Το 2020 δεν ξεκίνησε με καλούς οιωνούς. Το θέατρο των πολεμικών αναμετρήσεων διευρύνεται και αγκαλιάζει ήδη μια πολύ εκτεταμένη περιοχή. Από την Κεντρική Ασία, διαπερνά τον Κόλπο, τη Μέση Ανατολή, τη ΝΑ Μεσόγειο και φτάνει ως τη Βόρειο Αφρική.
Στην εμπόλεμη Συρία, προστέθηκε τώρα και η Λιβύη. Χώρες υπό αναδασμό με τη συμμετοχή πλείστων δυνάμεων. Ενώ με τη γκανγκστερική δολοφονία, σε ιρακινό έδαφος, του Ιρανού στρατηγού Σουλεϊμανί από τις ΗΠΑ (που μάλιστα καυχιούνται για την πράξη τους), οι φλόγες του πολέμου μπορούν να επεκταθούν.
Παράλληλα, με την ανάδυση μιας ισχυρής περιφερειακής δύναμης, της Τουρκίας, που δρα ως ταραξίας σε Αιγαίο και Κύπρο, αλλά και σε Συρία, Ιράκ, Λιβύη κι αλλού, δημιουργείται ένα εκρηκτικό πλαίσιο που μπορεί να βάλει πολλές χώρες σε πολεμική δίνη.
Στην περιοχή που περιγράψαμε (και στην οποία υπάρχουμε) βρίσκεται το νευραλγικό επίκεντρο όπου συνωστίζονται (εδώ κολλάει η λέξη) πολλές δυνάμεις, στρατοί, αγωγοί, κόμβοι και διαφορετικές στρατηγικές.
Η εποχή της γεωπολιτικής, αναπόφευκτα ήρθε μαζί με τη διασταύρωση και αντιπαράθεση διαφορετικών στρατηγικών τόξων. Αυτό όμως δεν συμπίπτει με την υπόθεση της ειρήνης, της κυριαρχίας χωρών, της αυτοδιάθεσης λαών και εθνών. Αντίθετα, φέρνει αναδασμούς περιοχών, ανατίναξη άλλων, κατάλυση της κυριαρχίας. Στις μεθόδους περιλαμβάνονται η καταπάτηση και επαναχάραξη συνόρων, η δημιουργία προτεκτοράτων, τα τελεσίγραφα, η προβοκάτσια και ο πόλεμος, υβριδικός και «κανονικός».
Δυστυχώς δεν είμαστε αντιμέτωποι με μια νεοφιλελεύθερη πολιτική που φέρνει λιτότητα και απαξίωση της εργασίας στο εσωτερικό των χωρών προς όφελος του κεφαλαίου. Βρισκόμαστε πολύ πέρα από αυτό. Γεωπολιτική σημαίνει ανακατανομή ισχύος και χώρου με όλα τα μέσα. Η επίκληση του διεθνούς δικαίου έχει μια βάση, αλλά μπορεί να μη σημαίνει και πολλά όταν μιλάμε για τη Συρία, τη Λιβύη, ή ακόμα για την συμπεριφορά της Τουρκίας. Το Διεθνές Δίκαιο, έχει καταργηθεί με επίσημη βούλα και επιστρέφουμε σε εποχές προ της Κοινωνίας των Εθνών. Τα θέματα λύνονται δια των στρατών και των εσωτερικών δυνάμεων που στοιχίζονται γύρω από στρατούς και από 120ωρα ή 150ωρα εκεχειριών που αποφασίζουν διάφοροι εμπλεκόμενοι.
Για μια χώρα όπως η Ελλάδα, αναζητείται μια ρεαλιστική εξωτερική πολιτική που θα ξεκινά από το σημείο ότι όλοι –πλην ελάχιστων εξαιρέσεων– οι διεθνείς παίκτες ποντάρουν στη σχέση τους με την Τουρκία και δεν έχουν μεγάλο πρόβλημα να παραχωρηθούν πράγματα που ανήκουν στην Ελλάδα, αν αυτό ευνοήσει τις σχέσεις τους με την Άγκυρα. Δηλαδή, η Ελλάδα ως εργαλείο ή η κυριαρχία της ως «δωράκι» για την προώθηση μεγαλύτερων στρατηγικών επιδιώξεων των δυτικών (κι όχι μόνο) επιδιώξεων στην περιοχή.
Δεν υπάρχει διέξοδος για την χώρα, χωρίς αντιμετώπιση και της γεωπολιτικής διάστασης. Εξαιρετικά δύσκολος στόχος μέσα σε πολύπλοκη συγκυρία, με έναν πολιτικό κόσμο ποτισμένο στον ραγιαδισμό, και τον λαϊκό παράγοντα σε σύγχυση και αποπροσανατολισμένο.
Καλώς ή κακώς, κάπως έτσι ξεκινά το 2020. Αλλά δεν είναι γραφτό ή μοιραίο απλά να παρακολουθούμε τα γεγονότα. Υπάρχει και η ενεργητική πολιτική στάση, αφύπνιση, συγκρότηση. Και αυτό είναι σπουδαίο για τον προσανατολισμό μας.
Καλή χρονιά, και το επόμενο Σάββατο όλοι στο περίπτερο για τον «Δρόμο»!
