Προχθές, μετά την επίσκεψη του συμβούλου εθνικής ασφαλείας των ΗΠΑ Τζον Μπόλτον στη Μόσχα (όπου μεταξύ άλλων συναντήθηκε και με τον Πούτιν), ανακοινώθηκε αυτό που φοβούνταν οι δυσαρεστημένοι σύμμαχοι της Ουάσιγκτον: ο Αμερικανός και ο Ρώσος πρόεδρος θα συναντηθούν στις 16 Ιουλίου στην πρωτεύουσα της Φινλανδίας. Ήδη τα συστημικά ΜΜΕ της Δύσης έχουν αρχίσει το σφυροκόπημα: ο Τραμπ, «φίλος του Πούτιν», θα τα δώσει όλα στη Μόσχα, η οποία «τον βοήθησε να εκλεγεί». Της συνάντησης κορυφής θα προηγηθεί, στις 11 και 12 Ιουλίου, η σύνοδος του ΝΑΤΟ – το οποίο ο Τραμπ χαρακτήρισε, στην πρόσφατη σύνοδο του G7, «εξίσου κακό με τη NAFTA [τη συμφωνία «ελεύθερου εμπορίου» ΗΠΑ-Καναδά-Μεξικού] διότι κοστίζει υπερβολικά χρήματα στις ΗΠΑ»! Αυτή η σοκαριστική δήλωση, που δείχνει πώς δεν ισχύουν πια παλιότερες αντιλήψεις, δεν έγινε δημόσια – αλλά διέρρευσε από Ευρωπαίους αξιωματούχους, και δεν διαψεύστηκε μέχρι τώρα από τον Λευκό Οίκο.
Ο Τραμπ είναι πλέον φημισμένος για τη διόλου διπλωματική γλώσσα του. Αλλά η ουσία της δήλωσής του περί ΝΑΤΟ δεν πρέπει να εκπλήσσει κανέναν. Ήδη ο Αμερικανός πρόεδρος έχει κατηγορήσει επανειλημμένα τα υπόλοιπα μέλη της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας ότι δεν εκπληρώνουν την υποχρέωση να επενδύουν τουλάχιστον το 2% του ΑΕΠ τους στην «άμυνα» (και κατά προτίμηση σε αμερικανικής κατασκευής οπλικά συστήματα…) κι ότι «καταληστεύουν την Αμερική» που ξοδεύει τεράστια ποσά για να τους προστατεύει, ενώ οι Ευρωπαίοι χρησιμοποιούν τα κεφάλαιά τους για να ανταγωνίζονται τις ΗΠΑ. Από τη σκοπιά του, έχει δίκιο. Αυτό που φοβούνται οι… τζαμπατζήδες της Δύσης είναι λοιπόν μια σταδιακή αποεπένδυση των ΗΠΑ στην ευρωπαϊκή άμυνα, ώστε να αντιμετωπιστούν τα τεράστια οικονομικά προβλήματα των ίδιων των ΗΠΑ. Φυσικά πρόκειται για μια αντιφατική πολιτική, αφού την ίδια στιγμή η Ουάσιγκτον δεν επιθυμεί την περαιτέρω ενίσχυση της ρωσικής επιρροής. Όμως δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία εγγενής αντίφαση της αιρετικής πολιτικής του Τραμπ, που προκρίνει μια αναδίπλωση σαν τρόπο ανάκτησης της πρωτοκαθεδρίας των ΗΠΑ μέσω της γραμμής «Πρώτα η Αμερική».
Φοβισμένοι, θυμωμένοι και ανήμποροι οι Ευρωπαίοι
Ίσως να θεωρεί μακροπρόθεσμα πιο επικίνδυνο αντίπαλο την Κίνα, οπότε προσπαθεί να απεγκλωβίσει δυνάμεις από μια αντιπαράθεση με τη Ρωσία, με την οποία φαίνεται να επιδιώκει έναν έστω προσωρινό διακανονισμό. Αυτό, σε συνδυασμό με τη στήριξή του στο «παραγωγικό» τμήμα της άρχουσας τάξης και άρα τη διαρκή αντιπαράθεση με το χρηματοπιστωτικό κατεστημένο και το στρατόπεδο της «παλιάς» παγκοσμιοποίησης, προκαλεί την ενδοσυστημική ενδόρρηξη και τον αμερικανικό εμφύλιο, με διαρκή επεισόδια και (αποτυχημένες ως τώρα) απόπειρες εκθρόνισης του Τραμπ – που τώρα θα δυναμώσουν πάλι, αφού ξανάρχεται εκ νέου με οξύ τρόπο στην επικαιρότητα η «ρωσική ανάμειξη» στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές. Προκαλεί βέβαια και κύματα οργής στους Ευρωπαίους εταίρους της Ουάσιγκτον – μιας οργής μάλλον ανήμπορης, όμως. Αυτό φαίνεται στα αστεία αντίποινα της Ε.Ε. για την επιβολή δασμών στην εισαγωγή ευρωπαϊκών προϊόντων στις ΗΠΑ, και στις σπασμωδικές δηλώσεις των επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Χαρακτηριστικά, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ παραδέχτηκε την Τετάρτη ότι «δυστυχώς, οι διαφορές μας με τις ΗΠΑ δεν αφορούν μόνο το εμπόριο, και πρέπει να προετοιμαστούμε για το χειρότερο δυνατό σενάριο». Όπως, ας πούμε, να αναλάβουν οι Ευρωπαίοι το κύριο βάρος ανάσχεσης του «ρωσικού επεκτατισμού»; Ο ίδιος αξιωματούχος εξάλλου είχε πει ότι «οι αντιευρωπαίοι και αντιφιλελεύθεροι λαϊκιστές υποστηρίζουν τον Τραμπ και προσβλέπουν στον Πούτιν»! Ενώ τον προηγούμενο μήνα χρησιμοποιούσε το αγαπημένο μέσο του Τραμπ, το τουίτερ, εξίσου επιδέξια με τον Αμερικανό πρόεδρο, γράφοντας: «Βλέποντας τις τελευταίες αποφάσεις του Τραμπ, σκέφτεται κανείς: αν έχω τέτοιους φίλους, τι τους θέλω τους εχθρούς; Αλλά τελικά η Ε.Ε. θα έπρεπε να του είναι ευγνώμων: χάρη σ’ αυτόν, ξεφορτωθήκαμε τις ψευδαισθήσεις μας, και πλέον γνωρίζουμε ότι μόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να βοηθήσουμε τον εαυτό μας»… Καλά το είπε, τώρα ίσως χρειαστεί και να το κάνει! Αλλά με ποια ανύπαρκτα κεφάλαια και, κυρίως, με ποια ανύπαρκτη στοιχειωδώς κοινή αντίληψη μεταξύ των βασικών ευρωπαϊκών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων;
