Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Η ελεύθερη σκέψη, η ελεύθερη βούληση σταυρώνονται στις μέρες μας και για μια ακόμη φορά η Δημοκρατία φαλκιδεύεται στον τόπο μας. Ο υποχρεωτικός εμβολιασμός με το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» καταργεί τα δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτου. Επιστρέφουμε σε ολοκληρωτικές νοοτροπίες παλαιών εποχών, που νομίζαμε ότι ανήκαν πλέον στο παρελθόν. Η πλάνη μας είναι τραγική! Ο αυταρχισμός, που ονομάζεται πιο συγκεκριμένα φασισμός, εκπορεύεται από τη Γερμανία –και όχι μόνο– που έδωσε το σύνθημα του «υποχρεωτικού».
Οι υποχρεωτικές διαταγές προς το σύνολο του πληθυσμού για θέματα που αφορούν το δικαίωμα του καθενός στο σώμα του επί θεμάτων υγείας, μαρτυρούν το γεγονός ότι «άλλοι» μας εξουσιάζουν, με δικαίωμα ζωής ή θανάτου επάνω μας. Και η πρωθυπουργική δικαιολογία ότι αυτό γίνεται για το «γενικό» καλό, αποτελεί «επιχείρημα» που αντιγράφεται από τον φασισμό και τον ναζισμό, που διεκήρυσσαν πως ενεργούσαν για το «συμφέρον του συνόλου του έθνους»! Λίγοι –δυστυχώς– συνειδητοποιούν ότι τα παλαιά μέσα κάθε μορφής αυταρχισμού επανήλθαν καλυπτόμενα με «ιατρικό μανδύα». Και δεν εννοούμε μόνο τις μεθοδεύσεις των καθαρά δικτατορικών καθεστώτων, αλλά και τα αντιδημοκρατικά μέτρα που επικρατούσαν στις περιόδους κοινοβουλευτισμού, με πρόσχημα τον «κομμουνιστικό κίνδυνο». Είναι, ακριβώς τα ίδια μέτρα τα οποία όμως εφαρμόζονται με ηλεκτρονικό «εκσυγχρονισμένο» σύστημα.
ΑΣ ΓΥΡΙΣΟΥΜΕ λίγο στο «χθες» για να δούμε τις ομοιότητες. Να ξεκινήσουμε πρώτα από την άνοδο του ναζισμού: Στη χιτλερική Γερμανία και αργότερα στην κατακτημένη Ευρώπη, ο ναζισμός υποχρέωσε όλους τους Εβραίους να φορέσουν στο πέτο τους, σαν διακριτικά κατωτερότητας (με βαρύτατες συνέπειες που απέληξαν στα κρεματόρια του Άουσβιτς και του Μπούχενβαλντ), ένα κίτρινο άστρο – το άστρο του Δαυίδ. Το ίδιο κίτρινο άστρο, το ίδιο στίγμα, διακριτικό πολιτών δευτέρας κατηγορίας, χρόνια αργότερα στην Ελλάδα, απένειμαν σε εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες, άντρες και γυναίκες, οι διαβόητοι αστυνομικοί φάκελοι. Η αντιστασιακή δράση κατά των κατακτητών στην Κατοχή, η μη συμμετοχή στις εκλογές του 1946, η συμμετοχή σε συγκεντρώσεις και συλλαλητήρια, η συνδικαλιστική δραστηριοποίηση εάν ήταν αντίθετη προς κυβερνήσεις, η ιδεολογική τοποθέτηση, αποτελούσαν υλικό για το φακέλωμα των πολιτών. Ακόμα και η εφημερίδα που διάβαζες, έπεφτε σε γνώση και «αξιολόγηση» των αστυνομικών Αρχών. Η υποψηφιότητα σε δημοτικές, κοινοτικές, βουλευτικές εκλογές, είχε κόστος βαρύ. Όλα αποτελούσαν στοιχεία «φακέλου».
«Πού είναι λοιπόν ένα χαμόγελο να μας βεβαιώσει πως υπάρχουμε, κείνη η φωνή πού είναι, για να μη χαθούμε μέσα στη νύχτα;»
Τα «αντίθετα» φρονήματα προς τα επίσημα κυβερνητικά, γίνονταν με αφορμή για να απολυθούν από τις δουλειές τους άνθρωποι. «Εθνικός ύποπτος» ήταν το στίγμα, το οποίο εάν σου το κολλούσαν δεν είχες στον ήλιο μοίρα. Σήμερα, φακελώνεσαι εάν έχεις αντίθετες ή διαφορετικές απόψεις για την υποχρεωτικότητα των εμβολίων. Απαγορεύεται η διατύπωση των αμφιβολιών, σκέψεων και απόψεων γύρω από όλο το πρόβλημα της πανδημίας. Οι εντολές έρχονται απ’ έξω, και οι εγχώριοι κυβερνήτες, πολιτικοί και ιατρικοί φορείς, τις εφαρμόζουν σαν δικές τους. Η τηλεοπτική προπαγάνδα και πλύση εγκεφάλου, έχει φτάσει στα ύψη. Οποιοσδήποτε διατυπώσει διαφορετικές γνώμες, φακελώνεται, τίθεται υπό διωγμόν, λοιδορείται, και απομακρύνεται από την εργασία του. Η αντίθετη γνώμη και η ελευθερία εκφράσεως ποινικοποιούνται. Η ελεύθερη γνώμη χαρακτηρίζεται ως… «διασπορά ψευδών ειδήσεων» και τιμωρείται. Οι γιατροί που έγιναν φερέφωνα της κυβερνητικής πολιτικής για τη θεοποίηση των εμβολίων και την υποχρεωτικότητα, προστατεύονται με το ακαταδίωκτο, και όλοι οι «αντιρρησίες» στοχοποιούνται. Το φακέλωμα υπάρχει ήδη και γίνεται με ηλεκτρονικά μέσα. Κι επειδή χιλιάδες πολίτες ήσαν αποφασισμένοι να μην υπακούσουν στον κυβερνητικό αυταρχισμό, τους εκδικούνται. Όχι μόνο ισχύουν τα μέτρα που θέσπιζαν παλιά για τους Εβραίους, όχι μόνο πρέπει να δείχνουν «πιστοποιητικό ιατρικών φρονημάτων» για να έχουν πρόσβαση σε οποιονδήποτε χώρο, αλλά ελήφθη απόφαση για την εξόντωση των «ανυπότακτων», με οικονομικά μέτρα.
ΤΟ ΧΑΡΑΤΣΙ των 100 ευρώ για εκείνους που αρνούνται τον υποχρεωτικό εμβολιασμό είναι αισχρός εκβιασμός, εκδικητική πράξη για να εξοντώσουν με άλλον τρόπο τους ηλικιωμένους, οικονομικά αδύναμους, που δεν έχουν να πληρώσουν. Στα 1955 σε εποχές άγριας καταδίωξης κατά παντός Αριστερού, ο Ηλίας Ηλιού έγραφε σε άρθρο του ότι: «Επειδή το έργο της διαγνώσεως του περιεχομένου της συνειδήσεως είναι δύσκολο, προβάλλονται και υπερασπίζονται θεωρίες, βασικά ανήθικες, βασικά απάνθρωπες. Ότι κάθε αμφιβολία πρέπει να στρέφεται κατά του καταδιωκομένου. Με το να αμφιβάλλω δεν σημαίνει πως θα επιτρέψω η αμφιβολία ν’ αποβεί υπέρ του ενδεχομένου ανατροπέως, μας λέει η κυβέρνηση. Και είναι εντελώς επουσιώδες αν αδικήθηκε ο πολίτης. Το πράγμα είναι δικαιολογημένο, εν ονόματι μιας υψηλής σκοπιμότητος. Για να καταδυναστεύουν και ληστεύουν οι ολίγοι τους πολλούς…»!
ΘΑ ΝΟΜΙΖΕ κανείς ότι ο αείμνηστος Ηλίας Ηλιού έγραψε αυτό το άρθρο σήμερα… Καταδυναστεύονται όσοι δεν δέχονται μέτρα με το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» και τους ληστεύουν με το χαράτσι των 100 ευρώ. Έλεγε ο Ηλιού ότι οι πολίτες που έχουν ελεύθερο φρόνημα, διώκονται «για την σκέψιν τους, πρέπει να εκτοπίζονται χωρίς έγκλημα, κατά την αρέσκεια των αστυνομικών αρχών»… το ίδιο επαναλαμβάνεται τώρα. Η «εκτόπιση» στις μέρες μας είναι εκτόπιση των αρνητών, από οποιονδήποτε χώρο. Τους «εκτοπίζουν» μακριά από την κοινωνική ζωή. Προφητικά, ο Ηλιού είχε πει τότε: «Στην ουσία, ο θεσμός των εκτοπίσεων, είναι μια βραδεία και συστηματική υπονόμευσις της υγείας και της ίδιας της ζωής των εκτοπισμένων, κάτω από συνθήκες των αφαντάστων στερήσεων…». Αλλά το ίδιο ακριβώς δεν συμβαίνει στην εποχή μας με τους «εκτοπισμένους» από την κοινωνία λόγω άρνησης των εμβολίων; Η βασική διαφορά του «χθες» με το «σήμερα» είναι ότι τότε υπήρχε αληθινή Αριστερά στην πρωτοπορία των αγώνων για τη Δημοκρατία και την ομαλότητα. Υπήρχε Αριστερά που καθοδηγούσε και έμπαινε μπροστά σ’ όλες τις μαζικές κινητοποιήσεις. Ο λαός είχε εμπιστοσύνη στους ηγέτες του. Η Αριστερά, στα χρόνια για δικά μας των παλαιοτέρων, δεν συμβιβαζόταν, ούτε υπέκυπτε σε εκβιασμούς. Από τον καιρό που η γερμανοευρωπαϊκή ένωση αχρήστευσε και μεταμόρφωσε την «Αριστερά» σε σημείο που να εκθειάζει τη μαντάμ Μέρκελ, οι πολίτες έμειναν ορφανοί. Πώς το έλεγε ο Τάσος Λειβαδίτης στον στίχο του;
«Πού είναι λοιπόν ένα χαμόγελο να μας βεβαιώσει πως υπάρχουμε, κείνη η φωνή πού είναι, για να μη χαθούμε μέσα στη νύχτα;»…
