Το Διεθνές Δικαστήριο, όπου εκδικάζεται η προσφυγή της Νότιας Αφρικής κατά του κατηγορούμενου για γενοκτονία Ισραήλ, εξέδωσε χθες το μεσημέρι την πολυαναμενόμενη αρχική του απόφαση. Βάσει αυτής, καταρχήν δηλώνει ότι έχει δικαιοδοσία να αποφανθεί επί της υπόθεσης – κι άρα ότι θα την εκδικάσει στο σύνολό της. Καθώς αυτή είναι μια διαδικασία που θα απαιτήσει μήνες, η Νότια Αφρική είχε ζητήσει τη λήψη άμεσων μέτρων μέχρι την ολοκλήρωση της καθαυτό δίκης. Όσον αφορά τα άμεσα μέτρα λοιπόν, το Διεθνές Δικαστήριο (στην πραγματικότητα τα κράτη που αντιπροσωπεύονται σ’ αυτό μέσω των δικαστών που έχουν εκλεγεί από τον ΟΗΕ*) κατέληξε σε μια μεσοβέζικη αρχική απόφαση, που υποστηρίχθηκε από όλους τους δικαστές πλην της Ουγκαντέζας Τζούλια Σεμπουτίντε.
Στην πραγματικότητα δηλαδή όλοι, Μεγάλοι (ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία) και μικρότεροι (Ινδία, Ιαπωνία, Γαλλία, Γερμανία, Αυστραλία κ.λπ.), μπροστά στα συντριπτικά στοιχεία που προσκόμισε η Νότια Αφρική αποφάσισαν να στείλουν μια προειδοποίηση στο Ισραήλ, χωρίς όμως να φέρουν τον εαυτό τους σε δύσκολη θέση. Δηλαδή χωρίς να πάρουν απόφαση για άμεση εκεχειρία, την οποία έπειτα –και με δεδομένη την άρνηση του Ισραήλ να τη σεβαστεί– θα έπρεπε είτε να επιβάλουν με κάποιο τρόπο είτε, το πιθανότερο, να μην το κάνουν και να εξευτελιστούν. Αποφάσισαν λοιπόν ότι το Ισραήλ υποχρεούται:
- Να λάβει μέτρα για να αποτρέψει πράξεις γενοκτονίας στη Λωρίδα της Γάζας.
- Να λάβει συγκεκριμένα μέτρα για την προστασία των Παλαιστινίων.
- Να υποβάλει εντός ενός μήνα έκθεση των συγκεκριμένων μέτρων που πήρε.
- Να αποτρέψει και να τιμωρήσει οποιαδήποτε υποκίνηση σε γενοκτονία.
- Να επιτρέψει την παροχή επαρκούς ανθρωπιστικής βοήθειας.
Πώς θα συμβούν όλα αυτά χωρίς την ανακωχή που ζητούσε η Νότια Αφρική, όταν συνεχίζεται δηλαδή το μακελειό στη Γάζα, όπως συμβαίνει τώρα πια και στο νότιο τμήμα της; Αυτό είναι ένα ερώτημα που οι δικαστές προτίμησαν να παρακάμψουν… Όμως και αυτή η μεσοβέζικη απόφαση παράγει ήδη αποτελέσματα, αν όχι επί του πεδίου, τουλάχιστον σε διπλωματικό και πολιτικό επίπεδο. Η οργίλη αντίδραση των περισσότερων Ισραηλινών πολιτικών και αναλυτών, όπως και οι διαβεβαιώσεις του Νετανιάχου ότι «θα συνεχίσουμε να υπερασπιζόμαστε τον εαυτό μας», δεν μπορούν να κρύψουν την αμηχανία που τους διακατέχει.
Πλήγμα για την εικόνα του κατοχικού κράτους
Οι Ισραηλινοί δεν φοβούνται ότι ξαφνικά μπορεί να τους εγκαταλείψουν οι Δυτικοί υποστηρικτές τους: χτες το βράδυ, μετά την απόφαση, ξεφόρτωναν στο Ισραήλ τα νέα πεσκέσια του Μπάιντεν, δηλαδή αεροσκάφη, τεθωρακισμένα και πυρομαχικά… Βλέπουν όμως ότι για πρώτη φορά σπάει το διεθνές ταμπού της ατιμωρησίας που ήταν σίγουροι ότι έχουν εξασφαλίσει όσα εγκλήματα κι αν διαπράξουν. Το γεγονός ότι οι δικαστές (με άλλα λόγια οι χώρες που βρίσκονται πίσω τους) συμφώνησαν με τα περισσότερα επιχειρήματα της Νότιας Αφρικής αποτελεί βαρύ πλήγμα για τη διεθνή εικόνα του κατοχικού κράτους. Και προοιωνίζεται ακόμη μεγαλύτερες δυσχέρειες στους ελιγμούς που θα υποχρεωθεί να κάνει.
Ταυτόχρονα, η απόφαση ενισχύει ηθικά και πολιτικά τον μαρτυρικό Παλαιστινιακό λαό αλλά και το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης. Γεγονός που με τη σειρά του αυξάνει περαιτέρω την πίεση στους ηγέτες της λεγόμενης διεθνούς κοινότητας – αποτέλεσμα της οποίας πίεσης είναι (και) η συγκεκριμένη απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου. Είναι αμφίβολο όχι μόνο αν θα υπήρχε τέτοια απόφαση στην περίπτωση που δεν κινητοποιούνταν με τέτοιο θάρρος και διάρκεια υπέρ των Παλαιστινίων τόσα εκατομμύρια άνθρωποι (ιδίως στις ΗΠΑ και άλλες χώρες της Δύσης), αλλά και αν θα είχε «τολμήσει» καν η Νότια Αφρική να ξεκινήσει τέτοια διαδικασία. Πόσο μάλλον που οι αραβικές χώρες –πλην της ηρωικής Υεμένης– συμπεριφέρονται «κόσμια», η δε Τουρκία φωνασκεί ενώ ταυτόχρονα συνεχίζει τα εμπορικά και άλλα αλισβερίσια με τον Νετανιάχου. Σε βαθμό ώστε το Ιράν να της απευθύνει δημοσίως έκκληση να πάψει να ενισχύει το κατοχικό κράτος! Για όλα αυτά, θα επανέλθουμε.
* Βλ. σχετικά το πολύ κατατοπιστικό άρθρο του Αμερικανού αγωνιστή Πολ Λαρούντι: Η ψήφος των δικαστών του Διεθνούς Δικαστηρίου είναι πολιτική, όχι νομική (φύλλο 667).
