Την έμπρακτη κοινωνική αλληλεγγύη που κόντρα στις επιταγές της τρόικας και του Καλλικράτη θα ενεργοποιεί την κοινωνία και θα υπερασπίζεται τον πολίτη και την πόλη από την επελαύνουσα νεοβαρβαρότητα, χαρακτηρίζει -μιλώντας στο Δρόμο- ως σημαντικά προτάγματα για μια αριστερή, ριζοσπαστική αυτοδιοίκηση, ο Γιάννης Αδάμος, υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στην Καισαριανή με το συνδυασμό Συνεργασία Πολιτών Καισαριανής.
Ως υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στην Καισαριανή με το συνδυασμό Συνεργασία Πολιτών Καισαριανής με επικεφαλής το νυν δήμαρχο Σπύρο Τζόκα, πέστε μας δυο λόγια για την παράταξη…
Από τη μεταπολίτευση και μετά η Καισαριανή διοικείται από παρατάξεις της Αριστεράς και σ’ αυτές πιστώνεται ό,τι θετικό (ή αρνητικό) έχει υλοποιηθεί.
Την τελευταία τετραετία, σε δύσκολες συνθήκες, ασκήθηκε μία αξιομνημόνευτη πολιτική στην κατεύθυνση της υπεράσπισης των κοινωνικών υποδομών της πόλης, της προάσπισης δημόσιων χώρων και ανάδειξης του κοινωνικού τους χαρακτήρα με έναν εμπράγματο τρόπο. Η εφαρμογή αυτής της πολιτικής έφερε αποτελέσματα, τα οποία -παρά την όποια κριτική- αναμφίβολα φέρουν θετικό πρόσημο και παράλληλα αποτελούν αφετηρία για την ανάδειξη και ενίσχυση περισσότερο συμμετοχικών διαδικασιών.
Η συμμετοχή μου στις διαδικασίες αυτής της παράταξης έχει να κάνει με την προσπάθεια ανάδυσης του αξιακού φορτίου της Αριστεράς στο επίκεντρο των προσπαθειών για προγραμματισμό και σχεδιασμό δράσεων και πολιτικών που πριν από όλα και πάνω απ’ όλα στις σημερινές συνθήκες της τρόικας, του ΔΝΤ, του Μνημονίου και του Καλλικράτη, θα υπερασπιστούν τον πολίτη και την πόλη από την επελαύνουσα νεοβαρβαρότητα.
Στο πρόγραμμα της παράταξής σας λέτε ότι δεν θα εφαρμόσετε τις πολιτικές του ΔΝΤ και του Καλλικράτη και ότι θα υπερασπιστείτε το σκληρά δοκιμαζόμενο κοινωνικό σώμα. Πώς και με ποιο τρόπο;
Αναρωτιέμαι, θλίβομαι, τρομάζω, αγανακτώ και εξεγείρομαι στην εικόνα των 36 κλειστών μαγαζιών της κεντρικής λεωφόρου. Εδώ που φτάσαμε η κοινωνία δεν έχει ανάγκη από εκθέσεις ιδεών, από εκπονήσεις προγραμμάτων και σχεδίων που συνήθως το ένα ανταγωνίζεται το άλλο. Χωρίς περιστροφές λοιπόν, νομίζω ότι υπό τις παρούσες συνθήκες προέχει: α) η ανάπτυξη ενός δικτύου εμπράγματης αλληλεγγύης και β)η ενίσχυση και αναβάθμιση υπαρχουσών κοινωνικών υποδομών πρόνοιας.
Στο πρόγραμμά μας περιλαμβάνεται μεταξύ άλλων η οργάνωση ενός «κοινωνικού παντοπωλείου» που θα διαθέτει είδη πρώτης ανάγκης δωρεάν ή σε συμβολικές τιμές σε συμπολίτες μας που θα έχουν επιλεγεί από τις κοινωνικές υπηρεσίες του δήμου. Μπορούμε να αναζητήσουμε τους πόρους χρηματοδότησής του, αξιοποιώντας καταρχάς τμήμα της αποζημίωσης όλων των έμμισθων θέσεων των δημοτικών συμβούλων και του δημάρχου. Προβάλλοντας σε συμβολικό επίπεδο τα παραπάνω, πρέπει να στοχεύσουμε στα κοινωνικά ανακλαστικά κατοίκων και φορέων της πόλης.
Επιπλέον,
• με την επαναξιολόγηση των προτεραιοτήτων του δήμου και το παραπέρα νοικοκύρεμα των οικονομικών,
• με συλλογική διεκδίκηση πόρων από το κράτος,
• με ενθάρρυνση της συμμετοχής και τη στήριξη αυτόνομων κοινωνικών συγκροτήσεων, και
• με τη δημιουργία δημόσιων κοινωνικών θυλάκων αυτοοργάνωσης και συμμετοχικών διαδικασιών,
μπορούν να ενισχυθούν οι υπάρχουσες κοινωνικές υποδομές.
Κι αν όλα τούτα φαντάζουν δύσκολα, νομίζω πως υπάρχει τρόπος. Δεν είναι άλλος από την κατάρτιση ενός συγκεκριμένου σχεδίου που επίμονα θα αξιολογεί και θα παρεμβαίνει με συγκεκριμένο κάθε φορά τρόπο, που θα επιδιώκει άμεσες λύσεις και θα απελευθερώνει ενέργεια και συνειδήσεις, που θα δημιουργεί μικρά συμβάντα σε τοπική κλίμακα. Όταν όλα αυτά γίνουν, τότε απλόχερα σε συναντίληψη και συνέργεια με το κοινωνικό σώμα μπορεί να αναρτηθεί ως φλάμπουρο στο δημαρχείο της πόλης η σημαία της «ανυπακοής». Με τον κόσμο «στο πόδι», νομίζω πως μία δημοτική αρχή, ένας δήμαρχος μπορεί και επιβάλλεται να «παρανομήσει» στη προσπάθειά του να προασπίσει το κοινωνικό σώμα αλλά και το ίδιο το Σύνταγμα.
Στο πρόγραμμά σας δηλώνετε ότι θα προασπίσετε και θα αναδείξετε τον δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα διαφόρων χώρων. Θα μας δώσετε ένα παράδειγμα;
Μπορώ να σας πω πολλά, αλλά επιγραμματικά θα αναφέρω τα εξής: Τα «ξύλινα». Για όσους δεν γνωρίζουν είναι ένας δημόσιος πολυχώρος πολιτισμού στην αγκαλιά της φύσης. Κατά περιόδους αυτός ο πολυχώρος… έμπαζε νερά! Υπήρξαν και περίοδοι που το διακύβευμα ήταν η διατήρηση του δημόσιου αυτού χώρου ως τέτοιου ή η μετατροπή του σε χώρο «κερδοφορίας» για το δήμο μέσω «σωστικών παρεμβάσεων» αναβάπισής του στην «κολυμβήθρα του Σιλωάμ». Το πραγματικό διακύβευμα ήταν αν αυτός ο χώρος μέσα από την ανάδειξη και ανάπτυξη των κοινωνικών του χαρακτηριστικών θα διατηρούσε το δημόσιο χαρακτήρα του ή θα έμπαινε σε… «καθεστώς ανάπλασης». Τελικά, τα ξύλινα διατήρησαν το δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα τους και διεκδικούν να γίνουν τόπος συνάντησης νέων ανθρώπων που θα συζητούν, θα αμφισβητούν και θα τραγουδούν.
Επίσης, υπάρχει το Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Τόπος θυσίας, τόπος – σύμβολο των αγώνων του λαού μας, που βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα με την σκοπευτική εταιρία να διεκδικεί κατά καιρούς τμήματα ή ολόκληρο το χώρο. Διαχρονικά ο χώρος αυτός μέσα από αγώνες αναδείχθηκε σε ιστορικό τόπο με σημαίνοντα κοινωνικά χαρακτηριστικά. Μεγάλο τμήμα του μετετράπη σε πάρκο, στο χώρο εκτέλεσης οργανώθηκε ένα δωρικό μνημείο, με επανοργάνωση και επανάχρηση διαφόρων οικημάτων υποστηρίζονται διάφορες κοινωφελείς δραστηριότητες και πρόσφατα ξεκίνησε η υλοποίηση του μουσείου Εθνικής Αντίστασης. Όλα αυτά αποτελούν το εφαλτήριο για την προστασία και ανάδειξη του συνολικού χώρου του σκοπευτηρίου σε τοπόσημο της πόλης.
Τέλος, να αναφέρω ένα ακόμα παράδειγμα: Στα δυτικά της πόλης υπάρχει ένας θύλακας παλαιών εργατικών πολυκατοικιών, οι οποίες φέρνουν ακόμα τα τραύματα από τις μάχες του Δεκέμβρη. Οι «πυροβολημένες», όπως είναι γνωστές. Παλιότερα οι πολυκατοικίες αυτές συνθέτανε οικοδομικά τετράγωνα με μικρές «εσωτερικές πλατείες» που βιώνονταν ως πηγή ζωής από την εργατογειτονιά. Σήμερα, όλος αυτός ο πλούτος έχει απαξιωθεί, τμήμα τους καταρρέει, ενώ οι εσωτερικές πλατείες χρησιμοποιούνται ως χώροι στάθμευσης από την πελατεία γειτονικών καταστημάτων.
Η έκβαση του-δύσκολου έτσι κι αλλιώς- εγχειρήματος της ανάπλασης των «πυροβολημένων» θα εξαρτηθεί μεταξύ άλλων και από τις άμεσες παρεμβάσεις που μπορεί να γίνουν από τον δήμο ή από αυτόνομες κοινωνικές συγκροτήσεις στην κατεύθυνση αφενός μικρών σωστικών παρεμβάσεων και αφετέρου, στην ανάδειξη όλου αυτού του εσωτερικού πλούτου στα μάτια και κυρίως στις ταλαιπωρημένες ψυχές των χρηστών του.
Νομίζω ότι η προσπάθεια υπεράσπισης των δημόσιων χώρων της πόλης μπορεί και πρέπει να συνυφανθεί και να συνδυαστεί με αυτήν της αναζήτησης και ανάδειξης των νέων ποιοτικών χαρακτηριστικών της.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο μπορούν να αναπτυχθούν νέες κοινωνικές δυναμικές οι οποίες θα επαναδιαπραγματευθούν με όρους ηγεμονίας τη «νέα πόλη» και εν τέλει να αφήσουν τη «σκόνη» τους πάνω σ’ αυτήν.
