Ο πόλεμος στη Λιβύη, έριξε σε δεύτερο πλάνο τη δολοφονία Σουλεϊμανί αλλά στην πραγματικότητα μιλάμε για διαφορετικές πλευρές του ίδιου ζητήματος: Ποιος θα επικρατήσει στη Μ. Ανατολή και ποιος θα είναι ο ρόλος της Τουρκίας, αν έχει κάποιο ρόλο. Η Γερμανία έχει αναλάβει δράση αλλά δεν είναι πρωταγωνιστής. Η αποτυχημένη πρόσφατη Διάσκεψη στο Βερολίνο επιβεβαίωσε ότι η Γερμανία παραμένει ανεπαρκής στο διεθνές πεδίο από την εποχή του Μπίσμπαρκ ως την ήττα του Χίτλερ. Αντιθέτως είναι μια από τις σπάνιες φορές όπου οι ΗΠΑ παίζουν κυρίως παρασκηνιακά αλλά ο άνθρωπός τους, ο Χαφτάρ, ξέρει να κάνει καλά τη δουλειά τους, τη δουλειά του Ισραήλ και τη δική του, φυσικά. Η Αθήνα, καθ’ υπόδειξη, κατ’ εντολή και μετά φόβου θεού, προχωράει ακροποδητί στο ναρκοπέδιο της Λιβύης.
ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ, μετά την προ δεκαετίας ανάμιξή της στο Συριακό, που η Μόσχα, ο ίδιος ο Πούτιν, «τρώει κυριολεκτικά πόρτα» και μάλιστα από έναν αντάρτη, μη αναγνωρισμένο διεθνώς. Ο Χαφτάρ προσκλήθηκε, παρουσιάστηκε, συζήτησε και μετά έφυγε αφήνοντας σύξυλους τους οικοδεσπότες στο Κρεμλίνο. Ο Χαφτάρ έχει ασφαλώς πλάτες (αμερικανικές-ισραηλινές) αλλά έχει, φαίνεται, τσαγανό και ο ίδιος, αλλιώς δεν θα ήταν έτσι προσβλητικός, στέλνοντας ευθέως το μήνυμα στους Ρώσους ότι τα παιχνίδια και οι διπλωματικές ταχυδακτυλουργίες με τον Ερντογάν έχουν όρια. Είναι ο πρώτος και ο μόνος που το έχει κάνει. Ο Χάφταρ ήταν, λέει, πρώην ενεργός πράκτορας της CIA – το πρώην είναι σχήμα λόγου, σε τέτοιες αδελφότητες μπαίνεις αλλά δεν βγαίνεις, όσο ζεις. Ο Χαφτάρ μιλούσε στον Πούτιν ως παλαιός συνάδελφος αλλά και πάλι τέτοια «χλαπάτσα» πέφτει κάπως βαριά. Τα δυτικά ΜΜΕ παράβλεψαν την προσβολή στον Πούτιν επειδή το Κρεμλίνο παίζει με τη Γερμανία-Ε.Ε.-Τουρκία ενώ ο Χαφτάρ με ΗΠΑ-Ισραήλ. Για την Ελλάδα ο Χαφτάρ είναι θετικό χαρτί ως τώρα, εξαρτημένο, όμως, όπως και η Αθήνα. Η αναζήτηση συμβιβασμού στη Λιβύη είναι η πιθανή κατάληξη, προσωρινά.
Ο Ερντογάν έμπλεξε σε ένα παιχνίδι όπου οι ατιμίες τρέχουν σαν τις κατσαρίδες και οι παίκτες χωρίς τιμή είναι περισσότεροι, μεγαλύτεροι και πιο άπληστοι. Έφυγε, λένε, μουτρωμένος από το Βερολίνο. Κάναμε μια τρύπα στο νερό φέρεται να είπε αναχωρώντας ο πολύπειρος Λαβρόφ.
Η Γερμανία ήθελε να παίξει ως τρίτος «κρυφός» παίκτης, συνεργάτης της Ρωσίας στον αγωγό NordStream 2 και φίλος της Τουρκίας από το παρελθόν. Η Μέρκελ είδε στο «Λιβυκό» την ευκαιρία να δώσει μια κλωτσιά κάτω από το τραπέζι στις ΗΠΑ του Τραμπ. Νομίζει ότι ήρθε η ώρα να απαλλαγεί από τα αμερικανικά χαλινάρια που φοράει από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στη Συρία κέρδισαν τα ρωσικά όπλα αλλά οι ΗΠΑ κέρδισαν τον πρώτο γύρο στη Λιβύη απέναντι στη σύμπραξη Ρωσίας-Γερμανίας. Αυτή η αναμέτρηση είναι η ουσία στα της Λιβύης, μεταφορά από Συρία-Ιράν.
Στη Συρία κέρδισαν τα ρωσικά όπλα αλλά οι ΗΠΑ κέρδισαν τον πρώτο γύρο στη Λιβύη απέναντι στη σύμπραξη Ρωσίας-Γερμανίας. Αυτή η αναμέτρηση είναι η ουσία στα της Λιβύης, μεταφορά από Συρία-Ιράν
Οι ΗΠΑ έχουν ανοιχτά μέτωπα, με τη Συρία, το Ιράν και το Ιράκ, με την Ε.Ε., τη Ρωσία, ακόμα και με την Κίνα. Ο Τραμπ έχει ανελέητο εσωτερικό πόλεμο και εκλογές στο τέλος του χρόνου και δεν είναι σίγουρος αν μπορεί να εμπιστευθεί κάποιον. Δεν θέλει να συγκρουστεί άμεσα ούτε με τη Ρωσία του Πούτιν, ούτε με τη Μέρκελ, ούτε με τον Ερντογάν. Βρήκε, λοιπόν, την Ελλάδα, εύκολη να μετακινηθεί και υπάκουη, χωρίς απαιτήσεις. Έτσι θεωρήθηκε απολύτως φυσικό ότι η Αθήνα αποφάσισε ξαφνικά να φορέσει τα ρούχα για επικίνδυνες αποστολές και συμπράττει με τον Χαφτάρ, έναν περιβόητο παράνομο. Η Ελλάδα που κόπτεται για το Διεθνές Δίκαιο και η συντηρητική Ν.Δ. και όλοι σφυρίζουν αδιάφορα. Άμα βάλεις, όμως, στη σκακιέρα τις ΗΠΑ, εξηγούνται όλα. Αποσαφηνίζεται επίσης ότι παλιές φιλίες, όπως οι δεσμοί της οικογένειας Μητσοτάκη με τη Γερμανία, χάνουν την αξία τους όταν τα συμφέροντα το απαιτούν. Όσο για τη λεγόμενη αξιωματική αντιπολίτευση, όσα λέει ο Τσίπρας ακούγονται ως θόρυβος μεταμεσονύκτιων περαστικών εν ευθυμία.
Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΜΑΛΛΟΝ θα πρέπει να περιμένει να αλλάξει Καγκελάριο μήπως ο επόμενος έχει ρεαλιστικότερη εικόνα των πραγμάτων. Ο Ερντογάν, απογοητευμένος και θυμωμένος, βρίζει και απειλεί αλλά ποιος του δίνει σημασία, αυτή τη στιγμή. Θα περιμένει την επόμενη στροφή. Ο Ερντογάν δεν είναι εγγυητής σε απολύτως τίποτα στη Λιβύη, παρά τα όσα λένε μερικοί στη λιπόψυχη Αθήνα. Μόνη εγγύηση, όχι για ειρήνευση αλλά για παράταση της εμπόλεμης κρίσης, είναι η ισορροπία δυνάμεων των ισχυρών που θα συνεχίσουν να ωθούν τους ντόπιους στον αλληλοσκοτωμό, μισθοφόρους με τον μανδύα του τζιχαντιστή ή το αντίστροφο.
Ο Ερντογάν, το επαναλαμβάνω για νιοστή φορά, προσκρούει στο γεγονός ότι όσα ζητάει ανήκουν σε άλλους πιο ισχυρούς ή σε κάποιον που έχει προστάτη κάποιον ισχυρό, όπως ο Άσαντ. Το πρόβλημά του είναι ότι ζητάει από τους Δυτικούς να παρανομήσουν για χάρη του και σε βάρος των συμφερόντων τους έχοντας, όμως, πουλήσει στον αντίπαλο αυτό που τον έκανε ελκυστικό ή και απαραίτητο στα μάτια τους: δηλαδή ότι η Τουρκία ήταν βάση κύκλωσης και επίθεσης κατά της Ρωσίας. Όσο παίζει το διπλό παιχνίδι του, κρατάει ατού αλλά τα αποδυναμώνει και μειώνει τις πιθανότητες να γίνουν τα όνειρά του πραγματικότητα. Αυξάνει τις πιθανότητες να ξυπνήσει άσχημα.
Αθήνα, 22/1/2020
