Πέθανε την Τετάρτη που μας πέρασε, ο Ηλίας Μεταλλίδης, ήρωας του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, με καταγωγή την μαρτυρική Ξυρόβρυση Κιλκίς. Νοιώθουμε πολύ τυχεροί που γνωρίσαμε τον κυρ Ηλία, και δεν είναι λίγες οι στιγμές που θα θυμόμαστε για πάντα, στο οδοιπορικό στον Γράμμο το 2009, στις συζητήσεις στο Στέκι του Δρόμου στη Θεσσαλονίκη, στις προβολές του ντοκιμαντέρ όπου ο Ηλίας Μεταλλίδης ξεσήκωνε το κοινό με τη φλόγα του. Ξεχωρίζουμε την ειλικρινή πίστη του για την νέα γενιά, τον ενθουσιασμό που είχε όταν μιλούσε με τους νέους, όχι μόνο για τις ιστορίες του παρελθόντος αλλά και για αυτά που συμβαίνουν τώρα. Κρατάμε την προτροπή του από μια κουβέντα που κάναμε την περίοδο της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008, «να πιστέψετε ότι έχετε την δύναμη να αλλάξετε τη ζωή σας, και να αγωνίζεστε μέχρι τέλους, ο αγώνας είναι η ζωή».
Αντί άλλου αποχαιρετισμού, παραθέτουμε τα δικά του λόγια, όπως τα αποτύπωσε στο, γραμμένο σε ποιητική μορφή, κείμενό του με τίτλο: «Πως θέλω μετά θανάτου να είμαι».
“Πώς θέλω μετά θανάτου να είμαι”
Δεν θέλω εγώ το μνήμα μου βαθιά στης γης την σκοτεινή αγκαλιά.
Δεν θέλω εγώ το μνήμα μου κάτω από τα μουντά και τα λερά σεντόνια της στεριάς, που κρύβουν τις ασχήμιες μαζί με τις βρομιές της.
Δεν θέλω πλάκες βαριές επάνω μου, μάρμαρα και τσιμέντα, ούτε πέτρινους σταυρούς και πράσινα κλαδιά να μου πλακώνουν την καρδιά.
Ούτε και μνήμα ακριβό και χρυσοστολισμένο για να θαυμάζουν οι περαστικοί και να χαίρονται οι δικοί μου συγγενείς για τη γενναιοδωρία τους και το κατόρθωμά τους. Θα αγαπώ τη φαμίλια, συγγενείς και φίλους, και ιδιαίτερα τους αγωνιστές επαναστάτες που με το όπλο στα χέρια τους έκαναν το καθήκον τους απέναντι στην πατρίδα για την απελευθέρωση του λαού από τους τρεις κατακτητές.
Δεν θέλω να έρχονται να κλαίνε, να θρηνούν, να δακρύζουν και να ανάβουν κεριά. Θέλω όμως να έρθουν στο στερνό αντίο στον αγωνιστή τους που από μικρά του χρόνια μέχρι που έφυγε από τη ζωή έκανε το καθήκον του απέναντι στο λαό του.
Δεν θέλω τα μεγαλύτερα της γης τα πιο σιχαμερά θεριά που μύρια θα πλακώσουν επάνω στο κουφάρι μου να καταβροχθίσουν το κορμί μου.
Ακόμα, δεν με νοιάζουν οι συνήθειες, τα ήθη και τα έθιμα, μα ούτε κι εκκλησίες, ούτε και ο κόσμος τι θα πει.
Κανείς δεν έχει πάνω δικαίωμα, ούτε εξουσία, ούτε και είναι κτήμα κανενός το άψυχο κορμί μου.
Εγώ θέλω να είμαι ο άρχοντας που θα του δώσω λύση.
Το κουφάρι μου δεν το θέλω στα Τάρταρα, στον Άδη, αλλά πάνω ψηλά στον ουρανό μαζί με τον αέρα.
Κανένας πλάστης μα ούτε κανένας πηλοποιός δεν έπλασε το κορμί μου. Δεν είμαι από χώμα εγώ της γης και ούτε της ανήκω.
Είμαι από νάτριο, από άνθρακα, οξυγόνο, υδρογόνο, ήλιο και άλλα πολλά άγνωστα και γνωστά στοιχεία και υλικά.
Αυτά, άλλα τα δανείζεται να γίνει ο άνθρωπος, και τα άλλα ζωντανά της.
Ποτέ της δεν τα ξεπουλά μα ούτε τα δωρίζει, τα δίνει μόνο δανεικά για να τα ξαναπάρει.
Απ’ όλα τούτα είμαι εγώ, και όχι από χώμα.
Γι’ αυτό θερμοπαρακαλώ σαν έρθει η ώρα που ανθίζουν τα δέντρα και χαίρεται η φύση, τη ’βλογημένη αδερφή τη φλόγα να φωνάξετε, εσείς δικοί μου και φίλοι, να λύσει το κουφάρι μου.
Να κάψει τα κομμάτια του και όλα τα σωθικά μου.
Να γίνω καπνός στον ουρανό και πάχνη στον αέρα, να τρέχω με τον άνεμο ψηλά στα κορφοβούνια, στις ολοπράσινες πλαγιές και στα βαθιά λαγκάδια.
Να συναντηθώ με τις δεντροκορυφές, να παίξω με τα φύλλα και να παρηγορώ τα μαύρα κυπαρίσσια.
Θέλω σε κίνηση να βρίσκομαι και να γυρνώ αιώνια.
Να φεύγω όπως φεύγουνε τα’ ανάλαφρα μπαλόνια και όχι μνήμα βρόμικο μπηγμένο μεσ’ στο χώμα.
Αυτός θα είμαι μετά θανάτου.»
Ο Ηλίας Μεταλλίδης, άφησε παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές, τις μαρτυρίες του για τα ιστορικά γεγονότα που έζησε, τόσο στο βιβλίο του «Θυμόμαστε, Διδασκόμαστε, Προχωράμε», που κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις Α/συνεχεια, όσο και στο ντοκιμαντέρ «Γεια σας, και καλή αντάμωση ως νικητές!», που βασίζεται σε δικές του αφηγήσεις.
Αντίο κυρ. Ηλία
και καλή αντάμωση ως νικητές!
