Καλημέρα πελάτες μου, συντρόφια του Δρόμου.
Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω, πελάτες μου! Λοιπόν, μέσα στις 15 ημέρες που έλειψα έγιναν όλα, οι λιτανείες (πορείες) της 1η Μάη, χάσαμε τον Βέγγο και τον Σάντα – καλό ταξίδι και ελαφρύ το χώμα. Πού να βλέπατε, πελάτες μου, τον ταξιτζή να βλέπει τον Γιωργάκη στην κηδεία του Σάντα να περνάει στο ένα μέτρο! Να θέλει να τον πατήσει κάτω κι όμως να συγκρατείται (άλλοι όμως όχι, τον πήγαν καρότσι στην έξοδο).
Την είδατε την οργή του κόσμου στην απεργία, αυτό που δεν είδατε και μάλλον δεν θα δείτε, είναι η οργανωμένη Αριστερά να καθίσει στο Σύνταγμα και να απαιτήσει να φύγουν οι δοσίλογοι και οι προδότες να δικαστούν. Είμαι λίγο σκληρός αλλά να ξέρετε ότι είμαι πολύ πίσω από τις απαιτήσεις του λαού, και ακόμα αυτοί οι λίγοι που έμειναν στο Σύνταγμα, αυτό που έλεγαν ήταν να γίνει μια μεγάλη συνέλευση στο Σύνταγμα, να βρεθούν λύσεις, γιατί η Αριστερά τους πούλησε! Όπως σας τα λέω συντρόφια!
Εγώ αυτό που τους είπα ήταν ότι κάποια στιγμή, αντί για την Αριστερά και τον λαό στο Σύνταγμα, θα δούμε την Χρυσή Αυγή και το ΛΑΟΣ -μπορεί και ένστολους να μας δείχνουν τον δρόμο για τα «μπάνια» του λαού (ξερονήσια). Τα είδα τα εγκλήματα της Χρυσής Αυγής (το κέντρο της πόλης είναι σχεδόν δική τους «χώρα») -να προσέξουμε μην κατακτήσουν και την υπόλοιπη έτσι. Από την άλλη τι κάνει η Αριστερά; Πού είναι οι βουλευτές της, να βρεθούν στον λαό. (Ένας ηρωικός Λαφαζάνης, δεν φτάνει)! Και τέλος τον είδατε τον (λεφτά υπάρχουν Νο2) Σαμαρά, να προτείνει «λύσεις». Γιατί, καημένε, αφού ήσουν υπουργός δεν τις είπες στον Κωστάκη να έχουμε ξεμπλέξει και από τον Γιωργάκη; Η λύση σας είναι μια: «Να πληρώσει ο “μαλάκας”, πάλι»! Λοιπόν, ο ταξιτζής προτείνει να φύγει η Αριστερά από αυτήν τη Βουλή που καλύπτει την ωμή βία και ξεπουλάει την χώρα και να βρεθεί ολόκληρη απέναντι στα σχέδια αυτά, ζητώντας εκλογές.
Πάμε τώρα στο δικό μας ταξιδάκι!
Mόλις έχω αποβιβάσει στην Βικτώρια την Αμερικάνα, που όταν την ρώτησα για τον Μπιν Λάντεν, μου έδειξε επιδεικτικά τα δύο μεσαία δάκτυλα διπλωμένα και είπε: «τελειώσαμε με τον διάβολο», γελώντας. Τότε, η ηλικιωμένη κυρία με καλεί:
– Tαξί…. Tέρμα Πατησίων, Προμπονά.
– Πού ήσουν, καλέ κυρία, και είσαι κουρασμένη;
– Στο ΙΚΑ, για σφράγισμα στο βιβλιάριο, απαντά. Άστα μου λέει, όλο προβλήματα η ζωή αγόρι μου.
– Δεν έχετε πρόβλημα οι γυναίκες, την πειράζω.
– Καμένος είσαι μωρέ, ρωτάει.
– Πολλές φορές… στο χυλό, της λέω και ξεσπάω στα γέλια.
– Εγώ ταξιτζή, δεν χάρηκα ποτέ. Τον άντρα μου τον πήρα μεγάλο και είχε πολλά χρόνια Αλτσχάιμερ. Όλο έφευγε και τον έχανα. Ξέρεις που τον έβρισκα; Στα ψυγεία των περιπτέρων και έτρωγε παγωτά.
– Παγωτατζής ο σύζυγος, της λέω και ξεκαρδίζομαι.
– Γελάς, αλλά τι μου άφησε πίσω; Δύο γαϊδούρες κόρες, και μένω άναυδος.
– Μιλάτε έτσι για τα παιδιά σας; και η κουβέντα ανάβει.
– Βρε συ, αυτές δεν μου τηλεφώνησαν ούτε το Πάσχα.
– Ε, τότε είναι διπλά γαϊδούρες, της λέω.
– Εμ, το άλλο δεν το ξέρεις. Η μια έχει παντρευτεί παπά!
– Τι έκανε λέει; Παπαδιά και δεν σας τηλεφώνησε το Πάσχα; Και πώς κοινώνησε;
– Έλα ντε, μου λέει.
– Καλά, ούτε ο παπάς δεν σας τηλεφώνησε;
– Όχι.
– Ε, τότε χάλασε ο κόσμος, της λέω.
– Εγώ είμαι παπαδογγόνι, της λέω και ξέρω από παπαδοέριδες. Ο θείες μου ήταν μονίμως σφαγμένες. Αλλά, όταν ερχόταν το Πάσχα, κοινωνούσαν, τα ξεχνούσαν όλα και γύριζαν μαζί τη σούβλα και όλοι μαζί έπεφταν στο αρνί. Και την Λαμπροδευτέρα ή Τρίτη, έπιαναν πάλι τα μετερίζια. Συγχώρα με παππού Παπαγιάννη, αλλά έπρεπε να τα πω κάποτε, να εξομολογηθώ κι εγώ.
Η κυρία έχει μείνει άναυδη και λέει:
– Πας να πεις τον πόνο σου και βρίσκεις μεγαλύτερο. Μωρέ, θα τις φτιάξω εγώ και τις δύο. Θα τα φάω όλα και μετά θα πάω σε γηροκομείο.
– Μωρέ καλά που θα κάνεις. Ακούς εκεί παπαδιά και παπάς, αχάριστοι, συγχώρα με Θεέ μου.
– Γεια σου ταξιτζή.
– Γεια σου κυρία, καλά γεράματα!
Φιλάκια πολλά,
Ο Ταξιτζής του Δρόμου της Αριστεράς
