης απέτυχαν να εναρμονιστούν με τις διεθνείς προδιαγραφές διαφύλαξης του δικαίου για νομικές διαδικασίες. Το πιο σωστό είναι η δίκη να γίνει από την αρχή και να μην επιτραπεί η επιβολή ξανά της θανατικής ποινής» (www.amnesty.org).
Από τότε ο Μουμία έχει γίνει παγκόσμιο σύμβολο του αγώνα ενάντια στην κρατική καταστολή και την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Υπογράψτε για να σωθεί ο Μουμία
Συνεχίζεται η καμπάνια για να σωθεί η ζωή του Μουμία Αμπού Τζαμάλ, του μαύρου δημοσιογράφου που με σκευωρία έχει καταδικαστεί σε θάνατο από τα δικαστήρια των ΗΠΑ.
Ο Μουμία Αμπού Τζαμάλ και ο δικηγόρος του Ρόμπερτ Μπράιαν έχουν ξεκινήσει μια μεγάλη καμπάνια αλληλεγγύης που ονομάζεται «Μουμία Αμπού Τζαμάλ και η παγκόσμια απόρριψη της θανατικής ποινής». Πρόκειται για μια καμπάνια συλλογής υπογραφών που θα παρουσιαστεί στον Μπάρακ Ομπάμα από μια διεθνή αντιπροσωπία. Ήδη έχουν υπογράψει πάνω από 17.000 άνθρωποι, ανάμεσά τους ο Ντέσμοντ Τούτου (κάτοχος του Νόμπελ Ειρήνης), ο Γούντερ Γκρας (κάτοχος του Νόμπελ Λογοτεχνίας), η Ντανιέλ Μιτεράν, η Φατίμα Μπούτο (συγγραφέας), ο Νόαμ Τσόμσκι (γλωσσολόγος), ο Μάικ Φάρελ, ο Μάικλ Ράδεφορντ (σκηνοθέτης), ευρωβουλευτές, μέλη της γερμανικής βουλής και πλήθος άλλοι.
Η εφημερίδα μας καλεί κάθε δημοκρατικό άνθρωπο, κάθε προοδευτική οργάνωση να βοηθήσει τον αγώνα που δίνει ο Μουμία και να υπογράψει την αίτηση.
Περισσότερες πληροφορίες:
www.mumialegaldefense.org
