Οι ΗΠΑ έχουν αγνοήσει επανειλημμένα το Διεθνές Δίκαιο και παρά τις διαμαρτυρίες εξακολουθούν να το αγνοούν όταν το εθνικό τους συμφέρον το απαιτεί. Το ίδιο κάνουν και πολλές άλλες χώρες, σε μικρότερη κλίμακα, όταν μπορούν. Ισχύει απολύτως ο Θουκυδίδης. Σφάζουμε όταν μπορούμε να το κάνουμε ατιμώρητα, όπως οι Αθηναίοι έσφαξαν τους κατοίκους της Μήλου με μοναδικό επιχείρημα ότι μπορούσαν να το κάνουν. Το ίδιο κάνουν και οι Τούρκοι όταν μπορούν. Η γενοκτονία των Αρμενίων από τους Τούρκους έγινε τον περασμένο αιώνα, όπως και των Ελλήνων, πολύ πριν γεννηθεί ο Ερντογάν. Ωστόσο οι «Ελληνάρες» ας βάλουν φρένο, τέτοιες ακρότητες δεν χαρακτηρίζουν ειδικά τους Τούρκους. Τέτοια έχουν γίνει από όλους, όσους μπορούσαν, από αρχαιοτάτων χρόνων, μόλις είπαμε το παράδειγμα των δημοκρατικότατων κατά άλλα Αθηναίων με τους Μήλιους. Τα λεγόμενα «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» εφευρέθηκαν από τους νικητές για να καθίζουν στο σκαμνί τους ηττημένους. Οι αποικιοκράτες, Άγγλοι και Γάλλοι, πολιτισμένοι κατά τα άλλα, κάτι ξέρουν από εθνοκαθάρσεις.
ΑΥΤΑ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ τον κ. Θάνο Ντόκο, αναπληρωτή σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας, που υποστήριξε σε άρθρο του –με κυβερνητική ανοχή αν όχι υπόδειξη– ότι πρέπει να τα βρούμε με την Τουρκία. Ξεσηκώθηκε κουρνιαχτός και ειλικρινά δύσκολα καταλαβαίνει κανείς το γιατί. Πάνε πάνω από τριάντα χρόνια όπου με τον Σημίτη εγκαινιάστηκε η πολιτική του ενδοτισμού και όπου, παρά τις φιλότιμες (ή μάλλον τις αφιλότιμες) προσπάθειες πολλών από τους εκάστοτε κυβερνώντες, το πράγμα σκαλώνει. Για να είμαστε δίκαιοι, πρώτος ο Ανδρέας Παπανδρέου αποπειράθηκε στο Νταβός να τα βρει με τον τότε Τούρκο ηγέτη Τ. Οζάλ αλλά ξεσηκώθηκε ο κόσμος και αναγκάστηκε να κάνει αυτοκριτική από το βήμα της Βουλής. Μετά –το έχω ξαναγράψει– ο Κων/νος Μητσοτάκης συζήτησε στο Παρίσι με τον Ετσεβίτ τα ελληνοτουρκικά αλλά όταν ο Τούρκος πρωθυπουργός του έδειξε, με χάρτες, τι ζητάει η Τουρκία, ο Μητσοτάκης τραβήχτηκε λέγοντας ότι αυτά δεν μπορεί να τα κάνει. Παρά το ότι, τότε, ήταν από τους πιο ανοιχτούς σε συνδιαλλαγή με την Τουρκία. Έχει αλλάξει κάτι από τότε; Ναι έχει αλλάξει. Οι τουρκικές απαιτήσεις δεν συνάντησαν αντίσταση από την Ελλάδα, βρήκαν ανοιχτό πεδίο, αυξήθηκαν, έγιναν πιο απαιτητές, επειδή η Τουρκία απόκτησε μεγαλύτερη ισχύ. Το αν θα γυρίσει εναντίον της η σημερινή της στάση είναι άλλο θέμα, θα το δούμε.
Έκτοτε δεν έχουν σταματήσει οι προσπάθειες από την ελληνική πλευρά, όλες μάταιες για τον ίδιο το λόγο: Η Τουρκία τα θέλει όλα και ακόμα περισσότερα. Στο Αιγαίο, στη Θράκη, στα νησιά, παντού. Στην πραγματικότητα η πολιτική της είναι η ανασύσταση του Οθωμανικού Μεγαλείου, όπου όλοι, έλεγε ο πρώην ΥΠΕΞ Νταβούτογλου, ζούσαν αδελφωμένοι, ειρηνικά. Στόμωσε όμως η δουλειά στη Συρία και τα όνειρα μπήκαν στην άκρη. Μόνο ανόητοι νομίζουν ότι ξεχάστηκαν.
Ο κ. Ντόκος έρχεται, λοιπόν, τελευταίος στη σειρά της ίδιας πολιτικής. Και έρχεται μετά τις Πρέσπες. Δείχνοντας ότι όσοι υπαγορεύουν την εξωτερική πολιτική της χώρας, κάνουν σαν να βιάζονται να κλείσουν εκκρεμότητες χωρίς να υπάρχει φανερός λόγος. Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε, λογικά, ότι η βιασύνη υπαγορεύεται από τα ίδια κέντρα που δυσαρεστήθηκαν με τον Μακρόν που απόρριψε την ένταξη των Σκοπίων και της Αλβανίας στην Ε.Ε. Με λόγια απλά, ΗΠΑ και Γερμανία θέλουν να κλείσουν όλες τις «πληγές», όλες τις χαραμάδες για να θωρακιστεί η ενότητα του ΝΑΤΟ ενόψει σκληρών αναμετρήσεων, πιθανώς αιματηρών, με τη Ρωσία. Αρμαγεδδών.
Όλα όσα ζητάει η Τουρκία ανήκουν στην Ελλάδα και είναι κατοχυρωμένα με Διεθνείς Συνθήκες. Η Τουρκία μόνο με πόλεμο μπορεί να τα αποκτήσει. Και επειδή ο πόλεμος βάζει πολύπλοκα προβλήματα, όποια κατάληξη και να έχει, οι ενδιαφερόμενοι επικυρίαρχοι ξένοι προκρίνουν να παραδώσουμε τη χώρα
ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ είναι κατά τη γνώμη μου, ένα: Ο κ. Ντόκος και ο καθένας που υποστηρίζει τέτοιες απόψεις, επαναλαμβανόμενες, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με λογικά, νομικά ή άλλα πολιτικά ή οικονομικά επιχειρήματα και άλλες νηφάλιες σκέψεις. Διότι τα πράγματα είναι απλούστατα: Όλα όσα ζητάει η Τουρκία ανήκουν στην Ελλάδα και είναι κατοχυρωμένα με Διεθνείς Συνθήκες. Η Τουρκία μόνο με πόλεμο μπορεί να τα αποκτήσει. Και επειδή ο πόλεμος βάζει πολύπλοκα προβλήματα, όποια κατάληξη και να έχει, οι ενδιαφερόμενοι επικυρίαρχοι ξένοι προκρίνουν να παραδώσουμε τη χώρα… για να σώσουμε, τι άραγε; Στην ουσία μια ελληνοτουρκική σύγκρουση πλήττει καίρια την ενότητα της Δύσης και ματαιώνει την χρονικά προσδιορισμένη –πιστεύω– τελική όξυνση Δύσης-Ρωσίας. Γι’ αυτό, θεωρώ, ότι τώρα ελληνοτουρκική σύγκρουση είναι εξαιρετικά απίθανη. Εκτός αν μια ελληνοτουρκική σύγκρουση είναι η αφορμή για την ευρύτερη αναμέτρηση με τη Ρωσία. Πράγμα όχι απίθανο, πάντα χρειάζεται μια αφορμή.
Το ζουμί είναι ότι είτε υποχωρήσουμε είτε όχι οι φασαρίες έρχονται, θα μας ανακατέψουν και δεν εξαρτάται από εμάς η όποια εξέλιξη. Τουλάχιστον ας μην χωριστούμε σε «ήπιους» και «σκληρούς», σε «ενδοτικούς» και «ανένδοτους». Κάθε φορά, με τον Βενιζέλο, τον Εμφύλιο, τη Χούντα και ως σήμερα το ίδιο κακόηχο βιολί. Λίγη φρόνηση. Αν δεν το περιμένουμε από το πολιτικό προσωπικό ας συγκρατηθούμε εμείς προφυλάσσοντας τους εαυτούς μας, τους αγαπημένους μας, τους γείτονες, την πατρίδα μας.
