Του Μάριου Διονέλλη
Εντάξει μωρέ, λεπτομέρειες. Σε έναν εθνικό διάλογο για την Παιδεία, μπορούν να ακουστούν τα πάντα. «Διάλογος είναι εξάλλου, ο καθένας έχει μια άποψη και δικαιούται να τη λέει». Ακόμα και από την Αυγή.
Ακόμα και για την επιβολή διδάκτρων στο δημόσιο σχολείο. Όχι για να καταπολεμήσουμε τα φροντιστήρια και την παραπαιδεία αλλά για να και να τσιμπήσουμε εμείς τα λεφτουδάκια που ρέουν προς εκείνη την κατεύθυνση. Τα λεφτουδάκια, τα κορόιδα θα τα σκάνε έτσι κι αλλιώς…
Θα είμαι δίκαιος με τον δημοσιογράφο-φιλόλογο-βουλευτή Αλ. Τριανταφυλλίδη. Διάβασα το παράπονό του για την «παραποίηση» των θέσεών του από μερίδα του Τύπου. Η αλήθεια είναι πως δεν είπε δίδακτρα για όλους, είπε μόνο για τους πλούσιους. Αν είσαι φτωχός να μη δίνεις τίποτα για το σχολείο. Αν όμως έχεις το κάτι τις, ε τότε, να δίνεις και συ ώστε να μάθει εκεί το παιδί τις ξένες γλώσσες.
Μόνο που ξέχασε ο συνάδελφος ότι, είτε πλούσιος είτε φτωχός, πληρώνω ήδη για τη «δημόσια» παιδεία που δικαιούμαι για τα παιδιά μου. Και εφόσον αυτό που πλήρωσα και δικαιούμαι δεν το έχω, πάει να πει ότι μου χρωστάς. Να μην ξεχνιόμαστε. Μου χρωστάς γιατί συμφώνησες κι εσύ να ταΐζεις τη μαύρη τρύπα του χρέους. Κι αντί να μου δώσεις εκείνα που μου χρωστάς, έρχεσαι να μου ζητήσεις περισσότερα για να στήσεις δικά σου παραμάγαζα που θα ανταγωνιστούν τα ήδη υπάρχοντα παραμάγαζα. Δε θέλεις να τα κλείσεις, θέλεις να ανοίξεις τα δικά σου, ως κράτος, μέσα στα σχολειά. Αρκεί πάντα να υπάρχει το κορόιδο που θα τα σκάει. Είναι θαυμαστή η ταχύτητα μετάλλαξης της πολιτικής σκέψης της Αριστεράς σε κρεσέντο επιχειρηματικότητας. Θα μπορούσε να βραβευθεί ο συνάδελφος ως εμπνευστής της πρώτης κρατικής «start up» μια που μπήκαμε για τα καλά στο κλίμα της αγοράς. Και εις ανώτερα.
