Με την απόφαση 233/2010 του Ειρηνοδικείου Λάρισας που εκδόθηκε στις 26/11 μπαίνει ακόμα ένα εμπόδιο στην αυθαιρεσία των τραπεζών. Συγκεκριμένα, η απόφαση αυτή που πάρθηκε μετά από συλλογική αγωγή 18 δανειοληπτών κατά της Εθνικής Τράπεζας προβλέπει ότι τα έξοδα φακέλου που εισπράττουν οι τράπεζες για την έκδοση δανείων είναι παράνομα και συνιστούν «αδικαιολόγητο πλουτισμό». Παλιότερα και συγκεκριμένα με την απόφαση 5253/2003 του Εφετείου Αθηνών είχε κριθεί καταχρηστικός ο όρος των συμβάσεων στεγαστικών δανείων κυμαινόμενου επιτοκίου για την είσπραξη εξόδων «χρηματοδότησης», «προέγκρισης δανείου» ή «εξέτασης αιτήματος δανείου» , κλιμακούμενων ανάλογα με το ύψος δανεισμού.
Τα καινούρια δεδομένα που φέρνει η απόφαση του Ειρηνοδικείου Λάρισας σε σχέση με τα ισχύοντα είναι αρκετά σημαντικά. Αφενός, στην προκειμένη περίπτωση το δικαστήριο αποφάνθηκε για όλους τους τύπους δανείου και όχι μόνο για τα στεγαστικά κυμαινόμενου επιτοκίου και αφετέρου έθεσε όριο παραγραφής τα 20 χρόνια. Πράγμα που σημαίνει ότι όλοι οι δανειολήπτες που έχουν πληρώσει έξοδα για οποιοδήποτε είδος δανείου (καταναλωτικού, στεγαστικού, πιστωτικών καρτών, επαγγελματικών κλπ) την τελευταία 20ετία έχουν το δικαίωμα να τα διεκδικήσουν από οποιαδήποτε τράπεζα κι αν έχουν δανειοδοτηθεί.
Προφανώς η απόφαση αφορά πολλές χιλιάδες συναλλασσόμενων με τις τράπεζες. Πρέπει να θεωρείται πολύ πιθανό ότι οι τράπεζες θα προσπαθήσουν να προσβάλλουν την απόφαση όπως έκαναν και παλιότερα με την προαναφερόμενη απόφαση του Εφετείου Αθήνας που καταργούσε 15 παράνομες χρεώσεις και καταχρηστικούς όρους, φτάνοντας μέχρι το ΣτΕ το οποίο και δικαίωσε τους πολίτες.
Σήμερα παρόλο που τέτοιες αποφάσεις δεν μπορούν παρά να θεωρούνται σταγόνες ανακούφισης μπροστά στον ωκεανό της αδικίας των τραπεζών απέναντι στους πολίτες, εντούτοις αποτελούν ένα θετικό γεγονός. Ακόμα όμως και μια ειλημμένη δικαστική απόφαση είναι δύσκολο να εφαρμοστεί σε ένα περιβάλλον γενικής ασυδοσίας και συμπαιγνίας κράτους – τραπεζών – επιχειρηματιών, αν δεν υπάρξει απαίτηση και συλλογική διεκδίκηση από όσους ενδιαφέρονται άμεσα.
Προφανώς η απόφαση αφορά πολλές χιλιάδες συναλλασσόμενων με τις τράπεζες. Πρέπει να θεωρείται πολύ πιθανό ότι οι τράπεζες θα προσπαθήσουν να προσβάλλουν την απόφαση όπως έκαναν και παλιότερα με την προαναφερόμενη απόφαση του Εφετείου Αθήνας που καταργούσε 15 παράνομες χρεώσεις και καταχρηστικούς όρους, φτάνοντας μέχρι το ΣτΕ το οποίο και δικαίωσε τους πολίτες.
Σήμερα παρόλο που τέτοιες αποφάσεις δεν μπορούν παρά να θεωρούνται σταγόνες ανακούφισης μπροστά στον ωκεανό της αδικίας των τραπεζών απέναντι στους πολίτες, εντούτοις αποτελούν ένα θετικό γεγονός. Ακόμα όμως και μια ειλημμένη δικαστική απόφαση είναι δύσκολο να εφαρμοστεί σε ένα περιβάλλον γενικής ασυδοσίας και συμπαιγνίας κράτους – τραπεζών – επιχειρηματιών, αν δεν υπάρξει απαίτηση και συλλογική διεκδίκηση από όσους ενδιαφέρονται άμεσα.
Σχόλια
