Δεν μπορεί… Δεν μπορεί να μας συμβαίνει αυτό. Όλοι απορούν μαζί μας. Δεν μπορεί να μας κάνουν δούλους με τη βούλα του νόμου και να καθόμαστε ατάραχοι, ζαρωμένοι, ακίνητοι.
Απορούν τα παιδιά μας που κάτι άλλο περιμένουν από μας. Απορούν οι γονείς μας, οι παππούδες μας. Απορούν οι συνάδελφοί μας, οι φίλοι, οι γείτονες. Κι εμείς απορούμε μαζί τους.
Δεν μπορεί. Δεν μπορεί να μας αρκεί μια «καλούτσικη» απεργία, μια καλύτερη διαδήλωση κι έπειτα… ραντεβού στην επόμενη δόση του δανείου, στο επόμενο κατεπείγον νομοσχέδιο, στην επόμενη πρόκληση της τρόικας, στην επόμενη ήττα. Θα έπρεπε να έχουμε εγκατασταθεί για μέρες στο Σύνταγμα, μέχρι να παραιτηθεί κι ο τελευταίος υπουργός κι ο τελευταίος βουλευτής. Μέχρι ν’ ακούσουμε το βόμβο του ελικοπτέρου της μεγάλης φυγής.
Δεν μπορεί. Κάτι μας έχουν κάνει. Κάτι μας ρίχνουν και δεν είναι μόνο τα δακρυγόνα -έχουμε πάθε ανοσία πια σ’ αυτά.
Ακούω θεωρίες συνωμοσίας. Για αεροπλάνα που τα βράδια πετούν πάνω από τις πόλεις και τα χωριά. Κάτι ρίχνουν. Με κάτι μας ψεκάζουν. Χαϊβανόσκονη; Βλακοζόλ; Φοβιτρίξ; Κάτι πιο βαρύ; Φταίει ο φλόμος, θα ’λεγε η μακαρίτισσα η θεία μου η Ευγενία. Φυτρώνει παντού, ναρκώνει το μυαλό. Αλλά, πού να βρεθεί ο φλόμος πια στην πόλη; Με κάτι άλλο μας φλομώνουν. Μήπως μας ρίχνουν κάτι στο νερό, μαζί με το χλώριο; Φορμόλη… Λες κι είμαστε νεκροί. Μα, κι αυτοί που πίνουν εμφιαλωμένα δεν πάνε καλύτερα. Νιρβάνα.
Άκουσα και την πιο προωθημένη θεωρία. Είναι η ψυχοτρονική. Μας εκπέμπουν μηνύματα στο υποσυνείδητο. Από το Διαδίκτυο, την τηλεόραση, το ραδιόφωνο. Δηλαδή -λέω εγώ- η Τρέμη, ο Καψής, ο Πρετεντέρης τι είναι; Ψυχοτρονικά όπλα; Μη χέσω! Έχει κρυφά μηνύματα ο λόγος του Πεταλωτή του απετάλωτου; Και ποιος τον ακούει; Μήπως είναι πάλι αυτό το σπινθηροβόλο βλέμμα του ΓΑΠ; Αυτό θα είναι! Μας υποβάλλει σε μαζικό υπνωτισμό. Κάτι υπάρχει πίσω από εκείνα τα μάτια που εκπέμπουν κύματα χαύνωσης.
Μήπως είναι, όμως, κάτι πιο απλό; Δηλαδή, αναρωτιέσαι εσύ: «Γιατί δεν έχουν εκραγεί ακόμη όλοι; Τι άλλο περιμένουν, να ψηφιστεί και ο νόμος που θα επιβάλει καταναγκαστική εργασία άνευ μισθού; Να πάρει η τρόικα τα παιδιά μας σκλάβους;» Αλλά, την ίδια ώρα, το ίδιο περίπου αναρωτιέται κι ο δίπλα σου, κι ο απέναντι, κι ο γείτονάς σου, κι ο συνάδελφός σου. Αλλά κι εσύ κι οι άλλοι, κι εγώ, την ώρα που σκεφτόμαστε κι αναρωτιόμαστε «πού είναι οι άλλοι;», είμαστε εξοργισμένοι, θυμωμένοι, αλλά και φοβισμένοι μοιρολάτρες -κι έχουμε λόγους να είμαστε όλα αυτά- αλλά είμαστε κι άπραγοι. Σχεδόν βέβαιοι ότι «δεν θα βγει τίποτα». Δεν λέμε «όχι», δεν σταματάμε τις μηχανές, δεν κατεβάζουμε ρολά, δεν κλείνουμε τα γκισέ, δεν κλείνουμε τα κομπιούτερ, δεν σβήνουμε τους καυστήρες, δεν σηκώνουμε το χειρόφρενο, δεν κατεβαίνουμε να κατασκηνώσουμε στο Σύνταγμα, δεν κλείνουμε τους δρόμους, να ακινητοποιηθεί το σύμπαν, να είναι όλη η χώρα μια γιορτή απραξίας και άρνησης. Το έχετε σκεφτεί; Οι πολλοί είμαστε εμείς, όχι αυτοί.
Κάτι μας ρίχνουν. Δεν τους ρίχνουμε κι εμείς; Και δεν εννοώ μπουκέτα και φάσκελα…
Δεν μπορεί. Δεν μπορεί να μας αρκεί μια «καλούτσικη» απεργία, μια καλύτερη διαδήλωση κι έπειτα… ραντεβού στην επόμενη δόση του δανείου, στο επόμενο κατεπείγον νομοσχέδιο, στην επόμενη πρόκληση της τρόικας, στην επόμενη ήττα. Θα έπρεπε να έχουμε εγκατασταθεί για μέρες στο Σύνταγμα, μέχρι να παραιτηθεί κι ο τελευταίος υπουργός κι ο τελευταίος βουλευτής. Μέχρι ν’ ακούσουμε το βόμβο του ελικοπτέρου της μεγάλης φυγής.
Δεν μπορεί. Κάτι μας έχουν κάνει. Κάτι μας ρίχνουν και δεν είναι μόνο τα δακρυγόνα -έχουμε πάθε ανοσία πια σ’ αυτά.
Ακούω θεωρίες συνωμοσίας. Για αεροπλάνα που τα βράδια πετούν πάνω από τις πόλεις και τα χωριά. Κάτι ρίχνουν. Με κάτι μας ψεκάζουν. Χαϊβανόσκονη; Βλακοζόλ; Φοβιτρίξ; Κάτι πιο βαρύ; Φταίει ο φλόμος, θα ’λεγε η μακαρίτισσα η θεία μου η Ευγενία. Φυτρώνει παντού, ναρκώνει το μυαλό. Αλλά, πού να βρεθεί ο φλόμος πια στην πόλη; Με κάτι άλλο μας φλομώνουν. Μήπως μας ρίχνουν κάτι στο νερό, μαζί με το χλώριο; Φορμόλη… Λες κι είμαστε νεκροί. Μα, κι αυτοί που πίνουν εμφιαλωμένα δεν πάνε καλύτερα. Νιρβάνα.
Άκουσα και την πιο προωθημένη θεωρία. Είναι η ψυχοτρονική. Μας εκπέμπουν μηνύματα στο υποσυνείδητο. Από το Διαδίκτυο, την τηλεόραση, το ραδιόφωνο. Δηλαδή -λέω εγώ- η Τρέμη, ο Καψής, ο Πρετεντέρης τι είναι; Ψυχοτρονικά όπλα; Μη χέσω! Έχει κρυφά μηνύματα ο λόγος του Πεταλωτή του απετάλωτου; Και ποιος τον ακούει; Μήπως είναι πάλι αυτό το σπινθηροβόλο βλέμμα του ΓΑΠ; Αυτό θα είναι! Μας υποβάλλει σε μαζικό υπνωτισμό. Κάτι υπάρχει πίσω από εκείνα τα μάτια που εκπέμπουν κύματα χαύνωσης.
Μήπως είναι, όμως, κάτι πιο απλό; Δηλαδή, αναρωτιέσαι εσύ: «Γιατί δεν έχουν εκραγεί ακόμη όλοι; Τι άλλο περιμένουν, να ψηφιστεί και ο νόμος που θα επιβάλει καταναγκαστική εργασία άνευ μισθού; Να πάρει η τρόικα τα παιδιά μας σκλάβους;» Αλλά, την ίδια ώρα, το ίδιο περίπου αναρωτιέται κι ο δίπλα σου, κι ο απέναντι, κι ο γείτονάς σου, κι ο συνάδελφός σου. Αλλά κι εσύ κι οι άλλοι, κι εγώ, την ώρα που σκεφτόμαστε κι αναρωτιόμαστε «πού είναι οι άλλοι;», είμαστε εξοργισμένοι, θυμωμένοι, αλλά και φοβισμένοι μοιρολάτρες -κι έχουμε λόγους να είμαστε όλα αυτά- αλλά είμαστε κι άπραγοι. Σχεδόν βέβαιοι ότι «δεν θα βγει τίποτα». Δεν λέμε «όχι», δεν σταματάμε τις μηχανές, δεν κατεβάζουμε ρολά, δεν κλείνουμε τα γκισέ, δεν κλείνουμε τα κομπιούτερ, δεν σβήνουμε τους καυστήρες, δεν σηκώνουμε το χειρόφρενο, δεν κατεβαίνουμε να κατασκηνώσουμε στο Σύνταγμα, δεν κλείνουμε τους δρόμους, να ακινητοποιηθεί το σύμπαν, να είναι όλη η χώρα μια γιορτή απραξίας και άρνησης. Το έχετε σκεφτεί; Οι πολλοί είμαστε εμείς, όχι αυτοί.
Κάτι μας ρίχνουν. Δεν τους ρίχνουμε κι εμείς; Και δεν εννοώ μπουκέτα και φάσκελα…
ΚΙΜΠΙ
[email protected]
[email protected]
Σχόλια
