Είναι, πια, σαφές πως στις πρόσφατες εκλογές δεν ψηφίσαμε κόμμα, αλλά διαχειριστή – και όταν έχεις να κάνεις με διαχειριστή στον τόπο που σου ανήκει, εννοείται πως, εκ προοιμίου, είναι λάθος οποιαδήποτε τακτική/στρατηγική κι αν ακολουθηθεί. Κι αυτό, γιατί ο τόπος είναι δικός μας, άρα δεν είναι διαπραγματεύσιμος – με καλύτερη ή χειρότερη τιμή.
Ο λόγος για το Υπερταμείο και τα 500.000 στρέμματα γης που έκαναν φτερά καθώς και τα +10.100 ακίνητα που άλλαξαν χέρια, μεταξύ των οποίων δημοτικά σχολεία, λύκεια, νηπιαγωγεία, κέντρα νεότητας δημόσιες βιβλιοθήκες, νεοκλασικά που μέχρι πρόσφατα στέγαζαν δημόσιες υπηρεσίες, αρχαιολογικοί χώροι, λιμάνια, αεροδρόμια, κατασκηνώσεις… ακόμα και δρυοδάσος. Τα ακίνητα αποτελούν, πια, περιουσία του Υπερταμείου για να εξασφαλιστεί η αποπληρωμή των δανείων για τα υπόλοιπα 99 χρόνια, μετά και τη λήξη του τρίτου μνημονίου.
Επομένως, τούτη η κυβέρνηση έχει υιοθετήσει την άποψη του Πάγκαλου «μαζί τα φάγαμε», άρα μαζί τα δανειστήκαμε και μαζί θα πρέπει να τα ξεχρεώσουμε. Και επειδή μάλλον δύσκολα έως αδύνατον να ξεχρεώσουμε, υποθηκεύσαμε ό,τι είχαμε και δεν είχαμε, σύμφωνα με τους διεθνείς οικονομικούς κανόνες, για να είμαστε καθ’ όλα ευθυγραμμισμένοι με όσα υπαγορεύει το ευρωπαϊκό –και όχι μόνο– διευθυντήριο. Προσημειώσαμε ολόκληρη τη χώρα – έδαφος και υπέδαφος.
Όπως πολύ εύκολα, πια, καταλαβαίνουμε, ούτε το χρέος ούτε η αποπληρωμή του είναι το θέμα. Όλος αυτός ο μηχανισμός στήθηκε έντεχνα και μελετημένα με στόχο την εξαθλίωση και την εξόντωσή μας, με οποιονδήποτε τρόπο. Ανεργία, μείωση μισθών και συντάξεων, καταστρατήγηση εργασιακών δικαιωμάτων, καταστολή ατομικών ελευθεριών, εκδούλευση σε στρατιωτικές επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ, υποχωρήσεις σε εθνικά θέματα, αποδυνάμωση της λαϊκής βούλησης. Πόσο ανώδυνα υπογράφηκε άλλο ένα μνημόνιο, πόσο άνετα βγαίνουν «λάδι» μετά από δικαστικές διώξεις όσοι καταχράστηκαν δημόσιο χρήμα, πόσο άνετα κάνουν συμμαχίες με τον υπόκοσμο της πολιτικής ζωής, πόσο ανερυθρίαστα δηλώνουν αριστεροί όσοι μας ξεπουλάνε…
