Το παγκόσμιο ποδόσφαιρο δεν κάνει διακρίσεις στην εκμετάλλευση
Πολλά έχουν ακουστεί και συμβεί με πάμφτωχα παιδιά από την Αφρική που έπεσαν θύματα υποσχέσεων από επιτήδειους, με το δέλεαρ μιας φανταχτερής ζωής, μετά την υπογραφή συμβολαίου σε ευρωπαϊκό σύλλογο.
Φυσικά, τις περισσότερες φορές αυτές οι ελπίδες αποδεικνύονται φρούδες και τα παιδιά, αποκομμένα από τις οικογένειές τους, μετατρέπονται σε σύγχρονους σκλάβους αντιμετωπίζοντας καθημερινά κάθε λογής κινδύνους σε ένα ξένο γι’ αυτά περιβάλλον. Υπάρχουν, άλλωστε, και καταγεγραμμένα περιστατικά εκμετάλλευσης τα τελευταία χρόνια στον ευρωπαϊκό Τύπο.
Ελάχιστοι, όμως, περίμεναν ότι ακόμα και φτασμένοι ποδοσφαιριστές βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε ένα δίχτυ από δεσμεύσεις και μάνατζερ, με συνέπεια ακόμα και στο απόγειο της καριέρας τους να μην μπορούν να πάρουν στοιχειώδεις αποφάσεις ακόμα και για την ίδια τους την ζωή. Πολλοί έδειξαν έκπληξη όταν έμαθαν ότι ένας εκ των κορυφαίων επιθετικών του πλανήτη, ο Φαλκάο της Ατλέτικο Μαδρίτης, κατέληξε στη… Μονακό, μια παρακμασμένη ομάδα τα τελευταία χρόνια που τώρα ανεβαίνει από την Β’ Γαλλίας στη μεγάλη κατηγορία, μόνο και μόνο επειδή ανέλαβε ιδιοκτήτης γνωστός Ρώσος μεγιστάνας.
Οι απορίες λύνονται, όμως, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο Φαλκάο δεν αποφασίζει ο ίδιος για την τύχη του. Μάλλον, δεν αποφασίζει καθόλου. Κι έτσι στάλθηκε, με το αζημίωτο βέβαια, σε μια μέτρια γαλλική ομάδα, κι όχι σε κάποιον μεγάλο σύλλογο από την Ισπανία ή την Αγγλία. Στην καλύτερη ηλικία του δεν έκανε τη μεταγραφή που ονειρευόταν.
Πώς έχει η περίπλοκη κατάσταση; Τα δικαιώματα του παίκτη δεν ανήκαν στην προηγούμενη ομάδα του, την Ατλέτικο. Έτσι, δεν τον πούλησε αυτή στην Μονακό. Σύμφωνα με ενδιαφέροντα δημοσιεύματα (και του ελληνικού Τύπου), όταν έγινε η μεταγραφή του από την Πόρτο στην Ατλέτικο, ο παίκτης κόστισε 40 εκατ. ευρώ. Απ’ αυτά, όμως, μόνο τα 16 εκατ. έδωσε η Ατλέτικο. Τα άλλα τα «πλήρωσαν» ένας γνωστός ατζέντης κι ένας ποδοσφαιρικός παράγοντας, που έχουν φτιάξει εταιρία. Κι αυτό, όμως, δεν σημαίνει κάτι, αφού ήδη τους άνηκε το 50% του παίκτη. Συνεπώς, δεν έδωσαν ουσιαστικά λεφτά, παρά κάτι… ψιλά.
Όταν κάποια στιγμή η Ατλέτικο δεν μπορούσε να πληρώσει μια από τις δόσεις του παίκτη στην Πόρτο, τότε το δίδυμο βρήκε την ευκαιρία να «αγοράσει» κι άλλο ποσοστό από τον ποδοσφαιριστή. Κι έτσι μπορούσε να διαχειριστεί σχεδόν εξ ολοκλήρου την καριέρα του. Φτάσαμε, δηλαδή, ένας ποδοσφαιριστής να μην ανήκει σε σύλλογο, αλλά σε εταιρίες μάνατζερ.
Η μεταγραφή του τώρα στην Μονακό ξεπέρασε τα 50 εκατομμύρια ευρώ, ποσό που προκαλεί ίλιγγο και πρόκληση σε μια Ευρώπη που μαστίζεται από την ύφεση, την ανεργία και τα τρομακτικά κοινωνικά/οικονομικά προβλήματα.
Κι αν ο Κολομβιανός Φαλκάο με αυτά τα λεφτά μπορεί, ως ακριβοπληρωμένος επαγγελματίας, να ζήσει και τα τρισέγγονά του, έστω κι αν είναι ανελεύθερος να αποφασίζει για το μέλλον του, φανταστείτε τι γίνεται με τους άσημους παίκτες. Και, κυρίως, τι εκμετάλλευση υπάρχει στα φτωχόπαιδα της Αφρικής που γίνεται το μεγάλο παιδομάζωμα για ένα κομμάτι ψωμί από συλλόγους, μάνατζερ κι επιτήδειους. Με υποσχέσεις που σπάνια ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, έρχονται στην Ευρώπη ακόμα κι ανήλικα κι ένας θεός ξέρει τι συμβαίνει μετά, όταν ενδεχομένως αποδειχτεί ότι δεν είναι τελικά μεγάλα ποδοσφαιρικά ταλέντα. Το χειρότερο απ’ όλα είναι πως κανένας δεν φροντίζει να βάλει ένα φρένο σ’ αυτή την εκμετάλλευση…
Β.Γ.
