Θορυβήθηκαν οι υπουργοί της περιφέρειας – Ελλάς από την έκταση και την δυναμικότητα του κινήματος «δεν πληρώνω». Όχι «δεν πληρώνω» γιατί είμαι τεμπέλης, εξυπνάκιας και τσαμπατζής. Αλλά δεν πληρώνω, αφού δεν πληρώνομαι (ας μετρηθούν πόσοι εργαζόμενοι έχουν να πληρωθούν και για πόσο καιρό), δεν πληρώνομαι και με την έννοια της δραστικής μείωσης μισθών (κατάργηση 13ου και 14ου), ακύρωση των συλλογικών συμβάσεων και κάθε προστασίας.
Δεν πληρώνομαι γιατί είμαι άνεργος ή έχω έναν τουλάχιστο άνεργο στο σπίτι και δεν «βγαίνω» οικονομικά για να πληρώσω τις αυξήσεις, στα τιμολόγια, την ακρίβεια σε όλα τα βασικά είδη. Δεν πληρώνω, ως πράξη αντίστασης απέναντι στην κερδοσκοπία και την αισχροκέρδεια που το Μνημόνιο θεριεύει, δεν πληρώνω, ως συγκεκριμένη εναντίωση στη ληστρική εκμετάλλευση των πόρων και υποδομών της χώρας.
Οι τσαμπατζήδες της πολιτικής και της δημόσιας σφαίρας, όσοι έχουν εφοδιαστεί με «ελευθέρας» και «κάρτα απεριορίστων διαδρομών» από τη διαπλοκή, ομιλούν περί «κινήματος τσαμπατζήδων».
Το κίνημα αυτό δεν περιορίζεται απλά στην καταγγελία της αισχροκέρδειας και της ρεμούλας.
Συμβάλλει στο να αποκαλυφθούν τα αίσχη των συμβάσεων με αριθμούς, ώστε να φανούν τα υπερκέρδη.
Συμβάλλει στο να αποκαλυφθεί η παρανομία, η παραβατικότητα που τους επέτρεψε η εξαγορασμένη πολιτική εξουσία. Το πολύπλευρο φαγοπότι (πολεοδομικές παραβάσεις, άνομες συμβάσεις, μίζες και «τούβλα» στα κομματικά ταμεία κ.λπ.).
Αυτό που φέρνει στην επιφάνεια το συγκεκριμένο κίνημα, είναι η κρατικά οργανωμένη και προστατευμένη κερδοσκοπία. Διότι, αν τα μέτρα έχουν άλλοθι τα ελλείμματα και πλασάρονται ως μονόδρομος για να «σωθεί» η χώρα από τους δανειστές, η ιδιωτική κερδοσκοπία δεν εξηγείται με τίποτα..
Το κίνημα «δεν πληρώνω» αποκαλύπτει ένα τεράστιο παιχνίδι κερδοσκοπίας και φαυλότητας.
Αυτοί οι λόγοι το έκαναν κατ’ αρχάς ενοχλητικό και στη συνέχεια επικίνδυνο.
Διευρύνοντας το πλαίσιο, το κίνημα οφείλει να δώσει ανοιχτή απάντηση στα εξής:
• ο λαός συντρίβεται, αγγίζει τα όρια της φτώχειας, της ανέχειας. Οφείλει να αμυνθεί, να κρατήσει κάτι από το εισόδημά του που καταληστεύεται πανταχόθεν, ώστε να μην πεινάσει. Άρα απαιτείται κίνημα κατά της ακρίβειας.
• Το κίνημα είναι υποχρεωμένο να πολιτικοποιηθεί. Ο αγώνας ενάντια στην κερδοσκοπία είναι μέρος του αγώνα αιχμής της περιόδου. Είναι μέρος του αντιμνημονιακου αγώνα. Δεν είναι αγώνας μόνο αντίστασης, αλλά και προοπτικής.
• Ο αγώνας ενάντια στην κερδοσκοπία είναι μέρος της απαιτούμενης κοινωνικής ανάταξης. Η Ελλάδα γονάτισε, για να «σηκωθεί» δεν πρέπει να αντιπαλέψει μόνο το Μνημόνιο και τα μονοπώλια, αλλά και την κερδοσκοπία.
Ας κραυγάζουν και ας αφρίζουν οι αστοί πολιτικοί και τα φερέφωνά τους. Ο αγώνας ενάντια στην κερδοσκοπία, το κίνημα «δεν πληρώνω», αφού δεν πληρώνομαι, εύκολα μπορεί να συναντήσει μια πρόταση για μια άλλη κοινωνική οργάνωση. Γιατί οι δρόμοι να μην είναι δημόσιο αγαθό; Γιατί να μην συμβαίνει το ίδιο με τα μέσα μεταφοράς; Είναι αδύνατο; Ή μήπως δεν χωρούν στα πλαίσια του χρεοκοπημένου καπιταλισμού τέτοιες «πτήσεις» της σκέψης, εντελώς λογικές και απολύτως ρεαλιστικές;
Οι τσαμπατζήδες της πολιτικής και της δημόσιας σφαίρας, όσοι έχουν εφοδιαστεί με «ελευθέρας» και «κάρτα απεριορίστων διαδρομών» από τη διαπλοκή, ομιλούν περί «κινήματος τσαμπατζήδων».
Το κίνημα αυτό δεν περιορίζεται απλά στην καταγγελία της αισχροκέρδειας και της ρεμούλας.
Συμβάλλει στο να αποκαλυφθούν τα αίσχη των συμβάσεων με αριθμούς, ώστε να φανούν τα υπερκέρδη.
Συμβάλλει στο να αποκαλυφθεί η παρανομία, η παραβατικότητα που τους επέτρεψε η εξαγορασμένη πολιτική εξουσία. Το πολύπλευρο φαγοπότι (πολεοδομικές παραβάσεις, άνομες συμβάσεις, μίζες και «τούβλα» στα κομματικά ταμεία κ.λπ.).
Αυτό που φέρνει στην επιφάνεια το συγκεκριμένο κίνημα, είναι η κρατικά οργανωμένη και προστατευμένη κερδοσκοπία. Διότι, αν τα μέτρα έχουν άλλοθι τα ελλείμματα και πλασάρονται ως μονόδρομος για να «σωθεί» η χώρα από τους δανειστές, η ιδιωτική κερδοσκοπία δεν εξηγείται με τίποτα..
Το κίνημα «δεν πληρώνω» αποκαλύπτει ένα τεράστιο παιχνίδι κερδοσκοπίας και φαυλότητας.
Αυτοί οι λόγοι το έκαναν κατ’ αρχάς ενοχλητικό και στη συνέχεια επικίνδυνο.
Διευρύνοντας το πλαίσιο, το κίνημα οφείλει να δώσει ανοιχτή απάντηση στα εξής:
• ο λαός συντρίβεται, αγγίζει τα όρια της φτώχειας, της ανέχειας. Οφείλει να αμυνθεί, να κρατήσει κάτι από το εισόδημά του που καταληστεύεται πανταχόθεν, ώστε να μην πεινάσει. Άρα απαιτείται κίνημα κατά της ακρίβειας.
• Το κίνημα είναι υποχρεωμένο να πολιτικοποιηθεί. Ο αγώνας ενάντια στην κερδοσκοπία είναι μέρος του αγώνα αιχμής της περιόδου. Είναι μέρος του αντιμνημονιακου αγώνα. Δεν είναι αγώνας μόνο αντίστασης, αλλά και προοπτικής.
• Ο αγώνας ενάντια στην κερδοσκοπία είναι μέρος της απαιτούμενης κοινωνικής ανάταξης. Η Ελλάδα γονάτισε, για να «σηκωθεί» δεν πρέπει να αντιπαλέψει μόνο το Μνημόνιο και τα μονοπώλια, αλλά και την κερδοσκοπία.
Ας κραυγάζουν και ας αφρίζουν οι αστοί πολιτικοί και τα φερέφωνά τους. Ο αγώνας ενάντια στην κερδοσκοπία, το κίνημα «δεν πληρώνω», αφού δεν πληρώνομαι, εύκολα μπορεί να συναντήσει μια πρόταση για μια άλλη κοινωνική οργάνωση. Γιατί οι δρόμοι να μην είναι δημόσιο αγαθό; Γιατί να μην συμβαίνει το ίδιο με τα μέσα μεταφοράς; Είναι αδύνατο; Ή μήπως δεν χωρούν στα πλαίσια του χρεοκοπημένου καπιταλισμού τέτοιες «πτήσεις» της σκέψης, εντελώς λογικές και απολύτως ρεαλιστικές;
Σχόλια
