του Γιώργου Χάμψα
Τα δυο πασίγνωστα συνθήματα στην πύλη του Πολυτεχνείου του 1973 μοιάζουν φαντάσματα μιας άλλης εποχής. Φαντάσματα, ξεθωριασμένα από την πολύχρονη προσπάθεια σκύλευσης των μηνυμάτων της εξέγερσης του Νοέμβρη και της προσαρμογής της στο ύψος ενός αθεράπευτα κυνικού, διεφθαρμένου, αδιόρθωτου επίσημου πολιτικού προσωπικού.
Ο Νοέμβρης «δικαιώθηκε» τόσες φορές όλα αυτά τα 44 χρόνια, που έχασε την ψυχή του.
«Δικαιώθηκε» με την καρικατούρα Δημοκρατίας της μεταπολιτευτικής περιόδου που, αφού «εκδημοκρατίστηκε» από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και «μεταρρυθμίστηκε» από τον Κ. Σημίτη, κατέληξε σήμερα να αποτελεί σπάραγμα ενός μεταμοντέρνου προτεκτοράτου με παραδομένη κάθε έννοια εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας.
«Δικαιώθηκε» καθώς, αφού «αξιοποίησε» 2-3 Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα, άλλα τόσα πακέτα Ντελόρ και δεκάδες ΕΣΠΑ με αντίτιμο την ανατίναξη της αγροτικής και μεταποιητικής παραγωγής, κατάφερε να μετατραπεί σε μια αποικία χρέους και αδιάντροπα να διακηρύσσει σήμερα την «καθαρή έξοδο» από τα μνημονιακά δεσμά, αφού προσυπέγραψε επιτήρηση μέχρι το 2060 και παράδοση του εθνικού πλούτου μέχρι το 2116.
«Δικαιώθηκε» καθώς τις τελευταίες αράδες της καταστροφικής πορείας της χώρας υπέγραψε μια κυβέρνηση που αναδείχθηκε στην εξουσία για να ανατρέψει τάχα αυτή την καταστροφή και συνεχίζει να παριστάνει την «αριστερά», παραδίδοντας τα κλειδιά ταυτόχρονα σε Βερολίνο και Ουάσιγκτον. Ποιος άλλος θα μπορούσε να πετύχει ένα τέτοιο κατόρθωμα;
Σαράντα τέσσερα χρόνια μετά τις μέρες εκείνες του Νοέμβρη του ’73, τα φαντάσματα παίρνουν την εκδίκηση τους.
Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ συνεχίζουν να πυρπολούν τη Μ. Ανατολή, τα Βαλκάνια τον κόσμο ολόκληρο. Περισσότερο από ποτέ κινδυνεύει, όχι μόνο η ειρήνη, αλλά αυτή η ίδια η ζωή. Η πιθανότητα ενός γενικευμένου αρπάγματος, μιας πυρηνικής σύγκρουσης, προβάλει σήμερα ως ισχυρό ενδεχόμενο καθώς, εν μέσω κρίσης, οι ισχυροί της γης ξαναμοιράζουν τον πλανήτη σε ζώνες επιρροής και εκμετάλλευσης.
Οι «δικαιωμένοι» ιθύνοντες της χώρας, οι εργολάβοι της «δικαίωσης» του Πολυτεχνείου, συνεχίζουν να εκλιπαρούν για διάσωση αυτούς τους ίδιους τους βιαστές της χώρας. Ορισμένοι αναγνωρίζουν στο πρόσωπο του Τραμπ τον υπερασπιστή της παγκόσμιας «ειρήνης και ασφάλειας». Όλοι μαζί αδιαφορούν για την τύχη της χώρας και του λαού της. Με τα μάτια στραμμένα στα διάφορα Paradise Papers, μοχθούν για τη διάσωση τους, διαγκωνιζόμενοι να αποδείξουν ποιός είναι το πιο πιστό κατοικίδιο του συστήματος.
Και με ήσυχη τη συνείδηση θα καταθέσουν το στεφάνι τους…
