Η τοποθέτηση του Νίκου Γαλάνη στη συνεδρίαση της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ.
Την προηγούμενη Δευτέρα συνεδρίασε εσπευσμένα η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, όπου συζητήθηκε η επανεκκίνηση του ενωτικού εγχειρήματος (αναλυτικό ρεπορτάζ στη σελ. 9). Όσα ακολούθησαν άφησαν ακούσια ή εκούσια να κυκλοφορούν πολλές ερμηνείες και προσεγγίσεις, οι οποίες θολώνουν ακόμα περισσότερο το σκηνικό.
Στη συνέχεια, και για ευνόητους λόγους, δημοσιεύουμε εκτεταμένα αποσπάσματα της τοποθέτησης του εκπροσώπου της ΚΟΕ, Νίκου Γαλάνη:
«Είναι σημαντική η συζήτηση, ακόμη κι αν γίνεται με λάθος τρόπο ή δεν κουβεντιάζονται όλα όπως πρέπει. Είναι σημαντική ενάντια στο κλίμα απαξίωσης της Αριστεράς.
Αυξάνει η οργή, η αγανάκτηση, τα κινήματα, και αναπτύσσεται ταυτόχρονα μία βίαιη πολιτικοποίηση, υπάρχει μια ριζοσπαστικοποίηση του κόσμου. Την ίδια στιγμή δεν έχει ένα πολιτικό εκφραστή και ακόμα περισσότερο υπάρχει μια απαξίωση της Αριστεράς. Αυτό είναι κακό σημάδι, την ίδια στιγμή που είναι θετικό αυτό που αναπτύσσεται αυθόρμητα έξω στην κοινωνία. Ξεκινάμε, λοιπόν, απ’ αυτό και γι αυτό το λόγο βρισκόμαστε σήμερα εδώ πέρα. Μας πιέζει μία πραγματικότητα.
Εάν αυτή η πραγματικότητα πάει να επιλυθεί στη βάση ενός εκλογικού εκβιασμού, που είναι υπαρκτός, όμως, εμείς δεν συμμετέχουμε. Αν αυτό που προτείνεται εδώ μέσα είναι η ανάγκη να αντιμετωπίσουμε τις εκλογές, εμάς δεν μας συγκινεί μια τέτοια επανεκκίνηση, μία τέτοιου είδους επανεκκίνηση.
Έχουν αλλάξει πολλά πράγματα πολιτικά και κοινωνικά που δεν μπορούμε να μην τα λάβουμε υπόψη μας. Έχουμε μία νέα εποχή -και πέρα από τα νέα καθήκοντα- θα εμφανιστούν νέα υποκείμενα και πρέπει να γίνουμε κι εμείς προπομποί νέων υποκειμένων. Το αν και πώς μπορούμε να συνεισφέρουμε. είναι μία μεγάλη συζήτηση που έχει τεράστια αξία, και για τα σημερινά υποκείμενα που συναποτελούν τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και γενικότερα για την κατάσταση της Αριστεράς, της ανασυγκρότησης και της ανασύνθεσής της. Σε αυτή την κατεύθυνση είμαστε υπάλληλοι, στρατιώτες, φανατικοί υποστηριχτές…
Αυτή τη στιγμή υπάρχουν τρεις διαμορφωμένοι χώροι και τρεις γέφυρες. Ο ένας χώρος είναι το ΚΚΕ, ο δεύτερος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, ο τρίτος είναι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ανάμεσά τους υπάρχουν και κάποιες καταστάσεις που ενώνουν και γεφυροποιούν. Τα κοινωνικά κινήματα είναι υπαρκτή κατάσταση σήμερα και είναι πολύ πιο πάνω από τα πολιτικά υποκείμενα, άσχετα με το αν αυτή τη στιγμή δεν έχουν πολιτική έκφραση.
Γέφυρα είναι το Αριστερό Βήμα με τον τρόπο που επηρεάζει. Η Σπίθα είναι μια άλλη γέφυρα –το τι ενώνει είναι άλλο θέμα. Μια τρίτη γέφυρα -για να είμαστε ειλικρινείς και να βλέπουμε τον εαυτό μας, χωρίς τη μεγάλη του σκιά- είναι η προσπάθεια που έκανε ή επιχείρησε να κάνει το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής και μπορεί να συνεχίσει να την κάνει.
Θέλουμε να μιλήσουμε σε αυτά τα υποκείμενα; Ας αφαιρέσουμε τη Σπίθα γιατί είναι μία μεγάλη συζήτηση, πιάνει και αριστερούς, περιλαμβάνει και δεξιούς και διάφορο κόσμο…
Δεν είναι μόνο οργανωτικές οι διαφορές που υπήρξαν. Οι οργανωτικές διαφορές αφορούσαν πολιτικά ζητήματα. Και υπήρχαν πολλές πολιτικές διαφορές. Θα μπορούσαν να έχουν επιλυθεί; Ίσως. Κάποιες. Για παράδειγμα, η πολυγλωσσία δεν έχει να κάνει μόνο με το πόσες συνιστώσες υπήρχαν, είτε εδώ, είτε στον ΣΥΝ. Αλλά με το αν είχε εκφραστεί και συμφωνηθεί ένα πολιτικό σχέδιο. Πολυγλωσσία είχαμε σε διάφορα πράγματα. Είχαμε στην εξέγερση του Δεκέμβρη, είχαμε μπροστά στις ευρωεκλογές, είχαμε μετά από αυτές, μπροστά στις βουλευτικές κ.λπ. Πολυγλωσσία γιατί πραγματικά είχαμε σημαντικές πολιτικές διαφορές. Για παράδειγμα, το αν θα κάνουμε και τι είδους αντιπολίτευση στο ΠΑΣΟΚ όταν βοούσε η κρίση, ήταν θέμα πολιτικής άποψης, αντίληψης, εκτίμησης. Δεν μπορούμε να παρακάμπτουμε αυτά τα πράγματα.
Να δοκιμαστούμε, λοιπόν, σε κρίσιμα πολιτικά ζητήματα. Κρίσιμο πολιτικό ζήτημα είναι τι θα γίνει στην Ε.Ε., τι θα γίνει με το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας. Εδώ δεν θα μιλήσουμε για δικαίωση ή όχι, ας μην τσιτώσουμε τα πράγματα. Πρέπει όμως να δούμε. Εδώ είχαμε ένα δογματισμό.
Δεκτός από την πλευρά των δυνάμεων που είναι με την Ευρώπη με ένα ορισμένο τρόπο. Αυτός, όμως, ο δογματισμός δεν βοήθησε καθόλου. Δεν βοήθησε να λυθεί το ζήτημα καταρχάς. Επιπλέον, σε αυτή τη φάση αυτός ο δογματισμός θα είναι πραγματικά επικίνδυνος. Αναγκαστικά, λοιπόν, θα έχουμε ένα διχασμό που θα έχει να κάνει με το οργανωτικό ή με την ηγεμονία, αλλά κυρίως ένα διχασμό για το πού θα πάει αυτή η ιστορία της αντίστασης απέναντι στο μνημόνιο, στην τρόικα, στην κυβέρνηση. Θα υπάρξουν, δηλαδή, πραγματικά δύο ριζικά αντίθετες γραμμές και θα εκφράζονται συνεχώς και διαρκώς…
Είμαστε υπέρ την άποψης και της κατεύθυνσης των ανοικτών πολιτικών σχεδίων και για το Μέτωπο και για τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν αυτά μπορούν να συνδεθούν, να πάρουν σάρκα και οστά, με ένα ορισμένο τρόπο να πάρουν αέρα κ.λπ., δεν μπορούμε να το λύσουμε απ’ τα τώρα. Όλη αυτή η διαδικασία είναι στο περπάτημά της. Από αυτή την άποψη δεν τοποθετούμαστε με τελεσίδικο και ολοκληρωτικό τρόπο, δεν σηκώνουμε τα φλάμπουρα και τις σημαίες ότι είμαστε με τον ΣΥΡΙΖΑ, ή ότι είμαστε με το Μέτωπο ή μόνο με το Μέτωπο. Βλέπουμε το στοιχείο της συμπαράταξης, ευρύτερα της Αριστεράς, και στρατηγικά και άμεσα, ταυτόχρονα -δηλαδή.
Ποιος μπορεί να συνεισφέρει σ’ αυτό το πράγμα και ποιος μπορεί να συγκινήσει.
Είμαστε δηλαδή και με τον ΣΥΡΙΖΑ και με το Μέτωπο και με διαδικασίες οι οποίες μπορεί να μας φέρουν πιο κοντά σε επαφή, για παράδειγμα, με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή και άλλα πράγματα. Σε αυτή τη διαδικασία βρισκόμαστε αυτήν την περίοδο. Και δεν θέλουμε να απαξιώσουμε ή να κριτικάρουμε αυτήν τη στιγμή τη Γραμματεία. Θα προσπαθούμε, δηλαδή, να είμαστε ισορροπημένοι. Η κοινωνία καταγράφει συνεχόμενη απαξία προς την Αριστερά και θέλει μια προσοχή αυτό…».
