Η αναγγελία πρόωρων εκλογών από τον Ερντογάν και τον σύμμαχό του Μπαχτσελί, έδωσε τροφή για νέο γύρο σεναρίων σχετικά με τις στοχεύσεις της Άγκυρας. Θα χαλαρώσει η ένταση, θα διαρκέσει 66 μέρες ως τις κάλπες, θα χρησιμοποιηθεί ρητορικά για προεκλογικούς λόγους, ή θα κλιμακωθεί αμέσως μετά; Επομένως, προσωρινά, μπορούμε να χαλαρώσουμε;
Πρόκειται, βεβαίως, για αποπροσανατολιστική συζήτηση. Τα ανάγει όλα σε τακτικές κινήσεις της στιγμής και αδιαφορεί για τη στρατηγική του τούρκικου επεκτατισμού που έχει διαμορφώσει τους καλύτερους όρους για την προώθηση των διεκδικήσεών του σε Θράκη, Αιγαίο και Κύπρο.
Βραχονησίδες και νησιά, σύνορα, 25ος Μεσημβρινός, «συνεκμετάλλευση» κοιτασμάτων, παρουσία στις θάλασσες του Αιγαίου, της Αδριατικής και της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Η Άγκυρα έχει ήδη, κι όχι μόνο με την απειλή του πολέμου, κερδίσει πόστα και έχει θέσει την ατζέντα όλων των διεκδικήσεών της.
Αν ισχύει ότι υπάρχει «ακήρυχτος πόλεμος», ή διεξάγεται «υβριδικός πόλεμος», ποιο είναι το επόμενο βήμα, όταν θρασύτατα η Τουρκία αναγγέλλει την κυριαρχία της σε θάλασσα, γη και αέρα στα Ίμια; Τι επιθυμεί και τι σχεδιάζει;
Όσο κι αν αποδιώχνεται η σκέψη, η πραγματικότητα είναι συγκεκριμένη. Το καθεστώς Ερντογάν, δεν κάνει μόνο εκλογές. Υλοποιεί μια στρατηγική ενδυνάμωσης της χώρας δια της ισχύος και των όπλων. Σχεδιάζει στρατηγικές που μπορούν να επεκτείνουν, να μεγαλώσουν την Τουρκία. Η επίμονη αμφισβήτηση της συνθήκης της Λωζάννης, δεν αποτελεί απλά ρητορική. Δημιουργώντας τετελεσμένα, θα έρθει και η ώρα της τυπικής αλλαγής των Συνθηκών…
Το μοίρασμα της Συρίας και η επαναχάραξη των συνόρων στη Μέση Ανατολή, θα δημιουργήσουν όρους για ανάλογες αλλαγές στο Αιγαίο και τα Βαλκάνια.
Η Τουρκία μετρά την ισχύ της Ελλάδας, την ικανότητα του πολιτικού της προσωπικού, της διπλωματίας και της εξωτερικής της πολιτικής, την ιδιαίτερη κατάσταση της οικονομίας. Γι’ αυτό επιλέγει την τωρινή στιγμή για κλιμακώσεις.
Ο πολιτικός κόσμος της χώρας μας, είναι βουτηγμένος στον ενδοτισμό και κυρίως στη μικροπολιτική, ενώ προσβλέπει στην καλή θέληση των «συμμάχων» (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Γιούνκερ, ευρωκοινοβούλιο κ.λπ.).
Οι «μεγάλοι», όμως, πρώτον κοιτούν τα δικά τους συμφέροντα. Δεύτερον, εμφανίζονται ως Πόντιοι Πιλάτοι («ας τα βρούνε οι δύο σύμμαχες χώρες»). Τρίτον, ενδιαφέρονται κυρίως για τις σχέσεις τους με την Τουρκία, προσφέροντας δώρα κάθε λογής. Και τέταρτον, μας θεωρούν αρκετά δεδομένους, άρα δεν μας υπολογίζουν και πολύ.
Αυτό που μπορεί να αποτελέσει πραγματικό αποτρεπτικό όπλο, είναι η αποφασιστικότητα του λαού να αντισταθεί, να αμυνθεί, να μην αφήσει να χαθεί σπιθαμή ελληνικής γης.
Όσο κι αν μοιάζει με «εποχή τεράτων», όπως συχνά λέγεται, η εποχή μας είναι και εποχή προσφοράς, δοτικότητας, συμμετοχής για την υπεράσπιση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, απέναντι σε μια δύναμη βαθύτατα αντιδραστική, ρατσιστική, αντιδημοκρατική, επεκτατική και μεγαλοκρατική.
Ισχυρό φρόνημα και αποφασιστικότητα του λαού. Η πρώτη ανάγκη ετούτη την κρίσιμη στιγμή.
