Η βαλίτσα πάει μακριά. Μήνες πέρασαν και οι ουρές συνεχίζονται. Τους ξεφωνίζουν, τους βλαστημάνε, αλλά δεν ιδρώνει τ’ αφτί τους. «Πιο πωρωμένους με το χοντρό ψέμα και την αδιαφορία για την κατάντια του κόσμου δεν έχω ξαναδεί και δεν ξέρω αν υπήρξανε άλλοι που να τους ξεπερνάνε» έλεγε αγαναχτισμένος ένας ευπρεπής ηλικιωμένος άνθρωπος στημένος για να βγάλει το νέο ηλεκτρονικό εισιτήριο στο υπόγειο της Ομόνοιας και οι άλλοι που περίμεναν επίσης κουνούσαν συναινετικά το κεφάλι τους. Συνταξιούχοι και μεσήλικες, άνθρωποι που δεν έχουν εξοικείωση με τα ηλεκτρονικά και ούτε πρόκειται να έχουν, που ταλαιπωρούνται βδομάδες τώρα από την ανοργανωσιά και την έλλειψη της παραμικρής πρόβλεψης για τη διευκόλυνση τόσων πολλών ανθρώπων που δεν διαθέτουν ούτε smart phones, ούτε υπολογιστές, αλλά χρησιμοποιούν αποκλειστικά τα μέσα μαζικής μεταφοράς για τις μετακινήσεις τους. «Δηλαδή», έλεγε μια κυρία στο γκισέ, «εμείς που δεν ξέρουμε απ’ αυτά τα συστήματα και δεν μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε, πρέπει να περνάμε αυτή την ταλαιπωρία;»
Ξέρουν οι ιθύνοντες ότι η πλειονότητα των πολιτών δεν έχει ούτε υπολογιστή, ούτε facebook, ούτε e-mail, ούτε smart phone και ούτε θέλει να αποκτήσει. Ένα εισιτήριο θέλει με τον πιο απλό τρόπο για μια απλή μετακίνηση κι αυτοί του κάνουν τη ζωή δύσκολη σαν να μην του φτάνουν όλα τα άλλα που περνάει.
Ο υπάλληλος κουνούσε το κεφάλι του χωρίς να μιλάει. Και τι να πει; Δυο μήνες τώρα ακούει τα ίδια και χειρότερα. Εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες ταλαιπωρήθηκαν αδικαιολόγητα. «Να διαφωνήσω με τον κόσμο, θα λέω ψέματα», μου είπε, «να πω την αλήθεια, θα βρω τον μπελά μου από τους από πάνω. Αποτύχανε από αλαζονεία και ανικανότητα. Τους προειδοποιήσαμε εγκαίρως, αλλά δεν σκοτίζονται. Μας γράψανε κανονικά, όπως έχουν γραμμένο και τον κοσμάκη…»
Μπ. Ροϊλός
