Εικόνες πόνου αλλά και αλληλεγγύης στο ΚΤΕΛ Θεσσαλονίκης
Η ομάδα του Δρόμου (Ειρήνη, Θοδωρής, Τάσος και Αθηνά) βρέθηκε την Τετάρτη στις 7 το πρωί στα ΚΤΕΛ Θεσσαλονίκης για να δει απο κοντά, να καταγράψει τι συμβαίνει και να βοηθήσει τους Σύριους πρόσφυγες στον τελευταίο τους σταθμό πριν την Ειδομένη. Η κατάσταση που αντικρίσαμε σκληρή, όπως και οι ζωές όλων αυτών των ανθρώπων που, στην προσπάθειά τους να απομακρυνθούν απο τα δεινά του πολέμου και να αναζητήσουν την ελευθερία στην «πολιτισμένη» Ευρώπη, πέφτουν θύματα τόσο των αγκυλώσεων των ευρωπαϊκών πολιτικών για το προσφυγικό, όσο και των κυκλωμάτων που είναι έτοιμα να θησαυρίσουν πάνω στον πόνο και την απελπισία.
Μια γωνιά λοιπόν στα Δυτικά της πόλης, τα ΚΤΕΛ Θεσσαλονίκης, έχει μετατραπεί το τελευταίο διάστημα σε σταθμό για εκατοντάδες πρόσφυγες. Μόλις μία ώρα απόσταση από την Ειδομένη του Κιλκίς, καταφθάνουν καθημερινά πάνω από 1.500 πρόσφυγες με στόχο να περάσουν τα σύνορα προς την ΠΓΔΜ και να συνεχίσουν το ταξίδι τους. Πρόσφυγες όλων των ηλικιών καταφθάνουν για να επιβιβαστούν σε ένα από τα δεκάδες λεωφορεία που αναχωρούν καθημερινά.
Συγκεκριμένα, καθημερινά από τις 05.30 έως τις 7.30 το πρωί φεύγουν σχεδόν ανά δέκα λεπτά εκτάκτως λεωφορεία του ΚΤΕΛ Κιλκίς προς την Ειδομένη. Μάλιστα οι πρόσφυγες καλούνταν να πληρώσουν αρχικά και ένα εισιτήριο των 6 ευρώ για τη διαδρομή, το οποίο πλέον έχει φτάσει να κυμαίνεται απο 20-25 ευρώ ενώ η επιλογή του ταξί κοστολογείται από 70 ώς 150 ευρώ… ανάλογα με τις ορέξεις. Ωστόσο, τις τελευταίες δύο μέρες τα δρομολόγια έχουν μειωθεί καθώς η μεταφορά των προσφύγων γίνεται απευθείας απο την Αθήνα στην Ειδομένη.
Οι συνθήκες που επικρατούν είναι δύσκολες, με το βάρος της αλληλεγγύης να έχει εναποτεθεί και σε αυτή την περίπτωση στις αυτοοργανωμένες ομάδες και συλλογικότητες οι οποίες καθημερινά βρίσκονται στα ΚΤΕΛ της Θεσσαλονίκης και μοιράζουν νερά, χυμούς, τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης. Η αλληλεγγύη των ντόπιων, συλλογικοτήτων από τη Θεσσαλονίκη και Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων είναι τεράστια ώστε να ανακουφίσουν τους πρόσφυγες δημιουργώντας ένα ανθρώπινο περιβάλλον για τις ώρες αναμονής αλλά και εφοδιάζοντάς τους με όσα απαραίτητα μπορούν να κουβαλήσουν για τη συνέχεια του ταξιδιού τους, ενώ από την άλλη πλευρά, αρνητικά εντυπωσιακή είναι η περιορισμένη παρουσία της αυτοδιοίκησης και η παντελής απουσία του κρατικού μηχανισμού.
Ο Εμίλ και η Νικολέτα
Εκεί λοιπόν, ο Δρόμος γνώρισε και συμμετείχε στη δράση αλληλεγγύης της ομάδας Refugee Solidarity Movement Thessaloniki, μια ομάδα νέων ανθρώπων που δραστηριοποιείται στην πόλη από τον Ιούνη με αφορμή το προσφυγικό. Ξεκίνησαν δειλά-δειλά την προσπάθειά τους μαγειρεύοντας φαγητό και δίνοντάς το στους πρόσφυγες που κατασκήνωναν στην πλατεία Αριστοτέλους. Οι απαιτήσεις και οι ανάγκες όμως αυξάνονταν οπότε στις ανοιχτές συναντήσεις που είχαν τίθονταν καθημερινά και νέα καθήκοντα. Έκκληση για περισσότερα χέρια αλλά και για ρούχα, τρόφιμα, παιχνίδια για τα μικρά παιδιά αλλά και για είδη πρώτης ανάγκης. Όλα αυτά τα συλλέγουν και τα πακετάρουν σε χώρο που τους δόθηκε στο Οικόπολις (Πτολεμαίων 29Α, στο 5° όροφο). Στη δράση τους προστέθηκαν και οι επισκέψεις στην Ειδομένη. Έτσι, τώρα μετά την εμπειρία των τελευταίων δύο μηνών έχουν καταφέρει και βρίσκονται κάθε Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή (τις υπόλοιπες μέρες αναλαμβάνει δράση το Στέκι Μεταναστών) στον χώρο έξω από τα ΚΤΕΛ Θεσσαλονίκης από τις 7 το πρωί και για όσο χρειαστεί και προμηθεύουν με δωρεάν φαγητό και όλα τα απαραίτητα τους πρόσφυγες που μένουν εκεί από το βράδυ μέχρι τα ξημερώματα που θα ανοίξουν τα εκδοτήρια.
Δύο μέλη της αυτοοργανωμένης αυτής συλλογικότητας μίλησαν στον Δρόμο για την εμπειρία τους αυτή. Ένας απο αυτούς ο Εμίλ, ο οποίος μας υποδέχτηκε με ένα τεράστιο χαμόγελο και μας έκανε αμέσως να νιώσουμε άνετα και να ενταχθούμε στη συλλογική αυτή δράση. Ο Εμίλ κατάγεται από τη Σουηδία και εδώ κι ένα χρόνο ζεί μαζί με τη σύζυγό του στην Ελλάδα. Συγκλονισμένος από την κατάσταση ένιωσε οτι ήθελε να βοηθήσει ως εθελοντής. Χαρακτηριστικά μας λέει: «Με το που είδα τι γίνεται συγκλονίστηκα. Ήθελα να βοηθήσω. Έψαξα στο Διαδίκτυο να βρω τρόπο κι έτσι γνώρισα το Refugee Solidarity Movement Thessaloniki. Αμέσως ήρθα σε επαφή μαζί τους συμμετέχοντας στις δράσεις τους. Το θεωρώ υποχρέωσή μου να βοηθήσω και εγώ και η γυναίκα μου. Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να βοηθάει τον συνάνθρωπό του».
Μια ακόμη έντονη παρουσία στο χώρο ήταν η Νικολέτα. Μόλις 18 χρονών, με απίστευτη ενέργεια, να πηγαίνει πάνω-κάτω και να καλημερίζει όλο τον κόσμο που είτε ερχόταν για πρώτη φορά είτε τους είχε ξαναδεί. Μας μιλάει λοιπόν για την ομάδα τους: «Είμαστε μια ιδιόρρυθμη ομάδα. Αυτοί που είναι σταθεροί είναι πολύ λίγοι και οι περισσότεροι είναι ξένοι εθελοντές (από Σουηδία, Γαλλία, Γερμανία, Ελβετία, Αυστραλία κ.α.) και κάποια στιγμή θα αναγκαστούν να φύγουν αλλά χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσαμε να είμαστε ομάδα. Ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί».
«Τα παιδιά μάς δίνουν δύναμη»
Ωστόσο, αυτό που την προβληματίζει είναι ότι «κανείς δεν γνωρίζει πότε θα τελειώσει όλη αυτή η τραγωδία». Αγχώνεται ιδιαίτερα, καθώς αρχές Οκτώβρη θα πρέπει να ξεκινήσει τα μαθήματά της στο πανεπιστήμιο και δεν θα μπορεί να βρίσκεται εκεί για να βοηθάει, ενώ οι αλλαγές στον καιρό δυσκολεύουν την κατάσταση πάρα πολύ και η ανάγκη για ζεστά ρούχα είναι πρώτη προτεραιότητα ειδικά για τα παιδιά.
Αυτό που της κάνει εντύπωση είναι η διαφορά ανάμεσα στους Έλληνες και ξένους εθελοντές. Αναφέρει ότι «για τους ξένους ο εθελοντισμός και η προσφορά πραγματικού χρόνου από την καθημερινότητά τους, είναι τρόπος ζωής ενώ η πλειοψηφία των Ελλήνων εθελοντών ειναι διατεθειμένοι να ξοδέψουν χρήματα αγοράζοντας τρόφιμα αλλά δεν θέλουν να φανούν πουθενά». Επισημαίνει ωστόσο: «Όμως, αν δεν υπήρχαν οι μεν δεν θα μπορούσαν να κάνουν την δουλειά τους οι δε. Είναι ένας κύκλος, μια αλυσίδα στην οποία όλοι είναι απαραίτητοι».
Τέλος, μοιράζεται μαζί μας μια από τις στιγμές που δεν θα ξεχάσει και ήταν στις πρώτες δράσεις τους στον σταθμό των τρένων: «Στον σταθμό είχαμε περισσότερο χρόνο να επικοινωνήσουμε και να αλληλεπιδράσουμε με τον κόσμο λόγω της συχνότητας των δρομολογίων. Εμένα μου άρεσε να μοιράζω παιχνίδια στα παιδιά γιατί από όπου και να ’ναι και να μην ξέρουν την ίδια γλώσσα, θα καταλάβεις ακριβώς αυτό που θέλουν να σου πουν. Μια μέρα, λοιπόν, είχα δώσει ένα παιχνίδι σ’ενα παιδάκι και αυτό από εκείνη τη στιγμή ήταν όλη την ώρα μαζί μου, σαν βοηθός μου. Δεν φοβόταν. Τα παιδιά είναι που σου δίνουν δύναμη και οι μεγάλοι από τη μεριά τους όταν σου λένε thank you».
Ο Δρόμος τους ευχαριστεί όλους για τη φιλοξενία και ανανεώνει το ραντεβού του μαζί τους έξω απο τα ΚΤΕΛ Θεσσαλονίκης. Θα είμαστε εκεί μαζί τους για όσο χρειαστεί.
