Η πολεμική γύρω από μια εκδήλωση για το κίνημα BDS (μποϊκοτάζ, απόσυρση επενδύσεων, κυρώσεις) στο Κολλέγιο του Μπρούκλιν, με ομιλητές τον Ομάρ Μπαργούτι και την Τζούντιθ Μπάτλερ και οι επιθέσεις από το σιωνιστικό λόμπι, επανέφεραν το ζήτημα του κατά πόσο το κίνημα BDS είναι συμβατό με τη λύση των δύο κρατών για το παλαιστινιακό.
Το ζήτημα είχε ανοίξει ευρέως πέρυσι ο προοδευτικός Αμερικανός Εβραίος καθηγητής Νόρμαν Φίνκελστάιν, κατηγορώντας το κίνημα BDS όχι ως μέθοδο αλλά για τα αιτήματα που βάζει, θεωρώντας ότι στην ουσία επιζητούν την κατάργηση του κράτους του Ισραήλ. Το κίνημα BDS θέτει τρία αιτήματα:
1) Τον τερματισμό της κατοχής και της αποικιοποίησης όλων των αραβικών εκτάσεων και τη διάλυση του τείχους.
2) Την αναγνώριση των θεμελιωδών δικαιωμάτων των Αράβων-Παλαιστινίων πολιτών του Ισραήλ στην πλήρη ισότητα.
3) Το σεβασμό, την προστασία και την προώθηση των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων προσφύγων στην επιστροφή στα σπίτια και τις περιουσίες τους, όπως ορίζεται στην Απόφαση 194 του ΟΗΕ.
Και πέρυσι, όπως και φέτος, ο Παλαιστινιο-αμερικανός Αλί Αμπουνιμάχ, συνιδρυτής της Electronic Intifada έσπευσε να επιχειρηματολογήσει για το αντίθετο. Καίτοι υπέρμαχος της λύσης τού ενός κράτους και συγγραφέας σχετικού βιβλίου, ο Αμπουνιμάχ αποδεικνύει ότι το κίνημα BDS δεν είναι αντίθετο προς τη λύση των δύο κρατών. Καταρχήν υπενθυμίζει ότι στο κάλεσμα BDS του 2005 δεν υπήρχε καμία αναφορά στη λύση του ενός ή των δύο κρατών. Στη συνέχεια επισημαίνει ότι η πλειοψηφία των οργανώσεων που αποτελούν σήμερα την παλαιστινιακή Εθνική Επιτροπή BDS, που ηγείται του κινήματος, υποστηρίζουν τη λύση των δύο κρατών. Το σημαντικότερο όμως επιχείρημα του Αμπουνιμάχ είναι ότι τα 3 αιτήματα του κινήματος δεν είναι ασύμβατα με τη λύση των δύο κρατών. Ο κυριότερος ισχυρισμός των επικριτών είναι ότι το τρίτο αίτημα, το σχετικό με το δικαίωμα στην επιστροφή των εκατομμυρίων Παλαιστινίων προσφύγων, σε συνδυασμό και με το δεύτερο για ίσα δικαιώματα, οδηγεί σε καταστροφή του Ισραήλ. Ο Αμπουνιμάχ επισημαίνει ότι αυτό που υποστηρίζουν δεν είναι ότι τα αιτήματα είναι ασύμβατα με τη λύση των δύο κρατών γενικά, αλλά με μια λύση δύο κρατών που προστατεύει τον «εβραϊκό χαρακτήρα» του Ισραήλ. Ο Αμπουνιμάχ αντιπαραθέτει το παράδειγμα της Βορείου Ιρλανδίας. Η Συμφωνία του Μπέλφαστ διατηρεί το υπάρχον στάτους των 2 κρατών στην Ιρλανδία (μέχρις ότου και εφόσον οι πλειοψηφίες και στις δύο οντότητες επιλέξουν διαφορετικά), αλλά εγκαταλείποντας τα εθνο-θρησκευτικά προνόμια των Προτεσταντών, που είχαν εις βάρος των Καθολικών. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι: Θα γινόταν αποδεκτή μια ανάλογη λύση των δύο κρατών, με ίσα δικαιώματα Εβραίων και Αράβων-Παλαιστινίων πολιτών του Ισραήλ, στη Μέση Ανατολή;
Σύλλογος Ιντιφάντα
https://intifadagr.wordpress.com/
