του Αχιλλέα Σταύρου
Δεν θα προσεγγίσουμε το θέμα από επιστημονική/φιλοσοφική σκοπιά, αλλά από ανθρώπινη/καθημερινή. Η στήλη θεωρεί ότι το ζήτημα της ένωσης θεωρίας και πράξης πάντα ήταν κρίσιμο. Σήμερα στη χώρα μας είναι κομβική αυτή η ένωση (ή το χάσμα) και από αυτήν θα εξαρτηθεί εν πολλοίς η πορεία που θα ακολουθήσουμε τα επόμενα χρόνια. Το θέμα αυτό μας πιάνει όλους. Διαμαρτυρόμενους, ξεσηκωμένους, συλλογικότητες, άτομα, ηγέτες, εφησυχασμένους. Είναι σημαντικό για την συνεννόηση που θα έχουμε ως κοινωνία. Και πριν πάμε στα «μεγάλα» ζητήματα ας το δούμε στα μικρά.
Η αναντιστοιχία λόγων και πράξεων σημαίνει δύο πράγματα: ή δεν ξέρεις τι σου γίνεται ή είσαι απατεώνας. Εξίσου επικίνδυνα και τα δύο. Διορθώνεται βέβαια, αλλά πρέπει να υπάρχει θέληση. Ανεξάρτητα από την προέλευση, αυτή η αναντιστοιχία είναι απωθητική. Διότι είναι αηδιαστικό και υποσκάπτει βαθιά την προσπάθεια ανθρώπινης συνεννόησης όταν άλλο εκφωνούμε και άλλο πράττουμε. Αυτή τη συμπεριφορά την έχουμε χορτάσει στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Πολιτικοί που άλλα λέγαν κι άλλα κάναν. Πολίτες που άλλα λέγαν κι άλλα ψηφίζαν. Άνθρωποι που άλλα «πιστεύω» κήρυτταν και στην πράξη η συμπεριφορά τους ήταν πολύ διαφορετική.
Και εδώ αρχίζει ο διαχωρισμός των απατεώνων από αυτούς που δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Οι απατεώνες πρέπει να αναγνωριστούν και να απομονωθούν. Οι υπόλοιποι, που εν δυνάμει είμαστε όλοι, ας προσπαθήσουμε να είμαστε κατ’ αρχήν ειλικρινείς. Με τους εαυτούς μας πρώτα και εν συνεχεία με τους γύρω μας. Κανείς δεν ζητάει από κανέναν να κάνει θαύματα. Όμως είναι έντονα εγειρόμενη τα τελευταία χρόνια η απαίτηση για «αληθινότητα». Λες κάτι και κάνεις κάτι αντίστοιχο, όχι κάτι άλλο. Κι ας είναι κάτι μικρό, κάτι απλό. Κι ας είναι κάτι με το οποίο διαφωνώ. Αρκεί να υπάρχει αυτή η αντιστοιχία που θα επιτρέπει να ξέρω ποιος είσαι. Είναι το πρώτο βήμα για επικοινωνία και σύνδεση. Διότι π.χ. πόσο μπορείς να βασιστείς σε έναν άνθρωπο που λέει «θα σε πάρω αύριο τηλέφωνο να το κανονίσουμε (το όποιο θέμα)» και ξαναεμφανίζεται… σε ένα μήνα και μάλιστα σαν να μην τρέχει τίποτα; Ακόμα και καλές προθέσεις να έχει, σημαίνει ότι δεν ξέρει τι του γίνεται και είναι αναξιόπιστος.
Εάν τώρα το πάμε στα μεγάλα και σημαντικά ζητήματα, γίνεται ακόμα πιο έντονο το πρόβλημα. Για τους κυβερνώντες το ξέρουμε πια ότι είναι απατεώνες. Άρα ας μην τους ψηφίσουμε. Κι όποιος τους στηρίζει, ή είναι ντιπ ραγιάς (κρίμα) ή συνένοχος. Για την Αριστερά για την οποία πονάμε, παίρνουμε ως δεδομένο ότι δεν έχει απατεώνες (κι αλίμονο σε αυτόν που θα αποδειχτεί τέτοιος). Έχει όμως πολλές διακηρύξεις και πολλές αναντιστοιχίες. Δημοκρατία, ισότητα, σεβασμός, φιλολαϊκή πολιτική κλπ. Πόσο τα υλοποιούμε αυτά; Μέλη και ηγεσίες; Πόσο αριστεροί είμαστε στην πράξη; Το θέμα όμως είναι μεγάλο και θα συνεχίσουμε…
ΥΓ. Ο Γιάννης με τα λόγια χτίζει ανώγεια και κατώγεια
