Η Πόλυ δεν ανέβηκε στα τραπέζια. Δεν ήτανε το στυλ της. Δεν χρειαζόταν καν να κουνιέται σύγκορμη. Σε μάγευε ακίνητη, σχεδόν ακίνητη.
Σε άγγιζε, σε τύλιγε με ένα αραχνοΰφαντο πέπλο, με διακριτικές κινήσεις, ένα μικρό κούνημα του κεφαλιού, μια ελαφριά κλίση, ένα αδιόρατο χαμόγελο, ένα φιλικό νεύμα, ακόμα και η αναπνοή της στο τραγούδι δεν γινόταν αντιληπτή. Αλλά με τι ειδικό βάρος! Το ηχόχρωμά της ήταν χάρισμα, ευδιάκριτο και καταλυτικό. Έκλεινες τα μάτια και ήταν η Πόλυ, αδύνατο να την μπερδέψεις με οποιαδήποτε άλλη φωνή. Χωρίς προσπάθεια. Χωρίς πολλά σούρτα-φέρτα, χωρίς διαπραγματεύσεις. Στα ίσια. Απέτυχε με τους άντρες, αλλά πέτυχε σε όλα τα άλλα. Πολλοί κρεμάστηκαν πάνω της, αυτή σε κανέναν. Αυτοδημιούργητη και αυτοδιαχειριζόμενη. Ρίσκο με τα κέρδη, σύνεση με τις αποταμιεύσεις.
Όχι απλά κυρία. Αριστοκράτισσα, από πάστα. Αστραφτερή και αμίμητη. Τραγούδησε τις αλήθειες των άλλων σαν να ήταν δικές της, δεν έκανε πλάκα με τα τραγούδια, ήξερε να διαβάζει τον πόνο και την απόγνωση στο βλέμμα του θαμώνα, τον ευχαριστούσε και τον ξαλάφρωνε χωρίς να τον κολακεύει. Η συνεργασία μας δισκογραφικά ήταν γόνιμη και γέννησε μια βαθύτερη φιλία. Φαγώθηκε να γίνει κουμπάρα. Την απογοήτευσα, αλλά δεν την πρόδωσα, αφού ο γάμος καθυστέρησε υπερβολικά και εκείνη έφυγε πρόωρα. Αγαπημένη Πόλυ. Είμαι σίγουρος ότι τα δισκάκια με τις ανεπανάληπτες ερμηνείες σου θα σε μεταφέρουν άφθαρτη στο μέλλον. Όπως σου αξίζει.
(Πρωτοδημοσιεύτηκε στο Facebook, 28 Σεπτ. 2013)
Στέλιος Ελληνιάδης
