Όσοι στη Δύση μετείχαν αλλά και όσοι δεν μετείχαν στην επιχείρηση «συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ για το Σκοπιανό» πανηγύρισαν με την ψυχή τους όταν οι δυο πρωθυπουργοί υπέγραψαν, στο ρομαντικό περιβάλλον των Πρεσπών. Οι Βρυξελλιώτες έκαναν επίδειξη ενότητας μπροστά στους ασήμαντους Σκοπιανούς και στους λιγόψυχους Έλληνες. Μέχρι και Νόμπελ να δώσουν στους δυο πρωθυπουργούς, πρότεινε αμερικανικό περιοδικό διεθνούς εμβέλειας. Εδώ το πήρε ο Ομπάμα χωρίς να κάνει τίποτα, γιατί όχι ο Τσίπρας και ο Ζάεφ που στο κάτω-κάτω μπορεί να πάνε άκλαυτοι;
Κατά τα άλλα, όταν φτάνουν στα σοβαρά, απέναντι στη Ρωσία για παράδειγμα, οι θαρραλέοι των Βρυξελλών και του Βερολίνου, τρέχουν να κρυφτούν κάτω από τον αφέντη και προστάτη τους, τον άξεστο, προσβλητικό, έως και χυδαίο Τραμπ, ψελλίζοντας προσευχές και κατάρες, κατ’ ιδίαν. Οι εδώ αβορίγινες (*) υποτελείς, αυτούς ακριβώς έβλεπαν (και βλέπουν) ως σωτήρες και θεραπευτές των δεινών της χώρας όταν ήρθε το πρώτο Μνημόνιο και έλεγαν ότι καλώς να έρθουν οι Γερμανοί να βάλουν τάξη αφού δεν μπορούμε εμείς. Ο Ντράγκι της ΕΚΤ, ο φίλος Γιούνγκερ και η καγκελάριος Μέρκελ είναι η αγία τριάδα σωτηρίας. Ο Τσίπρας, στη Μέρκελ έτρεχε να τον σώσει από τον «σκληρό» Σόϊμπλε. Ωστόσο ο Σ. Κοσάρ, πρώην πρεσβευτής της Γαλλίας στις ΗΠΑ και νυν σύμβουλος στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, είπε ότι αυτοί οι τρεις «οργάνωσαν μαζί, συνειδητά και λεπτομερώς», τον εκβιασμό στην Ελλάδα ώστε να δεχθεί τα Μνημόνια(πηγή: reseau international). Προσθέτοντας, ότι υπάρχει πλήρης αντινομία (antinomie, στο πρωτότυπο) «ανάμεσα στη Δημοκρατία και στις ελίτ που συναντώνται στο Νταβός ή στην Λέσχη Μπίλντεμπεργκ για διαβουλεύσεις». Χρειάστηκε βέβαια και η αποφασιστική συμβολή του ΓΑΠ, αλλά πότε έλειψαν οι πρόθυμοι και χρήσιμοι;
***
Δεν υπάρχει ξένος παράγων που να έχει συμφέρον να αναβαθμίσει την Ελλάδα και δεν υπάρχει πολιτικό προσωπικό στην Αθήνα που να θέλει, και να ξέρει τι πρέπει να κάνει για να αναβαθμιστεί η χώρα και να κινητοποιηθεί ο κόσμος
Ο άλλος μύθος που κυκλοφορεί είναι ότι η Ελλάδα αναβαθμίζεται μετά και τις αποδεδειγμένες υπηρεσίες της στον «συμμαχικό παράγοντα». Το επιχείρημα είναι ότι η αναβάθμιση της Ελλάδας καλύπτει, έστω εν μέρει, την «παρασπονδία» της Τουρκίας και το κενό στη Δυτική ΝΑΤΟϊκή Άμυνα. Πρόκειται για ονείρωξη, αν όχι για εξαπάτηση. Η στρατηγική αξία της Τουρκίας για τις ΗΠΑ καθορίζεται πρωτίστως από τη γεωγραφική της θέση και τον ογκώδη πληθυσμό της. Μ’ αυτά τα δυο αποτελεί αναντικατάστατο φράχτη στη Ρωσία. Ο Πούτιν επαναλαμβάνει τον Λένιν όταν συμπράττει με τον Ερντογάν και αυτός μιμείται τον Κεμάλ όταν δέχεται όπλα από τη Ρωσία. Ουδέν καινόν υπό τον ήλιον. Άλλες συνθήκες, ίδιο παιχνίδι, ενδιαφέρον ειδύλλιο, όχι γάμος. Πότε θα καταλάβουμε ότι η Τουρκία πράγματι μετατοπίζεται και η Ελλάδα αναβαθμίζεται; Αν οι ΗΠΑ αναγνωρίσουν π.χ. γενοκτονία των Αρμενίων, ή δηλώσουν επισήμως ότι στηρίζουν απόφαση της Αθήνας να επεκτείνει –ως έχει τυπικώς δικαίωμα– τα θαλάσσια σύνορα στο Αιγαίο στα 12 μίλια ή και αν η Τουρκία διώξει όντως τις ΗΠΑ από το Ιντσιρλίκ, τότε μπορούμε να μιλάμε για ουσιώδη αλλαγή στις σχέσεις Τουρκίας και ΗΠΑ. Ως τότε, η υποτιθέμενη αναβάθμιση της Ελλάδας θα είναι απατηλό ανέκδοτο. Ακόμα πιο συγκεκριμένα και με απόλυτη μετριοπάθεια: αν οι ΗΠΑ ή και οι Βρυξέλλες/Βερολίνο αποφασίσουν ουσιαστική μείωση (πραγματική όχι επιμηκύνσεις κ.λπ.) του χρέους και έτσι δώσουν ανάσα στην Ελλάδα ώστε να μπορεί να παίξει ουσιώδη ρόλο στα Βαλκάνια και να αντιμετωπίσει την τουρκική απειλή, τότε μπορούμε να μιλάμε για κάποια αναβάθμιση. Η Μέρκελ, όμως, αδιάλλακτη, δεν συμφωνεί σε σχετικώς μακρά επιμήκυνση του χρέους. Καμία ανάσα στους υποτακτικούς. Όποιος βλέπει αναβαθμίσεις καρβέλια ονειρεύεται ή και εξαπατά τον κοσμάκη. Το χειρότερο θα είναι ο ξένος παράγων να εμφανίσει ως αναβάθμιση το να μας αναθέσει έναν ρόλο «χρήσιμου ηλίθιου-ήρωα» που έχουμε εκτελέσει επιτυχώς και στο παρελθόν. Για την ώρα, θεώμεθα τους εθελόδουλους να πλένουν και να σκουπίζουν τις βρώμικες γωνιές, ελπίζοντας σε προσωπικές αμοιβές, διόλου σίγουρες.
***
Πολλοί υποστηρίζουν ότι ο ξένος παράγων δεν ενδιαφέρονταν για συγκεκριμένο όνομα αλλά ήθελε μόνο να καταλήξουν οι πλευρές σε συμφωνία. Λάθος. Το όνομα είναι εργαλείο άσκησης πολιτικής για τους ξένους. Θα ήταν ένδειξη αναβάθμισης αν ο ξένος παράγων είχε ενδιαφερθεί ώστε να γίνει σαφές στους Σκοπιανούς ότι πρέπει να πάψουν τις ανιστόρητες διεκδικήσεις για το όνομα και τα συνεπαγόμενα. Οι ΗΠΑ μπορούσαν άνετα να πείσουν τους Σκοπιανούς να πάψουν να μωρολογούν, για τον απλό λόγο ότι Σκόπια χωρίς στήριξη των ΗΠΑ θα πάψουν να υπάρχουν μέσα σε μέρες αν όχι σε ώρες. Με τέτοιο κράτος διαπραγματεύτηκαν ο Κοτζιάς και ο Τσίπρας. Τι κατάφεραν; Ο ξένος παράγων έχει συμφέρον να υπάρχει το κρατίδιο ως Μακεδονία γιατί έτσι: Πρώτον τα Σκόπια θα είναι άβουλο, μίσθαρνο όργανό του. Δεύτερον, θα αποτελεί όργανο διαίρεσης και ζιζανίων στην περιοχή, μιας και δεν απειλεί μόνο την Ελλάδα αλλά και τη Βουλγαρία, τουλάχιστον. Τρίτον, ο ξένος παράγων θα μπορεί να εκβιάζει, ειδικά την Ελλάδα, ενισχύοντας κατά βούληση τις διεκδικήσεις των Σκοπιανών.
Δεν υπάρχει ξένος παράγων που να έχει συμφέρον να αναβαθμίσει την Ελλάδα και δεν υπάρχει πολιτικό προσωπικό στην Αθήνα που να θέλει, και να ξέρει τι πρέπει να κάνει για να αναβαθμιστεί η χώρα και να κινητοποιηθεί ο κόσμος. Όχι σε ένα συλλαλητήριο εκτόνωσης, αλλά σε μια μάχη διαρκείας για μια ανεξάρτητη πολιτική. Ως πότε παλληκάρια, αναρωτιόταν ο Ρήγας. Και εμείς.
* Αβορίγινες: οι αυτόχθονες της Αυστραλίας, θύματα ρατσισμού από τους Αγγλοσάξονες.
